In een tijd waarin Amerikaanse verkiezingen steeds vaker verworden tot investeringsprojecten van miljardairs, heeft Zohran Mamdani iets ongebruikelijks gedaan: hij heeft gewonnen. Niet dankzij de miljoenen van hedgefondsen, niet dankzij de steun van vastgoedmagnaten of door een als ‘independent’ meedoende Andrew Cuomo, maar ondanks hen. Tegen een lawine aan geld en desinformatiecampagnes in, wist Mamdani gekozen te worden op een programma dat zich expliciet keerde tegen de machten die normaal bepalen wie überhaupt kans maakt.
Mamdani is niet de gladde centrist die de Democratische Partij doorgaans voortbrengt. Hij noemt zichzelf een democratisch socialist en handelt er ook naar. Hij is een politicus die niet wegkijkt van woorden als klasse, ongelijkheid of kolonialisme, en daar openlijk trots op is. Terwijl anderen hun eerste bezoek als burgemeester plannen naar Israël om de partijdiscipline te tonen, zei Mamdani openlijk: nee. Geen rituele knieval, geen diplomatiek toneelstuk. Het was een kleine daad van morele autonomie in een omgeving die daar allergisch voor is.
Zijn openlijk islamitische identiteit maakt hem bovendien een zeldzaamheid in het Amerikaanse politieke landschap, waar religie vaak een instrument is om conformiteit te etaleren, niet verschil. Voor Mamdani is dat geen merk, maar een realiteit die samenvalt met zijn politiek: solidariteit met gemarginaliseerde groepen, kritiek op onderdrukking, en de overtuiging dat je niet kunt praten over vrijheid zolang macht ongelijk verdeeld blijft.
Zijn verkiezing markeert geen omwenteling, maar wel een barst in het façade van onvermijdelijkheid waarmee de gevestigde orde zich beschermt, en waar wij ons zo nu en dan door laten ontmoedigen. In een stad waar miljardairs de skyline en het beleid vormgeven, is Mamdani het bewijs dat niet alles te koop is. Dat er nog politici zijn die de prijs kennen, maar weigeren verkocht te worden. En dat alleen al is, in het Amerika van vandaag, een politieke daad van formaat. En nu maar hopen dat hij bestand is tegen wat gaat komen.
Reacties (1)
Bill de Blasio vergeten? https://en.wikipedia.org/wiki/Bill_de_Blasio
Die was 8 jaar lang een linkse burgemeester van New York, tot 4 jaar geleden.
Wat ik zeggen wil, voor New York is een linkse burgemeester niet zo gek of uitzonderlijk (daarmee niets ten nadele van Mamdani, die een uitstekende campagne heeft gevoerd). Dus laten we ook niet al te grote conclusies daaraan verbinden.
Hopelijk wordt het een goede burgemeester. Besturen is echt wat anders dan campagne voeren, en lang niet alle idealen blijken in de praktijk ook een goed idee.