Deze week werd in Amsterdam de tentoonstelling Body Worlds & The Story of the Heart geopend. Heeft niets met kunst te maken, maar de menselijke kadavers van Gunther von Hagens zullen ongetwijfeld duizenden kijkers trekken. Het brengt ons weer op het menselijk lichaam in de kunst.
Wat is het lichaam afgeschilderd, geboetseerd, gebeiteld en gefotografeerd. Je zou zeggen: we kennen het nu wel. Van binnen en van buiten. Het blijft echter intrigeren. Omdat aapjes kijken leuk is? Of omdat het over onszelf gaat?
Pas op: sommige beelden kunnen als schokkend worden ervaren.
Met traditioneel brons maakt Bruno Catalano Magritteiaanse werken.
Body art is het middel om kunst op het lichaam te brengen. Emma Hack lijkt ook wel iets van Magritte te citeren.
Dat is voor sommige kunstenaars veel te surrealistisch. Eerder kwam in KOZ Ron Mueck al voorbij, een van de hyper-realisten die met was of kunststoffen, soms met echte menselijk haar zeer lichamelijke sculpturen maken. In de serie hyper-realisten hier de ‘Ordinary Man’ van Zarko Baseki.
Mueck en Baseki zijn lang niet de enigen. Hier ook sculpturen van Evan Penny, Jamie Salmon, Duane Hanson, Sam Jinks en Adam Beane. Maar is dat kunst? Dan hoort Madame Tussauds wassenbeeldenmuseum opgenomen te worden in elke kunstkalender en niet op de agenda van pretparken en attracties te staan.
Het wordt pas wat als de kunstenaar iets met het lichaam doet. Hier wat transformaties.
Van mens tot een soort dier van Lucy McRae.en Bart Hess.
Paul Swimming van designer Oliver Ruuger.
Cyborgachtige sculpturen van Fan Xiaoyan.
Het werk van Kittiwa Unarrom heeft iets katholieks. Hij maakt van brood stukjes lichaam.
Niet alleen de Body Worldstentoonstellingen worden controversieel geacht. Vanessa Beecroft zet al jaren levende lichamen in. Ál vanaf 1993 zijn meestal vrouwen in haar werk te zien en ze wordt regelmatig verweten geen kunst maar pornografie te maken. Hier combineert ze levende modellen, die tussen afgietsels van lichaamsdelen zitten.
En hier haar aanklacht ‘Still Death! Darfur Still Deaf?’.
Tot slot: De ultieme lichaamskunst is die waar de kunstenaar zijn of haar eigen lichaam inzet. De meesteres van de ‘performance art’, Marina Abramovic, exposeerde puur zichzelf in ‘The Artist is Present’. Bij de vele filmpjes die hier over zijn, vraag je je af waarom niemand tot enige interactie over gaat. Amir Baradaran doet dat wel. Onder het filmpje een tekstverklaring.
De laatste voorbeelden roepen de vraag op aan wie je je lichaam liever doneert: aan Body Worlds of aan kunst?
De afbeelding boven dit artikel: een sculptuur uit de serie Fragiles van de Franse beeldhouwster Fanny Alloing.
Reacties (6)
Body Worlds is voornamelijk een tentoonstelling van door een maffe Duitser geprepareerde lichamen van daklozen en terechtgestelden uit China, maar ja wie maakt zich daar druk over, alles komt tegenwoordig uit China
Dierenporno is verboden, lijkenporno daarentegen is hot
Ja, Bullie, je hebt een punt.
Een sterk punt denk ik zelfs.
Maar misschien is dat ook waarom Peter dat noemt.
De kunstenaars erna zijn toch geen lichaamsporno dacht ik.
Ik moest er meestal ook om lachen. Waar vindt je nog kunst om te lachen?
Ik heb een aantal jaar geleden Körperwelten gezien in Keulen en kan je verzekeren dat er niets pornografisch aan is. Bijzonder is het wel, je beseft echt wel waar je naar kijkt.
Dat van die Chinese terechtgestelden is naar mijn weten niet waar:
http://en.wikipedia.org/wiki/Body_Worlds#Controversies
Misschien bedoel je één van de naäpers:
http://en.wikipedia.org/wiki/Body_Worlds#Competitors
In het bijzonder:
http://en.wikipedia.org/wiki/BODIES…_The_Exhibition
Da’s waar
Het enige museum waar je bij mijn weten het hele scala van de mens “its evolution, its unity, its variety, its cultural and social expression” permanent kan bekijken is in het Musée de l’Homme. (hoewel ik niet weet of het sindsdien is aangevuld met
Die keer dat ik er was (1979): naast ronduit akelig misvormde geslachtsdelen op sterk water (waarvan ik in R’dam wel eens een hele tentoonstelling heb gezien, duizenden misvormde geslachts- en lichaamsdelen) meen ik ook de werken van beeldend kunstenaar Arsene Matton te hebben gezien (maakte eerst irl gipsafdrukken van hoofden en bovenlichamen van Kongolezen). Laat ik daar nou net een stukje van over terug hebben weten te vinden:
http://www.historischnieuwsblad.nl/00/hn/nl/0/artikel/print/25344/Afrikanen_in_het_circus.html
Negers met muilen zo groot als een middelgrote meloen ik zweer het, maaanden van wakker gelegen. Kan ook aan de drugs gelegen hebben waar ik toen 24/7 mee experimenteerde…
*hier-en-daar hiaten in het geheugen waardoor waarheid en werkelijkheid als een soort een-eiige tweeling een eigen leven zijn gaan leiden…*
Alors, dat museum dat beweert de schedel van Descartes te hebben. En over die Teylerstentoonstelling hebben we noig wat in het archief.
Was ook een symposium bij. Over de ethiek van museale lichamen en lichaamsdelen.
Een discussie die je vermijd door alles wat dood is te begraven of te verbranden en het lichaam alleen nog kunstzinnig-symbolisch te exposeren.