God behoede ons, want de apocalyps is nabij! 20 tot 30 Marokkaanse jongeren zijn genoeg om onze gehele politiemacht tot wanhoop te drijven. Parijs was er niets bij. De islamisering heeft inmiddels zelfs de kantine van de Tweede Kamer bereikt. De staatskas wordt leeggezogen door die parasiterende uitkeringtrekkers. En dan die luie deeltijdwerkers die niet eens een volle werkweek willen maken! Zeker zo eentje die denkt al voor zijn 65ste, 68ste, 70ste, 75ste te mogen genieten van het leven! Een paar minuten op de juiste websites en je begint spontaan een schuilkelder te graven. Maar ook die oude media brengen ons hel en verdoemenis.
Als DE moslims ons niet allemaal komen halen staan we op zijn minst over een paar jaar allemaal onder water als het aan de heer Gore ligt. Misschien wel allebei! Ik zie die zelfmoordterrorist al staan met bomgordel en al in een grote plas met water waar ooit mijn huis stond. Tsunami that! Mocht het onverhoopt toch nog goed komen, dan is er nog die andere tsunami; de zogenaamde grijze golf die onze economie op haar knieën zal brengen. De scenario’s voor rampspoed zijn onuitputtelijk, u kunt zelf kiezen welke u prefereert via de afstandsbediening of browser.
Hoe slecht hebben we het?
Waar had Balkenende het toch over toen hij riep dat we blij moesten zijn? Kon hij niet zien dat we naar de verdoemenis gaan? Ook het lulletje rozenwater van de VVD benadrukte recent nog eens dat elke generatie er tot nu toe op vooruit is gegaan ten opzichte van de vorige generatie in Nederland. Die opmerking kan u misschien ontgaan zijn omdat er belangrijkere zaken in het nieuws waren; zoals de toekomst van ijzeren Rita.
Het gaat in 2007 weer beter met Nederland en de Nederlander maakt deel uit van een van de meest gelukkige volken van de wereld, maar is tegelijk ook collectief enorm ontevreden. Een vreemde combinatie, niet? Maar als je er wat langer over nadenkt misschien helemaal zo gek nog niet. Natuurlijk leeft niet iedere Nederlander zijn of haar droom. Ik zal ook de laatste zijn om te ontkennen dat een aantal Nederlanders het zeer moeilijk heeft. Toch lijkt het mij geen onterechte uitspraak als ik zeg dat de Nederlander het over het algemeen goed heeft.
Armoede in Nederland is minder vaak op vakantie. Gratis eten bij de voedselbank scoren als je de betutteling van de overheid niet wil, terwijl je handjes hebt geschud met ene “Leen van Frisia”. Statistisch gezien is er een hogere kans dat u door de bliksem wordt getroffen dan door een terroristische aanslag van een moslim (gem. 5 mensen per jaar door de bliksem, tot nu toe 1 door Moslims over alle jaren). Mits u natuurlijk uw volgende vakantie niet naar Irak boekt. Ook als de integratie uw zorgenpuntje is is er goed nieuws; er verlaten inmiddels bijna meer mensen het land dan er nog binnenkomen. Zelfs die “linkse landverraders” in de regering gaan zorgen voor een overschot op de balans. Jawel dames en heren, Nederland maakt winst! Waarom een land winst moet maken? Nederland B.V. iets te letterlijk genomen misschien? Ach het mag de pret, onvrede niet drukken.
Waarom dan dat gevoel van onvrede?
De media en de politiek zijn naar mijn mening de hoofdschuldige. Natuurlijk zijn er zaken mis in Nederland. Ja, er zijn problemen met de integratie. Ja, er zijn problemen met de scholen. Ja, er zijn nog veel meer problemen. Het is dus ook belangrijk dat wij waakzaam blijven. Deze zaken moeten niet genegeerd worden. Maar ze worden inmiddels naar mijn bescheiden mening wel heel erg opgeblazen of in ieder geval niet meer gerelativeerd.
