Er circuleert een filmpje met een gedicht dat het allemaal wat vriendelijker wil maken. Eén op de zes jongens tussen de zes en vijftien heeft een positieve kijk op Andrew Tate*, maar volgens de persoon op het podium moeten we vooral kijken naar die andere vijf. Die bakken muffins, fietsen met vrienden, blozen bij hun eerste crush en vinden bloemen mooi maar durven dat woord niet uit te spreken. De boodschap is dat we ons gerust kunnen voelen, want de overgrote meerderheid is eigenlijk heel lief. Het is verleidelijk, in dezelfde categorie als not all men: een reflex die het systemische ongemak vervangt door individuele geruststelling. Niet de vraag waarom een misogyne influencer zoveel jonge jongens bereikt, maar de herinnering dat de meesten nog altijd nerveus worden van hand in hand lopen. Dat ze hun moeder soms irritant vinden maar haar zullen missen wanneer ze er niet meer is. Dat ze twijfelen, lachen tot ze huilen. Het is ontroerend, maar ook een rookgordijn. Het centrale probleem verandert niet omdat je het in een warm jasje giet. Eén op de zes jongens is een indicatie van culturele normalisering, niet een detail dat je kan gladstrijken met dit soort romantiek. Dat vijf van de zes het níet zijn, is geen geruststelling maar de minder dan minimale ondergrens van wat je mag verwachten. De tekst van het gedicht maakt van die ondergrens overstijgen een morele prestatie. Alsof het juist bijzonder is dat een jongen géén geweld tegen vrouwen wil verheerlijken. Alsof het troost moet bieden dat de meerderheid liever muffins bakt dan een influencer aanbidt die vrouwen als bezit behandelt. Terwijl er inmiddels een meer dan significante minderheid bestaat die daar geen boodschap aan heeft, eentje die tot 10 jaar geleden niet zo openlijk bestond. Deze verschuiving van systeem naar individu zie je vaker. Door het probleem in de sfeer van tederheid te trekken, verdwijnen de structuren die het probleem veroorzaken. De rol van algoritmes die rancune belonen, de markt die extremisme verkoopt als zelfverbetering, de platforms die jongens in een trechter van vijanddenken duwen: het komt allemaal niet voor. We krijgen een poëtische inventaris van een normale pubertijd in plaats van een analyse van waarom Tate überhaupt zo mainstream is geworden, en zonder de vraag te stellen hoe we voorkomen dat die 5 andere jongens ook die fuik inzwemmen. En precies daar gaat het om: kwetsbaarheid en radicaliseerbaarheid sluiten elkaar niet uit. Jongens kunnen zowel zacht als vatbaar zijn, empathisch én ontvankelijk voor online haat. Alles wat het gedicht opnoemt is geen schild tegen indoctrinatie en peer pressure. Het slot van het filmpje, waarin zes op de zes jongens beter slapen na een kus op het voorhoofd, is mooi maar misplaatst. Het suggereert dat liefde het antwoord is op ideologische beïnvloeding. Liefde helpt veel, maar niet tegen het algoritme dat dagelijks mannelijke onzekerheden omzet in misogynie. Niet tegen influencers die geweld verkopen als mannelijkheid. Niet tegen een digitale industrie die jongens leert dat kwetsbaarheid een zwaktebod is. Daarbij, het maakt de verkeerde mensen verantwoordelijk. Want wiens schuld is het als je kind tóch ten prooi valt? Heb je dan als ouder gefaald en niet voldoende liefde gegegven? De vraag is niet of vijf van de zes jongens lief zijn. De vraag is waarom één van de zes al zo diep in een cultuur zit die vrouwen als vijand afbeeldt dat hij een influencer als Tate bewondert. De vraag is wat hem daar brengt, niet of zijn overige klasgenoten bloemen mooi vinden in stilte. En, nogmaals, hoe we die jongens die nog niet in die fuik zitten daar voor gaan behoeden. Het is sympathiek om jongens te willen zien als tedere wezens, en dat zijn ze ook. Maar die tederheid mag het gesprek niet vervangen. Het probleem verdwijnt niet door het af te zwakken met een gedicht over koetjes, kalfjes en ongemakkelijke puberharten. Het wordt alleen minder zichtbaar, en precies dat is hoe giftige ideeën ongestoord kunnen groeien. En als vijf van de zes jongens vrouwen wél respecteren, heeft de samenleving als geheel nog steeds een enorm groot probleem. * Dit kwam uit 2023, ik kan geen nieuwere informatie vinden, en ook berichten uit hetzelfde jaar komen tot andere conclusies, zoals 20% of 1/3e. Hoe dan ook: in alle gevallen zorgelijk. Het gedicht, voor de mensen die insta mijden. Bron one in six boys aged six to fifteen have a positive view of andrew tate the headline does not read:five in six boys think andrew tate is a prick prefer riding their bike into town with their