Persoonlijk ken ik Doctorandus Dinopymel alleen van naam, vanwege de column die hij al meer dan dertig jaar heeft in … (en nu niet allemaal meteen Elsevier roepen, want er zijn heus wel meer media waar je dezer dagen als jichtige testosterongehandicapte je keutel kwijt kunt). Enfin, al heb ik hem nooit ontmoet, ik meen hem dus toch een beetje te kennen en verheug me altijd op zijn voorspelbare column wanneer er iets gebeurd is dat hem ontrieft.
Enfin, er was dus een links meisje dat van zich afgebeten had. De doctorandus hapte naar adem. Hij wilde een inhoudelijk repliek schrijven over hoe bedreigend het meisje was voor zijn vertrouwde wereld, maar zijn gedachten bleven steeds hangen bij het woord ‘meisje’ en daar had zijn brein andere associaties bij. Dat kon je zien aan zijn stukkie. Het is natuurlijk niet helemaal netjes, maar ik lag onder de tafel van het lachen bij het onbeholpen vertoon van geile verontwaardiging.
Reacties (6)
Ik lag dan weer onder tafel bij het lezen van deze repliek van Stella Bergsma op die twee viezeouwemannencolumns van drs. Dinopiemel.
Right on the money. Holman heeft zijn beste tijd gehad. En hij wil het niet horen ook, hè? Kritiek op zijn repeterende draaiorgelmuziekje komt uiteraard gewoon voort uit linkse onverdraagzaamheid.
Het zal niet zijn dat ‘ie niet eens in staat is zijn xenofobie en seksisme virtuoos te verwoorden. Ach, hij zal zich wel vast houden aan zijn status van weleer en de bijval van gelijkgestemden.
Niets menselijks is de stukjesschrijvert vreemd.
De drs. heeft veel woorden nodig. Met “Daar moet een piemol in” had hij in vijf woorden hetzelfde kunnen zeggen.
Een linkje naar het stuk ontbreekt?
@3 Hoewel het verleidelijk is te denken dat dit stukje over Holman gaat, is het eerder bedoeld als de beschrijving van een archetype, met een bredere strekking dan het oorspronkelijke kollempie.
Holman is nooit over de dood van Theo van Gogh heen gekomen. Goede kans dat die hem vóór het schrijven al op zijn nummer had gezet. Dat had de krant weliswaar saaier gemaakt, maar het had ook de plaatsvervangende gêne bespaard.
Want ik herken wel iets. In het wild wil mijn blik wel eens een tel langer blijven plakken aan jonge vrouwen waar ik vele kilo’s geleden misschien nog wel een kans bij had gemaakt. Het verschil is wel dat ik dan geen domme dingen in dagbladen doe. Ik stotter wat, struikel wat, laat misschien iets uit mijn handen vallen en ga stilletjes weer over tot de orde van de dag.
Ik moest toch echt eerst de reacties lezen voordat ik een klein beetje begreep waar deze Kras over ging.
Godinnezijdank dat dergelijke “kwesties” normaalgesproken aan mij voorbij gaan.