COLUMN - Twee moeders schrijven een boek getiteld Dit is het boek voor ouders met een leven. Moeders van ongetwijfeld 36 jaar voor moeders van ongetwijfeld 36 jaar, want dat is de leeftijd waarop je anno 2015 je eerste kind krijgt, meen ik te begrijpen uit het relaas van een vrouw van 35 jaar die ontroostbaar is nadat ze zich vervroegd in de overgang bevindt. 35 jaar, geen kinderwens noch relatie EN ontroostbaar. Noem mij ouderwets, maar ik vind dit een rare, onmogelijke zo niet onwenselijke combinatie. “Ja maar ik weet toch nog niet of ik IN DE TOEKOMST kinderen wil? Toch?” 35 jaar! Stokoud als je het mij vraagt. “Had je daar maar ietsjes eerder aan gedacht” wil ik dat hersenloze wicht toewerpen. ‘Ietsjes’ als in ‘minstens 10 jaar eerder’.
Zucht.
En nu die twee overjarige troela’s ‘met een leven’.
Op het Amerikaans continent worden kinderen van 30 (de VS) tot 50% (Brazilië) o.a. ‘uit esthetische motieven’ met de keizersnee geboren. Bedrijven als Apple en Facebook vriezen de eitjes van vrouwelijke werkneemsters in zodat ze lekker door kunnen werken zonder zich te hoeven bekommeren om de biologische klok. Is dit ons voorland? Menopausaal én moeder? Omdat je niet kon stoppen met een ‘leven’ hebben?
Wakker worden wijven! Werp je een jong op deze aardkloot dan doe je dat voor hem of haar, niet voor jezelf. Het is keihard werken. Je raakt er jouw figuur, je gezondheid, je carrière, je geld, je humeur en last but not least, je ‘leven’ mee kwijt. Je krijgt er niets nada niente voor terug, want zodra ze kunnen is het bye bye ouwe moeder. En die beslissing, die neem je voor je dertigste. Want daar begint de slippery slope down to menopause.
Welcome to the real world.
Reacties (32)
Jij had wel drie kinderen op je 23ste? ;-)
Onze maatschappij is compleet geobsedeerd met het maken van carriere. Dat moet, anders ben je mislukt en heb je geen doel meer in het leven, dan ben je deel van de grijze massa, die geen autonomie heeft en zich compleet laat leiden door WNL, SBS 6 en Ik hou van holland.
Kinderen kan je dus beter laten maken door een ander, waarbij je eens in de twee weken even een snelle zakenlunch doet met je kleine, om zo de voortgang van hun carriere door te nemen. Ouderschap als career coaching, Yes!
De realiteit is anders. In West-Europa krijgen vrouwen zo rond hun 30e een eerste kind. De tweede zo rond hun 33e, dacht ik. Dat is precies de leeftijd waarop het nog zonder al teveel extra complicaties kan, of dat het veel moeilijker wordt om zwanger te worden.
Oh? I beg to differ
Nog niets van gemerkt, ok, dat geld wel.
Wat ik in je verhaal een beetje mis is de vader. En kinderen gaan gemiddeld zo rond hun 23e uit huis. Dat lijkt me ruim nadat “ze het kunnen” toch?
Gemiddeld komt een vrouw rond haar 50e in de menopauze. Dan mag je toch wel een beetje teleurgesteld zijn of zelfs in paniek raken als dat op je 35e gebeurt?
@3: Ik heb het vermoeden dat ze dat ook bedoelt hoor, want er hangt nogal een sarcastisch luchtje over. Ik denk dat het meer een klacht is jegens de “anti-kinderen” haat van de huidige maatschappij. Kinderloze restaurants bijvoorbeeld, steeds minder speelplekken en als je kinderen ergens spelen word dat al gauw gezien als rondhangen en “hang jongere!”
Het is dus niet een klacht jegens het ouder zijn en kinderen krijgen, maar de totale vertrutting van de maatschappij waarin een kind gezien word als mini volwassene die alleen maar teert op jouw beurs als parasiet en tot last is.