Wilders paradeert als een moderne operettekeizer door het beeldscherm heen en weer en heeft het integratiedebat inmiddels tot een farce uitgehold, waarbij zijn achterban zich niet realiseert dat het hierdoor juist nooit opgelost zal worden. Rita Verdonks geestelijke armoede komt bovendrijven met een slogan als naam, en wonderbeloftes die elke andere politieke partij al sinds de jaren tachtig niet meer durft te maken. Jawel, de files worden opgelost! Ook de integratie! Eigenlijk alles. Hoe? Gewoon… door het te doen. Dat de overige heren en dames politici daar nog niet op waren gekomen!
Maar ook de meer gevestigde politieke partijen maken zich schuldig. De media nemen dit zonder meer over, of men het nu propagandeert of er tegen ageert. Ja, moeilijke woordjes, maar waar het op neer komt is dat angst verkoopt, zowel politiek als journalistiek. Nuance is uit, nuance bekt niet lekker en relativeren is voor mietjes! De soundbite, de kort-door-de-bocht-oplossing, die is in.
Ook lijkt men tegenslagen niet meer te kunnen accepteren. Er moet altijd iemand verantwoordelijk zijn. Dat was vroeger toch een stuk prettiger, toen je gewoon nog in God geloofde en je een act of God had. Tegenwoordig kennen we -lijkt het wel- nog alleen een act of Muslims of act of Government. En persoonlijk vind ik dat iets teveel eer. Hoewel het toen ook al lang traditie was een totale bevolkingsgroep ergens de schuld van te geven. De vervolging van de joden bijvoorbeeld, dus we moeten die Joods-Christelijke traditie nu toch een beetje hoog houden.
(pauze momentje voor de Godwin–Pavlov-reactie)
Of zou het toch dieper liggen? De verregaande individualisering en globalisering van de samenleving? Het wegvallen van de traditionele zuilen. U weet wel, toen katholieken enkel nog met katholieken omgingen en protestanten enkel met protestanten. Zo’n heerlijk knus groepsgevoel. En elk goed groepsgevoel heeft ook een “zij” nodig. Zonder “zij” geen “wij”.
Ik kan het natuurlijk ook mis hebben. Misschien is het juist polarisatie en angst die wij nodig hebben als drijfveren. Misschien is Nederland beland in een tijd waarin de nuance geen plaats heeft, waar men behoefde heeft aan stevige taal. Maar helaas, mijn huis heeft geen kelder die ik tot schuilkelder kan ombouwen. Daarnaast, die zou toch alleen maar onderlopen…
Reacties (23)
Abhorsen, ik ben blij met deze zondagoverweging ;-)
“De Nederlander” is zo godvergeten tevreden met zichzelf, dat je bepaalde issues wel heel uitvergroot moet presenteren naast hun koekje bij de thee.
Die bijna narcistsche tevredenheid dankt men aan de vele, zeer met zichzelf ingenomen rolmodellen van Idolate BN’ers, waarvan ook jij er morgen één kan zijn.
En de issues, of dat nou een echt probleem, of een onderbuikgevoel is, krijgen pas aandacht als er een spetterende show mee wordt opgebouwd. Dus overschreeuwt de één de ander, of iemand lekt stilletjes wat naar de media, die dan de rest van de show verzorgt. Een kabinet “on-tour”, een splinterbeweging die meent op basis van 6,3% van de stemmen haar solo-tour te kunnen ondernemen of boeffies die tijdens een tour-door-de-wijk menen met een brandende auto hun show op de kaart te kunnen zetten, ze hebben één ding gemeen: als je zelf in het duister dwaalt, zoek je een uitweg door de spotlights op te zoeken.
Daar heb je trouwens misschien wel een punt waar ik zelf nog niet eens over nagedacht had. Juist omdat we het zo goed hebben, moet je zo extreem schreeuwen om de aandacht te krijgen? Ik vind dat ook wel een interstante overweging.