mates than listening to a grown up angrily shout through a screenfive in six boys think their mum is alright roll their eyes when she hugs them will remember the sound of her laugh when she's gonefive in six boys have baked biscuits or muffinsdo not want to strangle a girlfriend, think rape is abysmal, want love, think love is confusing, do not want a fist in their facefive in six boys think their dad's jokes are occasionally funny, have a friend who likes the same music they like,worry about the look of their bodies in swim shortslove the feeling of crying from laughterfive in six boys feel nervous about holding the hand of a crush privately cry when a person they fancy doesn't fancy them back without seeking to hurt themfive in six boys are worried they'll fail their exams feel stupid sometimes, are scared by the thought of the future five in six boys think flowers are beautifulwill not use the word beautiful will be bullied if they use the word beautiful about flowersstill, five in six boys said thank you for dinner helped take the plates to the kitchen smile when a kitten curls up on their lapand six in six boys sleep sounder when someone who loves them plants a kiss on their forehead or just quietly whispers goodnight
Even een uitstapje van mijn kant. Ik hou helemaal niet zo van rap muziek, maar ik buig diep voor dit samenwerkingsverband. De tekst en clip spreken voor zich.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dilan Yesilgöz heeft een opmerkelijke politieke vaardigheid ontwikkeld: ze hoeft zelf niet te bewegen om het midden van plaats te laten veranderen. Haar bewering dat een kabinet met JA21 een middenkabinet zou zijn, is geen beschrijving van de politieke werkelijkheid maar een poging de werkelijkheid te veranderen. Het mogelijke gevolg? Het midden wordt niet langer gezien als een plek waar je elkaar treft, maar als een label dat je plakt op partijen die je strategisch nodig hebt.
Het traditionele midden had, ondanks zijn halfslachtigheid, een functie. Het was de zone waar partijen zichzelf temden, waar scherpe randen werden afgeslepen. Yesilgöz draait dat nu binnenstebuiten. In haar lezing hoeft niemand zich meer te matigen om het midden te bereiken; het midden schuift gewoon op tot het precies past rondom de gewenste coalitie. Het is geen ideologische beweging maar een taaloperatie.
Tegelijk blijft de realiteit dat JA21 geen middenpartij is. Het is een verzameling weggelopen FvD-standpunten in net iets acceptabeler verpakking. Door hen in het centrum te plaatsen, wordt de beweging naar rechts verkocht als bestuurlijke normaliteit. Niet de inhoud verschuift, maar de etiketten. En zodra dat frame staat, wordt kritiek afgedaan als niet willen luisteren naar de verkiezingsuitslag.
De jaren 90: het hoogtepunt van de privatiseringshype en de gezondheidszorg moest ook efficiënter. Minder bureaucratie, meer marktwerking, meer prikkels. De patiënt als klant, de zorgverlener als ondernemer, en de verzekeraar als bewaker van de ‘doelmatigheid’. Dat was het verhaal, en het klonk toen allemaal rationeel, zakelijk, onvermijdelijk (*).
Alsof een ziekenhuis hetzelfde is als een supermarkt, en een patiënt als iemand die rustig de schappen afstruint op zoek naar de goedkoopste bypass. Alsof iemand met pijn op de borst eerst even de aanbiedingen vergelijkt, de kleine lettertjes leest en nadenkt over de bonuspunten. Alsof iemand met een gebroken heup kan onderhandelen over de prijs per schroef. De fictie van de “zorgconsument” is dat mensen met keuzestress in het leven plots rationele actoren worden zodra hun gezondheid op het spel staat. In werkelijkheid kiest niemand voor een hartaanval met vrije markttoegang. De patiënt is geen klant, maar een gegijzelde: afhankelijk van schaarse zorg, van obscure declaratiecodes, van verzekeringsvoorwaarden die elk jaar opnieuw worden herschreven door mensen die zelf nooit in een wachtkamer zitten.
En we zijn nu ruim 20 jaar verder .Wat we kregen, is geen efficiëntie. Het is een andere vorm van verspilling, slimmer verpakt. De oude bureaucratie met haar papieren dossiers en stempelformulieren is ingeruild voor een digitale nachtmerrie van vinkjes, dashboards en rapportages. Een excelbureaucratie. Alles moet geregistreerd, gemeten, verantwoord en geaudit. Niet omdat het de zorg beter maakt, maar omdat aandeelhouders willen weten waar hun rendement blijft, en het personeel gewantrouwd wordt.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Herinneren we ons nog het meldpunt tegen Polen, Bulgaren en Roemenen van de PVV ?
