Wanneer je tegen de gemiddelde muziekluisteraar iets vertelt over een nieuwe noise-formatie, krijg je vaak een meewarige blik te verwerken. Noise wordt gezien als herrie of als iets te experimenteel geknutsel waar geen touw aan vast te knopen is of iets dat simpelweg een aanslag op je oren is. Niets is minder waar; noise is vaak een vergaarbak voor muziek die weliswaar experimenteel is, maar tegelijkertijd behoorlijk melodieuze elementen kan bevatten. Vaak worden groepen noise genoemd omdat men niet weet tot welke stroming men ze anders kan rekenen. Zo behoren bijvoorbeeld Sonic Youth, Polvo en the Jesus Lizard tot het genre en eigenlijk kan alleen van de eerste gezegd worden dat een paar albums van ze nauwelijks aan te horen zijn.
Dat dit imagoprobleem afschrikkend werkt heeft men in de VS inmiddels goed begrepen; daar heeft men de term math-rock bedacht voor het geplaagde genre. Niet helemaal terecht lijkt me, want bij wiskudige muziek denk ik eerder aan ingewikkelde akkoordenschema’s zoals deze worden gebruikt bij Dillinger Escape Plan of the Blood Brothers, twee bands die overigens uit de metal hoek afkomstig zijn.
En daarom geef ik op deze plek weer eem warm pleidooi voor de nieuwste sensatie uit België, Flipo Mancini genaamd. De naam is geen samenvoegsel van een Italiaanse voetballer en een trainer, maar afkomstig van een Italiaanse verzetsstrijder uit WOII. Echt nieuw kun je ze eigenlijk niet noemen. De band bestaat al ongeveer tien jaar, maar heeft in deze geschiedenis nogal wat wisselingen in bezetting gekend. Vanaf 2001 is Flipo Mancini in de huidige samenstelling gegoten en wel met leden Bart Timmermans (zang/gitaar) van Vandal X en Raf Coenen (bas) en Luc Flipkens (drums) van Da Critix. In 2002 debuteerden zij met Distorded Lovesongs en in maart van dit jaar kwam hun langverwachte tweede album uit, Get it some more op het Labelman label.
Pythagoras is er bij de compositie van hun nummers weinig aan te pas gekomen, eerder heeft men goed geluisterd naar Steve Albini’s Big Black of Shellac, of misschien in iets mindere mate naar Girls against Boys. De invloed van Timmermans is duidelijk hoorbaar dankzij zijn vocale inbreng, maar het lijkt erop of hij met deze band een tandje minder inzet dan bij Vandal X. En dat is allerminst kritiek; de toevoeging van bas aan de composities van Timmermans lijkt het werk ten goede te komen. De gitaar is vlijmscherp en hoekig en kent dankzij verschillende afstemmingen en effecten veel variatie waardoor de nummers verrassend uit de hoek komen. Op nummers als Play the guitar en Sin City heeft zijn stem zelfs iets weg van Marlyn Manson,terwijl de hoekigheid van Hey man Hey en Here I come ware eerbetonen aan Albini zijn. De zompige voortstuwende bas zorgt ervoor dat het allemaal groovy blijft klinken.
Met smart dienen we de optredens van de heren in Nederland af te wachten waarvan de data helaas nog niet bekend zijn gemaakt. Tot dan zullen we ons moeten vermaken met Get it some More, maar het probleem is juist dat het naar meer smaakt.
Flipo Mancini op Toutpartout
Flipo Mancini op Louder than anyone
Reacties (10)
Oeh, lekkerrrrr… Dank voor deze tip!
Hum lekker voor de ochtend inderdaad. Overigens had ik Vandal X afgelopen Pukkelpop mogen aanschouwen. Fijne muziek ook.
One man’s noise is another man’s music.
wat maakt het uit of een stroming als te experimenteel wordt gezien, behalve dat het bands soms minder snel aan een platenlabel helpt ?
(vul hier weer de obligate opmerkingen in als ‘labels spelen op safe’,’denken alleen aan GELD’ )
Voor een andere categorie muziekfreaks / labels is dat juist weer een pre.
De schrijver van het stukje lijkt me in de laatste categorie te plaatsen, ook gezien de schrijfstijl en het jargon, prima verder.
Ik vermoed dat The Dillinger Escape Plan liever niet met ‘metal’ geassocieerd wil worden, het lijkt
me een band uit de ‘hardcore’ hoek, (ja, al die hokjes, zucht).
Enthousiast geworden door een vpro review heb ik ze live gezien: ik vond het irritante lui, die bijkans
klaarkwamen op hun eigen technische prestaties.
Nee, geef mij maar Textures; ook complex ( wel metal), maar betere podiumhouding, om het zacht uit te drukken.
Sonic Youth kan ik ook niet meer horen; teveel over die lui en hun houding gelezen, (dat vocabulaire
bevat naar mijn smaak iets te vaak het woord ‘project’)
nee, geef mij maar wat lekkere drukke jazz (zonder vocalen!) of funky dance.
Enne, ik hoef de muziek niet te ‘snappen’ om het mooi te kunnen vinden, gefreak/noise kan wat mij betreft
ook mooi klinken.
Ieder zijn smaak zeg ik maar.
Ieder zijn smaak Casper!
Underground, underground… wat heet ?!? Luistert vandaag niet elke zoekende blanke twintiger van protestantse achtergrond naar die hele Sonic Youth Big Black trip en al wat eruit voortkwam ? Net zoals het gros van de mannelijke studenten vroeger dol was op Genesis en Led Zeppelin ?
De gustibus non disputamur, maar ik vraag me wel af of
deze hele “Klanken uit Studentenland” reeks qua inhoud thuishoort op een bekroonde site als Sargasso. Mijn tenen krullen in elk geval bij vage blabla als “eigenlijk kan alleen van de eerste gezegd worden dat een paar albums van ze nauwelijks aan te horen zijn” of stijf geschrijf als “zoals deze worden gebruikt”.
@Snaporaz: u zult wel gelijk hebben, maar in het land der blinden is eenoog altijd koning.
@jorn10 : Dat is nou precies de houding die mij stoort.
@snaporaz6 : volkomen mee eens
Ik heb werkelijk een broertje dood aan dit soort culti-vpro-radio3-muziek-duidende snobistische fringe- gepraat.
Plenty andere internet hoekjes te vinden voor dit geplug.
En nu weer even een lekker bloedcommercieel dansnummer opzetten en met een koud bier in de zon.
@Casper: het gaat hier niet om een houding, maar om enthousiame voor een band/genre. Als u zo graag over een commerciele danceplaat wil praten, schrijf dan ook op een log. Prima voor u, niet mijn stiel en vandaar mijn schrijfsels over dit soort bands.
Snobisme heb ik ook een broertje dood aan, ik probeer alleen mensen te overtuigen van dingen die ze misschien missen. Ik ken er namelijk genoeg die deze bands goed vinden, maar er nooit over horen.
En als men er niets mee wil doen, ook prima.
Zo, nu genoeg erover.
De gustibus non disputamur, zei ik al. Mijn punt is : vijl aan die stijl ! Want wat wou u eigenlijk zeggen met “eigenlijk kan alleen van de eerste gezegd worden dat een paar albums van ze nauwelijks aan te horen zijn” ? Kan het aub concreter ? En geschreven beter ? Neem de dingen niet te snel persoonlijk op, het gaat over uw tekst.
& qua blinden, eenogigen, stuurlui aan wal etc : clickety click…