Karst, de alwetende eenling

‘Familie en vrienden typeren Tates als antiburgerlijk en anti-alles. Documenten, boeken, aantekeningen en tatoeages suggereren wel dat hij affiniteit had met rechts-radicale ideeën. Zo verdiepte Tates zich in de oude Noordse volkeren en in het runenschrift. Ook las hij werken van Nietzsche en Celine, maar ook heel andere dingen, aldus het rapport.’ (Bron: NOS)

Heel andere dingen. De Veronicagids? GeenStijl? Schold hij soms hele commentboxen vol? Nee. Karst had geen internet. Ik zie Karst weer zitten, net zoals ik hem kort na de aanslag zag. Voor zich uit starend. Leeg. Emotieloos.

Louis-Ferdinand Céline. In twaalf jaar geen boek meer van ingezien. Reis naar het Einde van de Nacht, Dood op Krediet: alsof de pagina’s besmeurd zijn met zure regen en zwarte modder. Zullen boekhandels vandaag bezoek kunnen verwachten van hen, de Karsten, telgen uit de marge? De Karsten die we niet kennen. Beleefd schrapen ze hun keel en vragen de boekhandelaar: ‘Hebt u misschien iets van Céline?’

Karst is niet de gedroomde moordenaar. Geen moslim. Geen jonge gamer. Geen activist. Geen perverseling die al jaren stiekem de lijken in zijn tuin verborg. Alle ingrediënten voor een zachtmoedige loner. Een Suzuki Swift, een baantje als vorkheftruckchauffeur, een nieuwbouwwoning in een dorp: niet bepaald de ingrediënten van een slasher. En dan is hij ook nog eens dood. Geen lynchpartij meer denkbaar, geen politieke partij die zijn bloed wil zien. Want we hebben het bloed al gezien.

Bijna elke school, straat of familie heeft zijn kansloze Karst. Iemand die achterdochtig de wereld om hem heen beziet. De blik van een Karst vernauwt en vernauwt, tot de gezichten om hem heen vervormen tot banale composities. De emoties die zijn familie en vrienden tonen worden afgestoten als waterstralen bij een statisch geladen ballon.

De Karsten van de wereld zijn afschuwelijk eenzaam. Zo eenzaam, dat er nooit statistiekgegevens over hen zullen worden uitgesproken. Ze vallen buiten elke categorie. Al zou de plopmicrofoon van ÉénVandaag op het plein om zijn mening smeken, dan zou Karst zachtjes zeggen dat hij niet zou weten wat of hij dacht van wel of geen verbreding van de snelweg. In zijn gedachte is er geen ruimte voor trivia als snelwegen. Er hangt slechts een donkergrijze nevel, dik als ijzervijzel.

Karst Tates had ‘rechts-radicale ideeën’. Maar noemde Prins Willem-Alexander zelf een racist (de grootste racist in de reconstructie, overigens, is Louis-Ferdinand Céline). Wij willen dit weten.

Wij, de buitenstaanders, de onwetenden, wij gissen. We reconstrueren de Karst met profielschetsen, met animaties, met gesprekken. We herschikken Karst tot mens. Wij willen oud-collega’s spreken, wij willen familie horen. Wij eisen de onderste steen boven. Maar die steen, die ligt op de bodem van een niet-bestaande put. Daar kan geen domme open brief, uitspraak in een talkshow of actualiteitenprogramma meer tegenop.

Een paar dingen weet ik wel. Zijn moeder moet ooit geroepen hebben: ‘Karst, kom je eten?’ En hij maakte een herfststukje op school. En moest uitleggen aan vriendjes op de camping dat je Huissen schreef met ui maar dat je het uitsprak als uu.

In Huissen steekt Rita Lentjes nog eens een Belinda Menthol op. Gaat de veegwagen over de markt. Zet de slager zijn bord met Reclame Heden Verse Worst Kilo Heel 3,99 buiten.

Jacques Tardi, illustratie bij Reis naar het Einde van de nacht van L.F. Céline (geïll. versie, in 1992 bij Van Oorschot verschenen)