Althans dat denk ik, kan natuurlijk ook een menopauzale bevlieging zijn tegen jonge vrouwen natuurlijk.. je weet het nooit met zo’n oud zeikwijf ;) (Grapje ;)).
Oef, ik herken wel of niet de ironische toon op de juiste/verkeerde plek. Ik doe dus maar even heel serieus.
@0: Kinderen krijgen doe je voor hem of haar? Alsjeblieft zeg, het is werkelijk één van de meest egoïstische daden van de mens.
@2: Onze maatschappij is geobsedeerd door carrieredenken? Absoluut, maar vooral ook door het krijgen van kinderen, de onwrikbare norm.
@4: Anti kinderen haat in de huidige maatschappij? Laat me niet lachen.
Collega’s die op werk vertellen dat ze zwanger zijn worden onder gilletjes en felicitaties bedolven. De reactie “oh, knap egoïstisch van je” ontvangt vooral de haat.
De opmerking “ik heb geen kinderen” krijgt standaard de vraag “waarom niet?” als antwoord. Bij de opmerking “ik heb kinderen” (vergezeld door oeverloos saaie detailleringen over leeftijd, leuke trekjes, moeilijke puntjes en de lieve Heer weet wat nog meer aan onzin) krijgt de vraag “oh, waarom eigenlijk?” het antwoord “wat is dat nou weer voor stomme vraag” of een vergelijkbaar jij-bent-lomp-kun-je-je-smoel-niet-houden antwoord.
Elkaar opjuttende vrouwen, mannen die elkaar gaan overtuigen “ja, mij leek het ook niets, maar nu het eenmaal zover is, is dit het mooiste wat mij ooit is overkomen…”
Zo, dat lucht op.
@4: Ik vind dat geen totale vertrutting, het is in mijn ogen een reactie op de gedachte dat een kind alles maar moet mogen omdat het nog een kind is. Als buitenstaander mag je NERGENS wat van zeggen want dan heb je een briezende stier in je nek staan. Als een kind loopt te jengelen in een restaurant dan zie je vooral de ouders schaamtevol wegkijken en doen alsof het hun kind niet is. Kijk, dat het kind schaamteloos is in gedrag is absoluut begrijpelijk, dat er geen actie ondernomen wordt, dat is erg. De totaal onbezonnen opvoeding, daar irriteren mensen zich aan.
Die speelplekken zijn er bij ons genoeg overigens, maar wij zijn dan ook vlakbij een park gaan wonen.
@4: “Kinderloze restaurants bijvoorbeeld”
Een gouden idee! Niet te geloven, naar welke restaurants ouders hun kleine(!) kinderen meenemen. En die kinderen weten vervolgens zo’n dure sjieke maaltijd zelden te waarderen en beginnen te huilen of luid te roepen “dat lust ik niet!”. En dan gaan ze een beetje vervelen, van tafel af, rondrennen en in het voorbijgaan uiteraard overal tegenaan stoten. Los van de overlast (één zo’n gezin in een restaurant verpest het al snel voor alle andere bezoekers) vraag ik me dan af waarom die ouders toch al snel een eurotje of honderd over hebben voor zo’n schaamteverwekkende avond.
PS. Er blijken in Nederland helemaal geen kinderloze restaurants te zijn (iets met ouderterreur), weer een teleurstelling rijker.
@5:
Lol. Goede vraag. Iets met rammelende eierstokken en er geen bezwaar tegen hebben. Maar de afspraak was wel dat zij ze zou uitlaten. En het Stockholmsyndroom is de redding van iedere ouder :)
@6: De meeste ouders die ik ken corrigeren hun kind dan wel, hoor.
@7: Les een met kinderen, ga naar een restaurant met speelmogelijkheid. Of liever, een officiële speelmogelijkheid, want ze zien overal speelmogelijkheden :)
@8: Ja, maar ik geloof die rammelende eierstokken niet. Massahysterie is dat. Volslagen gekte. De buurman met de grotere auto.
