Waarin Max Molovich de charismatische Jos Kuintjes volgt op campagne door gewoon Nederland. Aflevering 7: Nierop. Over de crisis die niet bestaat.
Buiten staat een eenzame demonstrant met een bord in zijn hand waarop wij lezen: “Pleurop uit Nierop!” Of de boodschap aan Jos Kuintjes is gericht, wordt niet duidelijk. Binnen is Jos bezig aan een gloedvolle speech over de stand van zijn land en over de naderende verkiezingen. De massaal toegestroomde nieuwsgierigen in partycentrum ‘t Luifeltje hangen aan de lippen van de man die wel de Nederlandse Obama wordt genoemd.
Vergeet Mark Rutte, vergeet Emile Roemer, vergeet Geert Wilders en vergeet vooral ook niet Diederik Samsom te vergeten: hier staat de toekomstige leider van ons land. De man die ons de crisis uit zal loodsen. Niet door malle socialistische ideeën, niet door holle frasen over je handen uit de mouwen steken en aanpakken in plaats van doorpakken, maar gewoon door gewoon na te denken en gewoon logisch te redeneren.
Er is namelijk geen crisis, betoogt Jos Kuintjes. “Kijk naar buiten. Woedt daar een crisis? Nee. De mensen rijden in hun auto’s, kijken naar hun tv’s, wonen in hun huizen, gaan naar hun werk. Een uitzondering niet te na gesproken. En nu weet ik wel dat je ook de uitzonderingen niet mag negeren. Integendeel. De uitzonderingen zijn zeer belangrijk. Maar de uitzonderingen bevestigen de regel, ze zijn het niet. In dit land hebben we de neiging om het om te draaien. Om de uitzondering als de regel te zien en ons beleid op de uitzondering te baseren vanuit de vrees dat de uitzondering de regel wordt en alles op z’n kop zet. Maar ondertussen zet je alles op z’n kop. Ondertussen ben je met paniekvoetbal bezig. En die paniekvoetbal, waarde mensen, die paniekvoetbal, dát is de crisis.”
“Mensen maken zich zorgen. En mensen maken zich terecht zorgen als het blijft gaan zoals het nu gaat. Want door al dat paniekvoetbal, door al dat gefocus op de uitzondering worden de mensen bang gemaakt. En iedereen gaat in die angst mee, met als gevolg dat de mensen de hand op de knip houden waardoor de economie minder loopt en in een dipje komt. Met als direct gevolg dat de mensen die ons bang maken gelijk krijgen. Zowel liberaal, conservatief als sociaal Nederland helpt daar aan mee. Maar hoort u oplossingen? Nee. Quasi-oplossingen, hooguit.”
“Beide kampen maken de fout om vanuit het probleem te denken. Terwijl er helemaal geen probleem is. Problemen bestaan niet, zeg ik altijd. Mijn uitweg uit de crisis? Er is geen crisis. Als Gewoon NL het voor het zeggen zou hebben in Nederland, dan zouden wij de crisis gewoon negeren. Dan zouden wij gewoon aan de slag gaan. Zonder daar al te moeilijk over te doen. Net zoals u ook gewoon uw gang zou moeten gaan. Want als we met z’n allen gewoon doen alsof er niks aan de hand was, dan is er ook gewoon niks aan de hand. Zo werkt dat gewoon.”
Jos’ boodschap duizelt me. Ik heb behoefte aan frisse lucht en loop naar buiten. De man met het bord staat er nog steeds. Ik vraag ‘m wie hij is. Hij antwoordt niet. Binnen stijgt een luid gejuich op. Ge. Woon. Jos. Schreeuwt de menigte. Ge. Woon. Jos. Ook Nierop is gewonnen.
Reacties (2)
Uitstekende passage over ‘de uitzonderingen’!
Over het “beleid op de uitzondering te baseren vanuit de vrees dat de uitzondering de regel wordt” valt verder te filosoferen.
Zeker, op de manier waarop Jos het schetst worden werklozen en zieken als uitzondering gelabeld, terwijl ze dat in werkelijkheid niet zijn. Merkwaardigerwijs nemen sommige politici ook kunstenaars of immigranten in zo’n rijtje op. En ja, die “uitzonderingen” zijn dan als eerste de klos.
Alles wat afwijkt is weerloos.
Voorbeeld: het duurt soms te lang voor “de politiek” binnen de jarenlange regel dat het gezin de hoeksteen van de samenleving is, ruimte maakte voor niet-heterosexuele samenlevingsvormen. De integratie van deze uitzondering kost de overheid bar weinig, dus geld kon niet de reden zijn deze uitzondering als marginaliteit te blijven hanteren.
Uitzonderingen die de regel zijn én geld kosten, worden de laatste jaren sterk verdacht gemaakt (ziek zijn doe jezelf, werkloos worden is je eigen schuld). De echte uitzonderingen, degenen die afwijken van platgetreden paden, die buiten de box denken, daar hoor je nauweljks iets over. Ze komen hooguit als curiositeit voorbij in een ‘late-night’ documentaire bij een van de publieke omroepen.
Jos Kuintjes zou er zomaar één kunnen zijn, want wie roept dat er geen crisis is, is natuurlijk van de pot gerukt.
Na de verkiezingen graag gewoon doorgaan met Jos!