COLUMN - ‘Vooruitgang brengt ellende’, aldus Nellie Daas van Nellie Daas van Fournituren, Kleinvak & Huishoudelijk Gemak, gevestigd aan de Noodzijde in het Noord-Hollandse dorp Dirkswoud. ‘Ik snap het wel, we kunnen niet in de 20ste eeuw blijven steken, maar wat er nu gebeurt, zuigt ons weer terug, diep in het veen en de klei’. Wat is er gebeurd, wat is er gaande? In Dirkswoud zijn werkzaamheden gaande ten behoeve van de ontsluiting van bedrijvenpark De Wetering Stroom(t) II. Dit omdat de bouw van kerncentrale De Vaandeldrager, verbreding van de Noordervaart vereist.
Uitvoerend aannemer is Olijslager Bouw, gevestigd Oosterzijde 3. De heer Olijslager: ’Het begint allemaal met slaan van damwanden, dat doen wij, die worden de grond ingetrild, geheid. En nou worden wij aangeklaagd omdat door deze trillingen de huizen langs de vaart verzakt zouden zijn. En dat er scheuren in het metselwerk geconstateerd zouden zijn. En nou versta ik mijn vak, ik ben al meer dan 30 jaar aannemer, verleden jaar hebben wij nog restauratie van de St. Clarakerk uitgevoerd. Dus ik denk dat die verzakkingen en scheuren ontstaan zijn door langsrijdend verkeer en het lappen van de ramen.’
Mevrouw Daas, van de Fourniturenzaak heeft inmiddels een actiegroep opgericht, Kant nog Wal geheten die de belangen van de bewoners langs de vaart behartigt. ‘De situatie is dramatisch, en het is ook geen gezicht, al die gestutte huizen langs de vaart. We hadden juist een kerstroute bedacht hier, met lichtjes, feest van de hoop, maar nu zitten we in de ellende. Met elke centimeter dat onze huizen verzakken, daalt de waarde ook. Dit pand is zo onverkoopbaar. En ik heb hier mijn pensioen in zitten. Maar nu moet ik met al die lugubere balken eerder denken aan kruishout op Golgotha dan aan een gezellige kribbe met een pasgeboren kerstkind. Wij hebben hier gewoon een zwarte toekomst en een zwarte Kerst’, besluit Nellie Daas met trillende onderlip.
Ondertussen checkte in Hotel Tebberman, bij de Robert Ankerbrug, een reiziger in met als bagage enkel een zwart rolkoffertje. Bij naam had hij ingevuld: Klein Gunnewiek maar die was waarschijnlijk verzonnen, een ID kon hij niet tonen. De receptioniste, mevrouw Hazewinkel, zou later verklaren, (‘maar echt, normaal breng ik nooit iets over gasten naar buiten’) dat het leek alsof de gast iets boven de grond zweefde. En het koffertje rolde ook niet, maar zweefde naast de gast mee de trap op, echt, ik heb geen wieltje gehoord. De gast hebben we de rest van de avond ook niet meer gezien. Wel werd er een groen lichtschijnsel van onder zijn deur waargenomen en klonken er zangerige klanken, als was het een bezwering.
We schakelen nu rechtstreeks naar de Noordervaart waar het nu Kerstochtend is en waar Nellie Daas buiten staat met tranen in haar ogen. Mevrouw Daas, wat is er? ‘O, het is niet te geloven: alles staat recht, de scheuren zijn weg, de verzakkingen zijn opgeheven, de huizen staan weer recht. Dit is een wonder, ik heb hier geen verklaring voor, hoe kan dit? Dit is het mooiste kerstgeschenk dat Dirkswoud kan krijgen. Dit betekent ook het einde van mijn actiegroep Kant nog Wal. Iemand had mij trouwens wel ‘ns mogen vertellen dat er al die tijd een akelige spelfout in zat. Maar dat maakt allemaal niet uit meer. Ik wens iedereen net zo’n fijne en gelukkige Kerst als ik nu heb.’
Ben Hoogeboom schreef voor Sargasso, nurksmagazine en voor zichzelf. Hij had het dorp Dirkswoud bedacht. Hij had de geschiedenis van Dirkswoud bedacht, hij had het dorp een stratenplan gegeven, een pastoor, markante middenstanders, een voetbalclub – wat je maar kon bedenken. En dat alles in een jaloersmakende, puntgave stijl. En ik hield zo van dat dorp. Van de Noordzijde, de Fourniturenzaak van Nellie Daas. En ik kon er slecht tegen dat met Ben ook Dirkswoud zou verdwijnen. Dus af en toe dwaal ik nog even langs de Noordzijde, de Zuidzijde en breng een bezoek aan de St. Clara Kerk.