COLUMN - Achter deze drie woorden, of liever de afkorting KYC gaat een wereld schuil. Ik sponsor een academicus uit een arm land om een opfris cursus te doen in taal en literatuur in Teheran. Omdat zij in haar schaarse vrije tijd haar talenkennis inzet voor vluchtelingen. Ik maak een bescheiden bedragje over onder vermelding van bijdrage voor trip naar Iran. Zij ontvangt het geld niet. Eerst checkt zij bij haar bank en na onderzoek blijkt dat het geld is opgehouden in Nederland.
Ik neem contact op met ING en zij kunnen mij niet vertellen wat er mis is gegaan. Na de nodige formaliteiten wordt een onderzoek ingesteld. Omdat de tijd dringt maak ik het geld probleemloos over via mijn Zwitserse bank, ik laat de vermelding Iran maar achterwege. Bij thuiskomst ligt er een brief van de afdeling Klant Monitoring Mass van ING. De brief zegt mij dat mijn transactie vanwege de vermelding van “Iran* verdacht is. Alhoewel ik er niet tevoren over had nagedacht: Alle sancties tegen Iran zijn inmiddels opgeheven en in principe kun je gewoon zaken doen in dat land.
De brief zegt mij vervolgens dat ik niet tijdig heb gereageerd op twee e-mail berichten. Dus zoek ik de berichten in mijn e-mail op. De header van de e-mail is Klant Monitoring Mass. Ik had ze aangezien voor spam en daarom niet eerder geopend. Ze vragen om gegevens en bewijsstukken omtrent de transactie.
Ik schrijf een boos bericht, ze hadden immers bijna de hele reis in de soep laten lopen. De kernvragen zijn: waarom gebruikt u zo’n onherkenbaar e-mail adres? Waarom belt u niet gewoon en Wie bent u eigenlijk?
Ik krijg geen antwoord op de vragen maar een mail waarin mij het bewijs van inschrijving voor de cursus wordt gevraagd. Steeds bozer besluit ik nog een e-mail te sturen om mijn verontwaardiging kenbaar te maken en omdat het probleem was opgelost vond ik dat de zaak was afgedaan.
Deze week las ik dat Thomson Reuters een zeer dubieuze zwarte lijst publiceerde ten behoeve van de financiële wereld. Ik besluit om de zaak te nog eens te overdenken en doe wat internet research. KYC is een systeem gebruikt door banken om verdachte transacties te onderscheppen en zo het risico om betrokken te raken in dubieuze zaken te onderscheppen. Due Dilligence heet dat. Inmiddels worden de KYC klantgegevens via het SWIFT systeem internationaal gedeeld tussen alle grote banken. Het zou maar zo kunnen zijn dat mijn onschuldige transactie die uiteindelijk niet plaatsvond, toch in het systeem terecht komt zonder dat ik het weet.
Ik heb dus toch maar bewijsstukken gestuurd en ING expliciet verboden informatie te delen. Ik denk niet dat ik ooit nog antwoord krijg want uit de correspondentie tot nu blijkt een soort arrogantie die je alleen bij banken tegenkomt.
Als ze denken dat een kleine transactie tussen twee privé personen waarvan één een jaren lange klant van ING is, met een expliciete vermelding van de bestemming een dubieuze transactie is, ben ik bang dat kwaadwillenden dit systeem te slim af zullen zijn. Ik vind het bovendien helemaal geen fijne gedachte dat mijn betalingsgedrag minitieus wordt bekeken. Vroeger kende de bank je omdat je op hun kantoor kwam. Nu denken ze hun klanten te leren kennen door betalingsgegevens te analyseren. Niet uit interesse voor de klant of maatschappelijke verantwoordelijkheid, maar om reputatie risico’s te minimaliseren.
Reacties (8)
? Mijn Zwitserse bank.?Dat is veel verdachter.
@0: en wat is nu de consequentie? Je stopt met bankieren bij de ING?
By far een van de meest onzinnige stukjes ever.
ik doe aan een goed doel,hoort iedereen mij en ik heb een WOT berichtje gekregen,snel de krant bellen.
Ik heb 2 boze brieven geschreven etc etc.Zucht.
Dat zij in Iran studeert en jij mecenas speelt is irrelevant,egotrip van jewelste.
Prins Berhard was d’r ook zo’n eentje.
@2: Dat heb ik jaren geleden al gedaan toen ze in dezelfde week 2700 mensen de laan uit stuurden en de bonussen voor de top verhoogden.