(@iedereen die zich hiermee wil bemoeien: nee, ik wil geen honderdduizendtribiljoen linkjes met biologisch bewijs over die rammelende eierstokken.)
In het eind denk ik dat kinderen – in ieder geval voor mij – levenslol-neutraal zijn. Je kan niet alles meer, maar toch, veel kan nog wel en je krijgt er ook wat voor terug.
Mooi als zo’n kleintje tegen je zegt “Je bent de liefste pappa van de wereld”. En dat gezichtje nadat je de gevaren van selectiebias en een te kleine steekproefgrootte hebt uitlegt. Priceless.
@5: Dat is het andere topic waarin jij constant word lastig gevallen met kinderwensen van anderen. Dat heeft niks met het kind zelf te maken. Ik doel dat kinderen geen kinds meer mogen zijn. Hun hele agenda zit al vol vaak en het liefst stil zijn en doen wat er gezegd word.
@6 Het is een feit dat er steeds minder speel omgevingen zijn, daat heeft onder andere Jantje Beton al weer moeten aankaarten. Het worden er minder omdat er gewoon bij nieuwbouw minder rekening mee word gehouden. Een Grasveldje word vaak een honden uitlaat veldje waar de honden bezitter de 100 meter extra naar het uitlaat terrein zou moeten lopen. Je mag best kritiek hebben op kinderen, maar kind zijn maag vaak totaal niet meer. En ja daar hoort ook druk zijn bij.
Er worden steeds meer medicijnen in gepropt of “Tja ADHD.” dus het kind zit al stoned op de kleuterschool. Natuurlijk zullen er ouders zijn die schaamteloos wegkijken zoals jij hier zegt, maar ik denk ook dat je wat confirmation bias hebt. Jij projecteert volgens mij een ideaal beeld van ideaal gedragende kindertjes of uit je eigen kindertijd of je eigen kinderen. Dus de extreme gevallen vallen je meer op. Mijn confirmation bias is juist: Ik ben extreem vrijzinnig opgegroeid, ik zie dus juist meer dat kinderen veel gelimiteerder worden opgevoed dan daarvoor.
Natuurlijk zal de waarheid dan wat in het midden liggen. Toch denk ik dat kinderen een stuk korter worden gehouden dan eerder, vooral het druk zijn (wat kinderen gewoon hebben en wat er bij hoort) of kinderen op het spectrum (Autisme, Asperger, ECHTE ADHD (dus niet gewoon iemand die wat drukker is, maar iemand met een andere vorm van aandachtsboog). Deze laatsten hebben soms meer baat hebben bij eventjes laten uitrazen en ze dan straffen als ze over de scheef gingen want op dat echte moment overstimuleer je ze alleen maar en ga ze echt niet de-escaleren.
En ja dan kijk je soms wat beschamend weg, en ja jij zal het irritant vinden als iemand met Gilles de la Tourette als kind ineens een gier slaat. Of een kind op het spectrum constant met een tafelkleed speelt tussen zijn vingers of gigantisch snel praat en veel vragen stelt over hoe dingen werken (Autistisch).
Nee dat is voor jou niet leuk, maar jij bent volwassene. Deze kinderen leren omgaan met wie zij zijn. En het liefst zonder medicijnen. EN ja natuurlijk moet je soms straffen, maar soms wil dat niet gelijk op het moment, en er medicijnen in proppen omdat er een vreemde (jij in dit geval) problemen mee heeft? Ja dank je dan mocht je ook van mijn moeder opsodemieteren.
@10: Ha, ik las niet verder dan “wereld” en wilde heel bijdehand iets typen over selectiebias en steekproefgrootte.
Dus, vanuit mijn eigen ego, een dikke plus voor jou.