Ik denk wel dat wij onze lat tegenwoordig heel hoog leggen in wat wij wensen omdat alles zo gewoon is geworden. Als je een conversatie overhoord dat men kwaad is dat men op hun 21ste (ofzo) geen huis “krijgt” dan denk ik wel eens dat onze welvaart een beetje is doorgeslagen. Tja doorgeslagen? Het is eigenlijk mooi dat het zo is natuurlijk. Maar men is niet snel tevreden meer.
Het gevaar zit hem er denk ik vooral in dat het tegenwoordig ook zo zwart-wit is. Als je niet loopt te schreeuwen dan ben je ineens volgens de groep schreeuwers deel van de andere kant die alles maar best vind. Het lijkt in mijn visie soms wel eens dat je perse moet schreeuwen of anders wordt je in het andere kamp schreeuwers gezet, waar je eigenlijk ook geen deel van wil uitmaken. Zelf heb ik dat wel eens op een forum meegemaakt in een discussie over Isreal. Door mij genuanceerd op te stellen werd ik op de ene pagina als voor racist uitgemaakt door Arabische regeerders en op de volgende voor een Joden hater door Joodse regeerders. Voornamelijk omdat ik geen partij koos.
Hoe beter we het hebben hoe ongelukkiger we zijn. Ik behoor tot het grijze gevaar. Als je 80 jaar bent dan wordt je aangesproken of je nog vier jaar bent of je bent al dement. Voor 1940 was er heel veel armoede in Nederland, maar er werd nog gelachen. Tijdens de oorlog was er honger en ellende en door de bombardementen wist je niet of je de volgde dag de zon nog kon zien opgaan. Mensen werden vervolgd en uitgemoord. Maar er was ook humor. Humor hield ons staande, al dreigde elke dag gevaar, gevaar van uit de lucht, gevaar dat er een verkeerde bij je aanbelde. In de laatste winter was er zekerheid: dat er geen voedsel was en je kon de kachel niet lager zetten, want er was geen brandstof. Je kon niet bezuinigen, waar niets is kan het niet minder. Er was geen gevaar dat je van het roken dood kon gaan. Er was wel gevaar om dik te worden, maar dat was van hongeroedeem.
Na de bevrijding was het gevaar geweken. Maar je werd gewaarschuwd voor de nieuwe gevaren. Onze vrijheid was in gevaar. In Nederlands Indië was een opstand uitgebroken en dat ging ten koste van onze welvaart (die er toen niet eens was). Grote gevaren kwamen uit het oosten, want de koude oorlog werd uitgevonden en in het oosten werd het westen gezien als een groot gevaar en er werd een muur gebouwd. Er kwam gevaar uit Cuba: dat kleine land kon de westerse wereld naar de ondergang helpen. Voortdurend worden we gewaarschuwd voor ?het gevaar?. En als er geen problemen zijn, of niet sidderen voor alweer een gevaar, dan maken we die wel.
Weer is er een nieuw gevaar: van terreur en van landen die ons willen aanvallen. Is de koude oorlog met de paddestoelvormige dreiging net voorbij, krijgen we deze dus. En het gevaar dat de zee te hoog komt en we verzuipen. Gevaar om dat het te warm of te koud wordt. Gevaar voor onze kleinkinderen. Gevaar dat China ons kleine land met zijn goedkopen werkkrachten ons land weg concurreren. Ook al zo?n gevaar is de vergrijzing. Want door de vergrijzing gaat onze economie ten onder. Ouwe lui kosten te veel en ze werken niet. Vroeger was het gevaar dat zoveel mensen zich doodwerkten voordat ze aan hun pensioen toe kwamen. Ook gevaarlijk is dat onze zieken en invaliden te veel kostten, ik heb nog meegemaakt dat het gevaar was dat zij konden verrekken.