Nu kunnen we helemaal NSB stijl gaan tegen AZC bewoners. AZC op komst ? Wilders nodigt u uit om uw 2025 voorraad vuurwerk helemaal af te laten gaan richting gemeenteraadsleden…
D66, CDA en fokking VVD, ach CDA en D66 zijn ook opportunistische ..beep.. zitten gezellig koffie te drinken, en wij bereiden ons voor op Fascisme the Sequel, dat schijnt een nieuw Kamerlid van de VVD te zijn.
In een interview met Oprah Winfrey in 2006 vertelde David Chapelle dat hij stopte met werken door het verlies van zijn creativiteit…
Welke creativiteit als 1/3 van zijn shows uit homo- en transfobische ‘grappen’ bestond, én 19 jaar later nog steeds diezelfde shit !
Én, zo claimde hij, door een ongemakkelijke werkomgeving.
Dus het was ongemakkelijk voor hém…?
Mkay….
Irene Tu is liever skateboard cool lesbisch dan een monokleurige non binair.
Regina Obedapo Iyashere aka Gina Yashere is lesbisch, heeft een witte vriendin én een traditionele moeder uit Nigeria…
Andrea Jin en haar opa vragen zich af of het ongevoelig zou zijn om oma achter te laten op een parkeerplaats. Én ze is queer.
De discussie over Funcaps, een site die ‘afgeleiden’ van populaire drugs en slaapmiddelen verkocht, wordt nu gevoerd alsof de webshop het probleem zelf was. Alsof één clubje opportunisten een soort farmaceutisch kwaad introduceerde dat uit het niets tientallen levens kostte. Dat verhaal werkt blijkbaar prima, want dan kun je een boosdoener aanwijzen, het OM laten binnenvallen en vervolgens doen alsof daarmee een hoop ellende is opgelost. Maar Funcaps is geen oorzaak. Funcaps is een symptoom. De manifestatie van een beleid dat liever alles verbiedt dan iets begrijpt.
Wat je ziet in de markt voor nieuwe psychoactieve stoffen is een simpel mechanisme. Als de overheid alles verbiedt wat populair is, verschuift de vraag vanzelf naar stoffen die nog niet op de lijst staan. Net iets anders, net iets onbekender, net iets gevaarlijker. Een chemisch kat-en-muisspel waarbij de consument telkens verder van wat veilig is wordt losgeweekt. Niet omdat mensen per se op zoek zijn naar hardcore middelen, maar omdat het beleid ze daarheen duwt.
Zodra een middel wordt verboden, verdwijnt niet het gebruik maar de kwaliteit en de controle. Veiligheid wordt een toevalligheid. In die schaduwzone floreren webshops zoals Funcaps. Niet omdat de wereld vol roekeloze gebruikers zit, maar omdat beleid weigert te erkennen dat vraag een constante is. Als je alles onder de Opiumwet schuift, creëer je vanzelf een markt die zich eronderuit graven moet. En wat daaruit komt is zelden milder of veiliger.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
QUOTE - Dit kan alleen maar goed gaan!
De oorsprong van de privatisering van het bouwtoezicht ligt in 2008, nog in de tijd van de Balkenende-kabinetten. De Commissie Fundamentele Verkenning Bouw, onder leiding van Sybilla Dekker, voormalig VVD-minister van Volkshuisvesting (VROM), had als ‘sturingsfilosofie’: ‘privaat wat kan, publiek wat moet’. Ze zette in op deregulering en marktwerking, en pleitte ervoor bouwers zelf verantwoordelijk te maken voor de kwaliteit van hun werk.
Télépopmusik is een Franse band met drie bandleden: Fabrice Dumont, Stephan Haeri en Cristophe Hertier. Hun bekendste nummer is Breathe, gezongen door Angela McCluskey van het album Genetic World uit 2001.
Het nummer zullen de meeste mensen wel kennen, van een autoreclame, een verzekeringsreclame, tot aan whatever reclame want als we het dan hebben over overkill…
Het nummer luistert makkelijk, ontspannen maar meer interessant is het filmpje. De videoclip voor Breathe werd in 2001 opgenomen in Hollywood, Los Angeles. De regie was in handen van Jordan Scott, dochter van filmregisseur Ridley Scott, Bladerunner, Gladiator.
5 december is de dag dat kinderen helemaal opgefokt van de suiker of juist uitzinnig van woede een onschuldige ouder met een verantwoorde haverreep traktatie aanvallen, en tot pulp trappen. De haverreep dan, in de meeste gevallen.
Mijn pedagogisch advies is om uw kinderen op die dag zoveel mogelijk vol te proppen met suiker, en ja het is even afzien en breekbare spulletjes even aan de kant, máár er komt dan die verlossende suikercoma wat net zo goed werkt als een valiumpje in de limonade siroop.