@11: Je noemde zelf de restaurants als eerste. Daar reageren mensen op, met een mijns inziens legitieme inhoud. De speelplekken, daarin kan ik je niet meer gelijk geven. Al vrees ik dat het moeilijk te bepalen zal zijn of het gebrek aan speelplaatsen of het veelvuldig binnen zitten met gadgets het kip of het ei is.
Ik heb helemaal niets tegen kinderloze restaurants en dergelijke. Ik zou het aanbod kindvriendelijke restaurants wel graag wat uitgebreid zien. En dan niet alleen pannenkoekenrestaurants graag.
This Be The Verse
Philip Larkin
@12: Ik haal restaurants aan omdat een paar maanden geleden er een groep was die kinderloze restaurants wou. Zodoende. En met speelplekken bedoel ik soms maar gewoon een grasveldje. Dat is voor veel kinderen al genoeg. Zonder dat elke hond in de buurt er op uitgelaten word omdat het uitlaat terrein 100 meter verder is.
Houdt er ook rekening mee dat het land de laatste 15 jaar behoorlijk verzuurt is. Je kunt het als kind nooit goed doen op het moment. Zit je binnen dan ben je de:”Schuld van het overgewicht onder kinderen”. Ben je buiten aan het voetballen dan:”Zorg je voor overlast! Ik werk nachtdiensten monden dicht!” of “Moet dat nu? Er wonen hier bejaarden die ons land opgebouwd hebben!” (Terwijl de bejaarden zelf vaak er geen enkel probleem mee hebben en het zelfs mooi vinden). Ja, zure zulten had je altijd wel, maar tegenwoordig word er veel meer naar geluisterd helemaal door de orde diensten, zoals ze tegenwoordig zo leuk heten.
@14: Oh, ik kende alleen Anne Clark. Leuk.
@15: Nogmaals, je hebt in mij jouw medestander vwb speelplaatsen, hoe schameler hoe beter idd. Maar die restaurants…
Niet dat ik zelf graag in restaurants kom, en daarbij geldt hoe duurder hoe minder graag.
Zoals veel volwassenen ben ook ik vergeten hoe het is om jong te zijn. Gelukkig wel.
@15: ” Ik haal restaurants aan omdat een paar maanden geleden er een groep was die kinderloze restaurants wou.”
Daar mag je toch best voor pleiten? Veel erger is dat die groep meteen bedreigd werd, terwijl er tot dusver nog geen enkel restaurant kindvrij blijkt te zijn (en dat suggereer je toch wel in #4).
@11: Ah ja tuurlijk, het kind is een slachtoffertje van zijn speciale indigo-aura handgemaakt met speciale sneeuwvlokjes-stof.
Ooit wel eens gehoord van een familierestaurant? Maak er gebruik van. Verder kan ik niet zoveel met je projecties, dat is geheel jouw probleem.
@5: De onwrikbare norm? Nee, dat heet de meest natuurlijke drang. Het is de norm om te menen dat kinderen een negatieve bijdrage hebben aan het werkende leven en dat je daarom jonge ouders maar beter kan mijden.
Jij voelt hooguit wat sociale druk, ik mag het doen met 2 schamele dagen verlof als mijn vrouw is bevallen.
@19: De natuurlijke drang is lekkere seks. Maniertje van de natuur om te zorgen dat die koters er komen. Waarom zou je vrijen als het niet lekker is?
Kinderen zijn de norm. Kinderloze stellen zijn altijd iets aparts. Mensen raken in verlegenheid als je geen kinderen hebt. Want hoewel iedereen uiteindelijk de onbeschoftheid bezit om je daarop te bevragen, gaat dat soms toch met enige voorzichtigheid gepaard, want het zal maar eens zo zijn dat ze geen kinderen kunnen krijgen. Dat zou die vraag wat pijnlijk maken, toch, o zo empathie volle ouders? Waarom is vragen naar kinderloosheid zo normaal? En waarom is vragen naar het waarom van kinderen zo abnormaal?
