Echt ‘landjepik’ is het niet want bij de overdracht wordt er voor het land gewoon betaald. De lokale bewoners van het land kunnen echter wel de dupe worden van de grote landaankopen die investeerders uit het Midden-Oosten en Azië doen in Afrika.
De stijgende voedselprijzen van de afgelopen jaren werkte investeringen in landbouwgrond in de hand. Met name investeerders uit rijke máár onvruchtbare oliestaten en Aziatische landen met een snelgroeiende vraag naar voedsel zoals China en Zuid-Korea grepen hun kans in Afrika om voor miljoenen hectare landbouwgrond aan te kopen (IPS). Zo nam Daewoo een optie op 1,3 miljoen hectare landbouwgrond in Madagaskar. Driekwart van het land is bestemd voor het verbouwen van voedsel, een kwart wordt aangewend voor energiegewassen. Zo proberen deze landen hun voedselzekerheid te vergroten en speculeren investeerders op toekomstige winsten uit voedsel- en biobrandstofproductie.
Critici spreken echter van een tweede kolonisering. Het Internationaal Onderzoeksinstituut voor Voedselbeleid (IFPRI) bracht deze ontwikkeling in kaart [rapport.pdf / tabel met deals.pdf]. Ook al geeft het IFPRI toe dat het erg lastig is om de private deals te achterhalen produceerde het toch al een aardige interactieve wereldkaart over het fenomeen ‘land crabbing’ of ‘landjepik’ zoals u wilt.
Reacties (3)
Interessant artikel, de motieven kan je van verschillende kanten benaderen. Door grootschalig grond aan te kopen stijgt de prijs, interessant voor speculatie maar vanuit opec perspectief ook interessant om de prijs van biobrandstof op te drijven en het negatieve effect op de prijs en beschikbaarheid van voedsel te vergroten. China vind ik moeilijker te plaatsen, zij zijn sterk afhankelijk van de import van olie. Hebben ze zelf gebrek aan landbouwgrond? Met de opkomende industrialisatie zou de voedselproductie toch ook moeten stijgen. Als speculatie is het erg risicovol, Madagaskar bijvoorbeeld is niet bepaalt een toonbeeld van stabiliteit momenteel. Ook bij voedsel zekerheid heb ik zo mijn twijfels, als er echt schaarste komt die de stabiliteit van van de powers that be bedreigt zal eigendom toch van weinig betekenis blijken. Aan de andere kant gaat het zo redelijk beschaafd, er roept niemand weapons of mass destruction om vervolgens een invasie aan te kunnen vangen.
De verzekerdheid van voedsel …. is precies waarom het westen de voedselproductie – ondanks kosten/klimaatvoordelen – NIET overlaat aan de Afrikanen.
Heel apart om het nu terug te zien in een verrassende move van investeerders in Afrika.
Maar we hebben het hier al voorbij zien komen… Chinese workforces in Afrika. En op een of andere manier voelt dat heel anders aan dan wat een Shell aan olieboorpompen neerzet in Nigeria.
Dus je weet het niet he.