Natuurlijk kunnen we niet zomaar zonder meer doen alsof we ons nergens zorgen over hoeven te maken, niet op hoeven te letten, maar er is gevaar en gevaar, en we hoeven er niet in te zwelgen. Het leven is niet zonder risico?s. Wie geboren wordt gaat zeker dood. Maar we kunnen ons ook gevaren aanpraten en zowel onze bestuurders en voor een groot deel van de pers is bezig met ons gevaren aan te praten. Maar er is ook nog zoiets als risico?s en gevaren wegen. Als het vandaag mooi weer is en men heeft zorgen dat het niet zo blijft omdat het morgen gaat regenen ben je doorgeslagen en kun je de mooie dingen van het leven niet waarderen. Je kunt ook alert zijn zonder continue angsten. Er is een mooi chinees spreekwoord: dat de vogels van zorgen en verdriet boven je hoofd vliegen kun je niet voorkomen, maar je kunt wel voorkomen dat ze nestelen in je haar. Ondanks alle problemen in mijn leven en de gevaren waar ik 80 jaar lang voor ben gewaarschuwd (en die er dijkwijls waren) zie ik elke dag met vreugde de zon opkomen en als het regent weet ik dat dit goed is voor mijn tuin.
@3: (deels offtopic): mooie retoriek
‘Hoe beter we het hebben hoe ongelukkiger we zijn’ is m.i. waar. Daarom klagen ´we´ ook zoveel, terwijl we het (relatief gezien) oh zo goed hebben. Het een versterkt het ander hierdoor.
De oplossing is simpel: geef zoveel weg dat je er gelukkig van wordt.
‘Hoe beter we het hebben hoe ongelukkiger we zijn’ is totale onzin.
Psychologische onderzoeken wijzen uit dat mensen die geen psychische aandoeningen hebben altijd weer terugkomen op een geluksniveau van ongeveer een 7, wat er ook gebeurd. Het maakt niet uit of je een been mist of de lotto hebt gewonnen.
@6: Ik mis twee benen en ik zou mijn geluk willen becijferen met een 9, dus daar gaat je argument, haha.
@3: prachtig, je geeft precies de essentie van de hedendaagse politiek weer.
Het kanaliseren van angsten is een van de grootste krachten van politiek Den Haag. Ondertoon van bijna elke discussie, van EU (de stekker gaat eruit) tot terroristische aanslagen, is dat er voor ons iets drastisch gaat veranderen, maar dat de politicus daar een antwoord op heeft.
Er worden angsten gecreëerd (straat-terroristen) en er wordt gebruik gemaakt van al bestaande angsten. Of het goed of fout is weet ik niet, maar gevaar/angst is de drijfveer van onze democratie.
@6, Misschien is het dan beter verwoord als in “hoe beter we het hebben, hoe minder we het ons realiseren.”?
@7: Je kan niet eeuwig een 9 hebben, want zelfs de 9 wordt uiteindelijk weer gewoon een 7. Gewenning heet dat. Of het tredmoleneffect.
@8: ja, maar ook “hoe slechter we het hebben, hoe minder we het ons realiseren”.
@9, zou je denken dat we het ons minder realiseren als we het slechter net zoals dat we het steeds minder realiseren dat we het goed hebben?
Als je honger hebt, dan is er misschien gewenning aan het gevoel, maar ik denk dat je het wel blijft realiseren. Net als dat je in een krottewijk woont. Je legt je natuurlijk wel bij de situatie neer misschien en accepteert je lot op een dagelijkse basis.
Maar dat is denk ik toch wat anders dan je eigenlijk niet meer realiseren hoe het is om het slecht te hebben. Zoals hierboven al zeer mooi vertolkt is over bijv. de oorlog. Mensen realiseren zich het denk ik niet meer dat het ooit een stuk slechter was. Er is wel kennis van, maar geen inlevingsvermogen. (bij de meeste mensen dan).
@10: Ik heb het nu over een situatie boven een bepaald bestaansminimum. Mensen passen zich gemakkelijk aan aan de situatie.
Helaas, anders zouden ze waarschijnlijk een stuk minder accepteren van overheden.
