Kabinet-Netanyahu steunt wet die bepaalt dat Israël ‘de natiestaat van het Joodse volk’ is

NIEUWS - Het Israëlische kabinet heeft zondag in principe een wet aanvaard waarin Israël het ‘historische vaderland en de natiestaat van het Joodse volk’ wordt genoemd. Bepaalde ‘nationale rechten’ zouden voortaan alleen voor Joden en niet langer voor andere bevolkingsgroepen gelden.

De kabinetszetting verliep stormachtig, want het gaat om een uiterst controversieel plan dat door tegenstanders ‘een misdaad jegens de democratie’ en de definitieve bezegeling van de tweederangsstatus van de Arabische minderheid wordt genoemd.

Veertien ministers stemden voor, de vijf ministers van Yair Lapids Yesh Atid-partij plus Tzipi Livni van Tnua stemden, na stevige woordenwisselingen, tegen.

Het voorstel was overigens een gematigder versie van twee wetsontwerpen van een drietal uiterst rechtse Knessetleden. In de oorspronkelijke versies was sprake van het afschaffen van Arabisch als tweede officiële taal, en van het principe dat het democratische karakter van de staat ondergeschikt is aan het Joodse karakter ervan. Naar het zich nu laat aanzien gaan die passages eruit, want de drie indieners van de twee voorstellen zullen hun voorstellen intrekken, in ruil voor een gematigder versie van premier Netanyahu zelf, die gebaseerd is op veertien principes die nog verder moeten worden uitgewerkt, maar die in ieder geval bepalen dat alle burgers dezelfde persoonlijke rechten hebben.

Er staat overigens nog wel in dat Joden automatisch het recht op immigratie hebben en dat alleen zij de vlag, het volkslied en de de feestdagen bepalen. Netanyahu’s versie gaat later deze week naar de Knesset.

Het is de bedoeling dat deze nieuwe wet onderdeel gaat worden van wat Israël, bij afwezigheid van een officiële grondwet, zijn ‘Basic Law’ noemt.

De kritiek op het voorstel is niet mals. Yehuda Weinstein, Israëls advocaat-generaal, stelde dat het voorstel een aanslag is op Israëls democratische stelsel, de voorzitster van de linkse partij Meretz, Zahava Gal-On, zei dat Netanyahu en zijn partners van de rechtervleugel een ‘misdaad begaan tegen Israëls democratie en verantwoordelijk zullen zijn voor voor een van de zwartste vlekken op de Israëlische wet’, terwijl Israëls Arabische bevolking tweede klasburgers zou worden.

De voorzitter van de commissie voor Immigratie van de Knesset, Yoel Razbozov, zei dat de wet diegenen discrimineert die wel vallen in de termen van de Wet op de Terugkeer (die mensen met één joodse grootouder het recht op het Israëlische staatsburgerschap geeft) maar toch niet halachisch Joods zijn. Daaronder vallen bijvoorbeeld enkele honderdduizenden immigranten uit de voormalige Sovjet-Unie.

Het Arabische Knessetlid Ahmed Tibi (UAL-Ta’al) zei dat de wet voortgaat op de weg van het vervreemden van de Arabische inwoners en het verwerpen van hun rechten als autochtone minderheid in dit land. Israël wordt nu ‘officieel een etnocentrisch land dat zijn minderheid vervolgt en discrimineert met behulp van een wet die het gebruikt als grondwet,’ aldus Tibi. ‘We zullen dit voorleggen aan internationale fora, inclusief de VN,’ hij er nog aan toe.

Dov Hanin, een Knessetlid van de communistische partij Hadash, zei dat Netanyahu in plaats van tegen de discriminatie van Arabieren te vechten, een wet indient die de discriminatie bestendigt.

Maar minister van Economische Zaken Bennett (Bayit HaYehudi) was blij met de wet. Met het nieuwe wetsvoorstel in de hand kon eindelijk worden opgetreden tegen de ‘indringers’ in Tel Aviv, waarmee hij de tienduizenden vluchtelingen uit Afrikaanse landen bedoelde. Erop zinspelend dat de hooggerechtshof al twee keer een wet tegen de Afrikaanse vluchtelingen heeft afgekeurd, zei Bennet: ‘De volgende keer dat er een wet die de indringers wil stoppen ter attentie van het hooggerechtshof wordt gebracht, zal het hof zich er ook rekenschap van moeten geven dat Israël de natiestaat is van het Joodse volk en niet zomaar van menselijke waardigheid en vrijheid. Dat is een belangrijke boodschap voor de inwoners van Zuid-Tel Aviv en het hele land.’