In een tijd waarin Amerikaanse verkiezingen steeds vaker verworden tot investeringsprojecten van miljardairs, heeft Zohran Mamdani iets ongebruikelijks gedaan: hij heeft gewonnen. Niet dankzij de miljoenen van hedgefondsen, niet dankzij de steun van vastgoedmagnaten of door een als ‘independent’ meedoende Andrew Cuomo, maar ondanks hen. Tegen een lawine aan geld en desinformatiecampagnes in, wist Mamdani gekozen te worden op een programma dat zich expliciet keerde tegen de machten die normaal bepalen wie überhaupt kans maakt.
Mamdani is niet de gladde centrist die de Democratische Partij doorgaans voortbrengt. Hij noemt zichzelf een democratisch socialist en handelt er ook naar. Hij is een politicus die niet wegkijkt van woorden als klasse, ongelijkheid of kolonialisme, en daar openlijk trots op is. Terwijl anderen hun eerste bezoek als burgemeester plannen naar Israël om de partijdiscipline te tonen, zei Mamdani openlijk: nee. Geen rituele knieval, geen diplomatiek toneelstuk. Het was een kleine daad van morele autonomie in een omgeving die daar allergisch voor is.
Zijn openlijk islamitische identiteit maakt hem bovendien een zeldzaamheid in het Amerikaanse politieke landschap, waar religie vaak een instrument is om conformiteit te etaleren, niet verschil. Voor Mamdani is dat geen merk, maar een realiteit die samenvalt met zijn politiek: solidariteit met gemarginaliseerde groepen, kritiek op onderdrukking, en de overtuiging dat je niet kunt praten over vrijheid zolang macht ongelijk verdeeld blijft.
Zijn verkiezing markeert geen omwenteling, maar wel een barst in de façade van onvermijdelijkheid waarmee de gevestigde orde zich beschermt, en waar wij ons zo nu en dan door laten ontmoedigen. In een stad waar miljardairs de skyline en het beleid vormgeven, is Mamdani het bewijs dat niet alles te koop is. Dat er nog politici zijn die de prijs kennen, maar weigeren verkocht te worden. En dat alleen al is, in het Amerika van vandaag, een politieke daad van formaat. En nu maar hopen dat hij bestand is tegen wat gaat komen.
Reacties (5)
Bill de Blasio vergeten? https://en.wikipedia.org/wiki/Bill_de_Blasio
Die was 8 jaar lang een linkse burgemeester van New York, tot 4 jaar geleden.
Wat ik zeggen wil, voor New York is een linkse burgemeester niet zo gek of uitzonderlijk (daarmee niets ten nadele van Mamdani, die een uitstekende campagne heeft gevoerd). Dus laten we ook niet al te grote conclusies daaraan verbinden.
Hopelijk wordt het een goede burgemeester. Besturen is echt wat anders dan campagne voeren, en lang niet alle idealen blijken in de praktijk ook een goed idee.
Volgens mij was De Blasio veel meer een standaard Democraat, een stuk meer centrum
Dat dacht ik ook. Ik kan me niet herinneren dat er controverse binnen die partij was over De Blasio, toen die hun kandidaat was, zoals dat wel het geval was bij Mamdani. Of dat iemand uit de gevestigde orde van de partij zich tegenkandidaat stelde, na de voorverkiezingen te hebben verloren. Of dat bekende namen uit de partij hem niet wilden steunen, maar juist achter die tegenkandidaat gingen staan. (Al meen ik dat helemaal aan het eind van de campagne van Mamdani veel van die bekende namen een beetje bij begonnen te draaien.)
Het heeft er, met andere woorden, de schijn van dat de gevestigde orde binnen de Democratische partij een beetje bang was van Mamdani, omdat ze hem te links vonden. Bij De Blasio was dat helemaal niet zo.
Ik ben het eens met Joost ( en bedankt Joost voor weer een goed artikel ).
Mamdani is zelfs voor New Yorkse begrippen vrij links en progressief en dat mag uitzonderlijk genoemd worden.
Bovendien benoemd hij zaken waar een gemiddelde democraat zijn of haar vingers niet aan wilt branden. Dus het lijkt ook dat Mamdani een verandering in politiek besturen wilt.
Ik denk ook dat het vreselijke beleid van Trump hierin mede een rol heeft gespeeld, New York wilt tegengas, een duidelijk statement afgeven.
Wat mij vooral opvalt is de lange termijn visie van Mamdani qua maatschappelijke investeringen wat mi goed zou kunnen werken om de kloof tussen arm en rijk te dichten en vanuit die invalshoek een meer solide economie te bewerkstelligen. Groepen meer kansen te geven om te participeren, want veel talent gaat nu verloren. Zoals gratis kinderopvang en dit door de grootverdieners te laten bekostigen ( Wallstreet gelijk in een kramp ). Dat geeft alleenstaande ouders meer ruimte om te gaan werken of sneller terug te keren in het arbeidsproces, zoals gratis ov, hetzelfde principe. Investeren in wat zich uiteindelijk weer terug betaald.
Ik ben wel positief over deze, voor Amerikaanse begrippen gedurfde keuze.
Is Mamdani niet het bewijs dat je je ferm links moet opstellen en niet moet gaan meestribbelen met rechts uit angst stemmen te verliezen?
Zoals hier de PvdA niet fel tegen de afbraak van de verzorgingsstaat heeft geageerd, de sociale woningbouw heeft laten glippen en de privatisering heeft gesteund?
De rechtse elite trekt al het geld naar zich toe, verlaagt hun (winst-)belastingen, verkoopt sociale woningen, verkort de WW, haalt migranten binnen, houdt het minimumloon en dus uitkeringen laag, in ruil voor meer toeslagen. En geven asielzoekers de schuld.
En links keert zich nu tegen asielzoekers. Meestribbelen.