@11, Ja er is altijd gewenning. Men krijgt een bepaald verwachtingspatroon. Maar ik denk wel dat men daardoor steeds minder kan relativeren. En misschien als je het steeds beter krijgt, ook steeds meer angst zaken kwijt te raken?
Maar als het niet de rijzende welvaart is, wat is dan de oorzaak dat hoewel we het zo goed hebben we steeds banger lijken te worden? Steeds bozer en minder tolerant?
(Ik zeg hierbij trouwens niet dat het de rijzende welvaart is, dat is tot nu toe gewoon 1 theorie die ik gehoord heb die hier genoemd werd. De vraag is oprecht).
We worden niet steeds banger, het is niet meer taboe om die angsten uit te spreken.
@13, werden die niet altijd al geuit? Volgens mij zijn er toch altijd bewegingen geweest die deze angsten uitspraken, ook publiek. Soms wat minder fris (vervolging van iedereen die ineens “communist” was) tot stakingen tegen banen verlies, acties tegen armoede, anti de bom, etc.
Het lijkt alleen steeds minder nuance te hebben. Niet zozeer meer misschien.
Resumé,
We hebben steeds meer te verliezen?
Verder moet je niet vergeten dat angst ook een marketing middel kan zijn. Wie zou ooit op t idee komen dat je een helm op moet bij t fietsen. Waarom willen we steeds zwaardere (veiligere) auto’s terwijl we ze ook goedkoper/zuiniger hadden kunnen maken? En in onze consumptie gedreven economie zijn er veel belanghebbenden.
@6: heb je een linkje of linkjes voor me? Ben wel nieuwsgierig naar de psychologische onderbouwing.
Verder eens met mijn favoriete nummer (14).
Startpuntje
(uit: startpuntje)
Als ik Nederland nu eens vergelijk met de sloppenwijken in Brazilië. Daar hebben ze veel minder en lijken ze (door mijn bril althans) gelukkiger en gelukkig met wat ze hebben.
Vergelijk dat met Nederland, ‘we’ hebben meer en toch lijkt het alsof er meer geklaagd wordt en kan je in ieder geval vaststellen dat grosso modo gezien er minder geluksgevoel gevoeld wordt bij een ‘klein gebaar’ in vergelijking met een land als Brazilië.
Zoals ik de quote lees, kan het betekenen dat hoe meer we bezitten, hoe lastiger het wordt om ‘nieuwe geluksprikkels’ te krijgen. Ofwel hoe beter we het hebben, des te meer moeite moeten we doen om ‘geluksprikkels’ te vinden.
Daarmee onderschrijf je m.i. je stelling bij 6, totale onzin is het dus niet.
Het gaat mij vooral hierom:
“Despite the fact that external forces are constantly changing our life goals, happiness for most people is a relatively constant state. Regardless of how good things get, we’ll always be about the same level of happiness.”
Maar inderdaad, er zit altijd een vorm van relativiteit in. Van 10 naar 20 gaan voelt toch anders dan van 110 naar 120.
Overigens over geluk:
“In 2006 gaf 82% van de Nederlanders aan ?gelukkig? of ?zeer gelukkig? te zijn.”
(linkje uit artikel)
Ik denk dan ook niet dat het niveau van geluk uiteindelijk heel veel bijdraagt aan de gevoelens van angst of niet. Dat is juist de spagaat waar zeker Nederland zich in lijkt te verkeren. Er is een enorm gevoel van onbehagen en ontevredenheid, maar tegelijk geven we wel grotendeels individueel aan gelukkig of zelfs heel gelukkig te zijn.
Anton Zijderveld noemde dit ook inmiddels 3 weken terug bij Buitenhof. Ik kan mij even niet meer helder voor de geest halen wat hij allemaal over het onderwerp zei echter. Ik weet dat hij ook het verre gaande individualisme (geen behoefte van het individu om zich meer te schikken voor het goed van de groep) en het populisme stoorde. Maar of dat nu onderdelen waren van zijn betoog over die spagaat van wel heel gelukkig, toch groot gevoel van onbehagen, dat is mij op dit moment ontschoten.