Waarom mogen mensen met kinderen tot in den treuren op kinderlozen inpraten over wat er zo leuk is aan kinderen en dat ze die ook moeten nemen? Waarom is op ouders inpraten dat ze die kinderen niet hadden moeten nemen/krijgen (van God desnoods)/veroorzaken abnormaal?
Ik voel geen sociale druk, die sociale druk bestaat. Uitgevoerd door het gros der mensen.
En ik neem aan dat als jij door het empathisch meepuffen met de moeder, uitgescheurd bent van rectum tot navel, jij vast ook wat langer van werk mag wegblijven dan twee dagen.
@20: Ik antwoord dan meestal dat ik de kinderen weg heb moeten doen omdat de kat allergisch was.
@21: Ik verslikte me in m’n koffie, wil je dat niet meer doen? ;)
@20: een stropop maken over zogenaamde empathieloze koppels en een zielige sneer naar mij toe geeft je nog geen gelijk. Het laat alleen maar zien dat je zelf over het algemeen je meer comfortabel voelt in de rol van laffe meeloper en daarom hevig op zoek bent naar een norm waar jezelf binnen kan vallen. Maar die van overdramatisch slachtoffer past je ook goed hoor.
Ondertussen is het nog steeds een feit dat deze regering er alles aan doet om binnen een gezin de prioriteit op carrière en een directe toevoeging aan de economie te zetten.
@23: Oh, wauw, ik wist niet dat we ruzie hadden.
Laffe meeloper, want?
Stropop? Ik heb het niet over empathieloos gehad. Oh zo empathievol zei ik. Sarcastisch weliswaar, maar dat komt omdat ik vind dat kinderhebbende volwassenen vaak selectief empathisch zijn. En dat zit ‘m vooral in het feit dat de norm toch het alleenrecht op bepaalde vragen is, vragen zoals ik die probeerde te formuleren.
En de regering geeft volgens mij nog steeds kinderbijslag, of niet?
Het uitgescheurde rectum was geen verwensing, maar een grapje.
@20: Child privilege (naar analogie met White Privilege).
@24: Ruzie? Ik geef het alleen wat kleur, net als jij. Het leuke van een norm is dat het puur selectief is en jouw interpretatie. Er is niet iets meetbaars als ‘de norm’. Voor een norm om te moeten bestaan moet je het beiden voelen, en die deel ik niet met je. Kinderbijslag is een relikwie uit het verleden waar je nog niet eens een keer leuk van uit eten kan gaan in een kinderloos restaurant.
Dan heb je toeslagen voor kinderopvang, dat wel, maar dat is net als de huurtoeslag eerder bedoeld om een instantie tegemoet te komen dan de afnemer. Overigens wordt die toeslag ook al hevig versoberd. Nederland, en de EU for that matter, is erop ingericht dat het eenverdienersmodel voor gezinnen een luxe is en dat je op zijn minst een part timer erbij moet hebben. zie bv ook: http://www.nrc.nl/next/2015/11/06/eenverdiener-betaalt-tot-5-keer-zo-veel-belasting-1554199
@26: Als laffe meeloper en overdramatisch slachtoffer geen schelden is (ruzie dus), ben ik kleurenblind.
Een norm moet je beiden voelen? Nou nee, niet mee eens. Een norm is juist een onbewuste status quo vaak. Ik wil dit breder trekken naar iets als discriminatie/racisme. Daar is juist de laatste tijd veel aandacht voor het feit dat de “dader” niet altijd even gevoelig is voor de “norm” die hij of zij hanteert, doch dat die “norm” wel door de gediscrimineerde partij gevoeld wordt. Met andere woorden, dezelfde selectieve empathie die ik al noemde.
En hiervan (https://www.svb.nl/int/nl/kinderbijslag/betaling/hoeveel_kinderbijslag_krijgt_u/index.jsp) zou je toch lekker uit eten moeten kunnen. Ik kreeg namelijk ook geen hondenbijslag, toen ’t arme beest nog leefde. En de meeste restaurants kwam ik ook niet in. De toeslagen had ik nog niet eens genoemd, maar inderdaad, die zijn er ook nog.