Zakelijk waren we er (wegens geblunder) al eerder weg.
E.e.a. weerspiegelt zich in de ontwikkeling van het logo. Een ooit trotse leeuw die is gaan zitten, liggen en toen was alleen de kop nog over.
@1:
Rare flapdrol. 5 seconden google laat je zien dat meneer Stam tegenwoordig woont en werkt in Zwitserland en daar dus niet alleen een huis en een baan heeft, maar ook een bankrekening. Niks verdacht en je verdachtmakingen zijn niets meer dan een uiting van je onwetendheid of domheid.
Ach onwetend, pfbrrr. argeloze lezer heeft een betere toon.
Ik vind hem vrij onwetend, een beetje dom zou Maxima zeggen.
Irrelevante informatie,ook al heeft hij een bankrekening in tjikistan.
Een zwitserse nederlander geeft iemand uit een arm land( ooh wat lekker duister) geld om een opleiding te volgen in Iran en hij krijgt een melding.
Tjonge, wat spannend en wat een nieuwswaarde.
Probeer eens geld over te maken naar Nepal,mag je ook zaken mee doen maar duurt wel 3 weken voordat men het geld heeft.
Probeer als coffeeshophouder of prostituée (legale beroepen) eens bij de ING klant te worden of de ABN.
Leest hij zijn mails als spam, tja,wij hebben aan de informatieplicht voldaan, toedeledoki.
De reis bijna mislukt.. dat is dan wel erg kort dag dan die donatie.
Als je iemand steunt met zeg 1000 euro dan bel je toch de volgende dag,heb je het geld?
Zo niet dan andere bank en klaar.
Meneer heeft het over Vroeger. Juist, dat was toen.
Je bent geen klant meer bij een bank maar een nummer, pas boven de 5 ton in de plus of min ben je klant en krijg je dit soort flutmeldingen niet maar wordt je gebeld door je accountmanager.
Antfuckerisme.
@0 – Het is een misverstand (helaas wijdverbreid) te denken dat de sancties tegen Iran zijn opgeheven. Er zijn er een aantal enigszins verlicht en dat is alles, met sterk merkbare positieve gevolgen voor de economie in Iran, dat dan weer wel.
Ondertussen is betalingsverkeer met Iran de laatste jaren steeds meer gereguleerd. Banken zijn in dit geval helemaal niet meer bezig met hun reputatie, ze voorkomen met dit soort acties boetes die er niet om liegen. Van de Autoriteit Financiële Markten bijvoorbeeld en niet te onderschatten: van de Amerikanen, die nog véél verder gaan dan de AFM (als kantoor A zaken doet met Iran en kantoor B met ons, dan pakken we toch kantoor B?).
Leerzaam geval nummer 1 is PayPal, die zélf ontdekten dat ze een fout hadden gemaakt, zichzelf braaf aangaven bij de autoriteiten en er vervolgens een boete van een paar miljoen voor kregen, als het niet een paar miljard was. Die boetecultuur luidt: eerst schieten, dan praten, of nee laat maar, we hebben al geschoten, probleem opgelost.
Banken moeten dus voortdurend de autoriteiten vóór zijn anders zijn ze de klos (en de klant dus ook, want die betaalt het uiteindelijk) en er zijn allerlei regels over hoe banken verplicht zijn om hun klanten te ‘kennen’. Google op ‘Customer Due Diligence’ en er gaat een wereld voor je open. Een bank kan beboet worden voor het niet naleven en ordentelijk registreren van die controle-regels (een transactie is daar helemaal niet voor nodig).
Daar komen dit soort acties dus vandaan.
Eén troost: de Rabobank heeft deze fase ook gehad (transacties van privé-personen checken waarvan vooraf al duidelijk was dat ze niet verdacht waren). Ze sturen er nu keurig de excuusbrieven voor rond. ING zal dat punt ongetwijfeld ook bereiken.
Ik snap sowieso niet wat weldenkende mensen nog bij boevenbank nummer 1 van Nederland doen. Ing was ook de eerste bank waarvan de top zich weer enorme bonussen toekende, amper twee jaar nadat ze door de staat met tientallen miljarden overeind gehouden moesten worden. Het komt de laatste jaren ook steevast uit de tests naar voren als minst duurzame bank van het land, en het heeft in die zin ABN-Amro ruim voorbijgestreefd.