“Van 10 naar 20 gaan voelt toch anders dan van 110 naar 120”. Dit is een methode om de relativiteit van het begrip ´armoede´ te omschrijven. Hierbij betrek je dat begrip eigenlijk alleen op je zelf: in absolute zin ga je evenveel op vooruit, maar relatief gezien heb je in het ene geval 100% winst en in het andere geval minder dan 10%. Maar die relativiteit komt ook in verhouding tot andere personen naar voren. Wie van 10 naar 20 gaat, beschouwt dat op zich als een vooruitgang, maar als de buurman (of de baas) tegelijkertijd van 20 naar 45 gaat, wordt het verschil toch een stuk groter. En dat laatste hebben we de afgelopen jaren steeds zien gebeuren: de lagere en middeninkomens mochten de broekriem aanhalen (hoogstens infaltiecorrectie), terwijl de hoogste inkomens ieder jaar met grote sprongen hoger werden (jaarlijks vaak meer dan 10%). Dat roept een gevoel van onrechtvaardigheid op. Wijzen op het feit, dat we het in Nederland t.o.v. een groot aantal andere landen zo goed hebben, is daar echt geen remedie voor: onze buurlanden hebben het immers ongeveer net zo goed. De landen, waar de mensen wonen, die het zo veel slechter dan ons hebben, kennen we alleen van de tv of vakantie. Daar vergelijken we ons zelf niet mee.
Waarschuwingen voor gevaar moeten functioneel zijn. Het rode stopteken heeft een functie zoals ook een sirene voor luchtalarm (behalve als hij elke maand loeit). Ook als er alarm wordt gegeven dat de dijken kunnen doorbreken is dat zinvol, evenals een verdeersbord bij een brug of een spoorwegovergang. Zelfs een waarschuwing voor inbrekers en dat men de deur moet afsluiten heeft een functie. Als er echter wordt gewaarschuwd dat er 25 inbrekers voor de je deur staan is dat overtrokken en als het echt zo is moet de ME maar komen aansnellen ofzo, met waarschuwingen kun je dan niet veel.
Bij het referendum over de Europese grondwet werden we gewaarschuwd dat bij een nee stem het licht in Nederland uitgaat. Dit soort waarschuwingen staan gelijk aan waarschuwingen aan onze kinderen dat er in het park boze beren rondlopen die kleine kinderen opeten. Ze worden er redeloos bang van en gaan van schrik gehoorzaam op tijd naar bed. Dat helpt natuurlijk niet tegen de beren en ook niet tegen de aangejaagde angsten.
Wat echter met de waarschuwing tegen lampen, gevolgd op de oplossing: een spaarlamp gebruiken om het milieu te redden. Deze een waarschuwing is voor mij zoiets als: laat elke
Nederlander een emmer water uit de zee halen en dan redden we de dijken. Een waarschuwing dat er op iedere hoek een man staat met een bom in zijn tas, staat gelijk aan: vertrouw niemand met een tas. Geen wonder dat die niet helpt, je kunt er niks mee.
Het opblazen van het gevaar is een gevaar op zich zelf, we geloven niet er niet meer in als er werkelijk gevaar dreigt. En al is een volk nog zo gelukkig en volgens sommig onderzoek het gelukkigste volk op de wereld (waarom wordt er dan eigenlijk zoveel gekankerd?), met het overdrijven van waarschuwingen zal het volk op dee duur overal leeuwen en beren op de weg zien en dan kan zelfs een psychiater geen redding meer brengen.
@22, Ja hoe meer er wolf gehuild wordt hoe minder mensen er nog op reageren. Tenminste het slimme gedeelte van de bevolking naar mijn mening. Er lijkt echter ook een deel te zijn dat al deze wolven als zoete koek slikt en steeds banger wordt. En die beginnen steeds harder te roepen en lijken het hele debat te voeden. Uiteindelijk een soort van visieuse cirkel. Politicus huilt wolf, doelgroep huilt mee, politicus huilt harder, etc, etc.