De achterstand van eenverdieners op tweeverdieners is laatst politiek aan de kaak gesteld volgens mij, geïnitieerd door CU zo uit mijn hoofd. Vond ik prima. Maar daar ging het om het stoppen met het achterstellen van eenverdienersgezinnen, niet om een intrekken van privileges voor tweeverdieners, voor wat ik ervan begrepen heb.
@27: Je argument is dus precies het probleem bij de nieuwe golf van ‘social justice’. Een norm is een set impliciete of expliciet regels die je met elkaar deelt, anders is het geen norm. Alleen maar omdat jij hem voelt betekent het nog niet dat het waar is, dat zou je moeten kunnen aantonen. Bij Zwarte Piet wordt bijvoorbeeld verwezen naar het slavenverleden, bij een ander extreem, het ontzeggen van yoga klassen op een universiteit vanwege ‘cultural appropiation’ kom je in het gevarengebied van een postmoderne interpretatie van waarheid.
Als jij zou kunnen aantonen, net als ik, dat het kinderloos leven wordt achtergesteld ten voorkeur van het gezinsleven, dan zou ik met je daarover in dialoog kunnen en kan je samen tot een norm komen.
Ik gaf je namelijk een bron waarbij je kan zien dat het traditionele gezinsleven systematisch wordt achtergesteld ten voorkeur van arbeidsparticipatie. Daarom verwees ik ook al eerder op de twee dagen verlof als man zijnde.
@28: Volgens mij is een norm vaker impliciet dan expliciet en voornamelijk een gereedschap van de meerderheid. Zo heb je ook nog eens verschillende normen.
Arbeidsparticipatie is er één, die inderdaad doorgeslagen is. Je werk is je trots, is je eer, is je leven. Daarom eindigt werkloosheid niet zelden in depressie.
Maar sociale norm is wat anders. Zo is naast het moeten hebben van kinderen ook het hebben van een partner een norm waar een aantal mensen buiten valt. Een aantal “ouwe vrijers” zoals dat zo onkies heette, maar ook de onvrijwilligen. En ook daar zie je dat het hebben van een partner voor veel alleenstaanden een doel wordt. En zij krijgen ook vaak die absurde behandeling: “maar er zijn toch genoeg leuke mannen/vrouwen?”, “ga je wel genoeg uit, anders kom je natuurlijk nooit iemand tegen”, “vervelend voor je”, “ik ken nog wel een leuke vriend/vriendin die ook single is”. Waarmee de druk vergroot wordt. Mensen die lijden onder de norm, de sociale meerderheidsdictatuur.
@29: Dat klopt, maar jouw interpretatie van die impliciete conventies is niet zozeer een norm, dat is wat ik je probeer te vertellen. Je kan overigens amper van een dictatuur spreken als je niet systematisch gepushed wordt om kinderen of een partner te hebben. Dat zou je in dit geval dus wel kunnen zeggen over de eenverdiener.
Sociale conventie is jouw geval eerder een gevolg van de opbouw van een maatschappij dan een gereedschap van onderdrukking.
@30: Dat snap ik niet.
Ik wilde antwoorden: mijn interpretatie van die sociale conventies is inderdaad geen norm, die sociale conventies zelf wel. Een sociale conventie zou wat mij betreft een mooie definitie zijn van norm (iig binnen een sociaal maatschappelijke context zoals deze).
Maar ik heb het gevoel dat ik iets mis en bovenstaande dom overkomt. Dus typ ik het maar niet (maar wel dus, want ik wil eigenlijk wel uitleg).
En pushen, tja. Zit ‘m dat in de lompe gever of in de hyper sensitieve ontvanger nogmaals.
@14
Goh, wat leuk!
Dat is een van de belangrijkste redenen waarom ik geen kinderen heb.