John Stewart veegt duidelijk geëmotioneerd het Amerikaanse Congres de mantel uit. 18 jaar na dato krijgen de hulpverleners die tijdens 9/11 ter plekke waren, nog steeds niet de steun die ze nodig hebben, waar ze récht op zouden moeten hebben. Een zaal vol zieke mensen achter hem, maar een bijna leeg Congres voor hem. De onverschilligheid druipt ervan af. Wat een treurige aanblik. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat de vlammende speech van John morgen alweer vergeten is.
Reacties (10)
Dat schijnt een beetje de modus operandi te zijn in de VS. Je mensen het gevaar in sturen, maar als ze dan gebroken of geblesseerd terug komen en financiele- en zorghulp nodig hebben, blijft de deur dicht.
Volgens mij gaat het hier om een commissie en dat is weer wat anders dan het congres die weer bestaat uit een senaat en het huis van afgevaardigden.
https://judiciary.house.gov/legislation/hearings/need-reauthorize-september-11th-victim-compensation-fund
Achtergrond informatie over dit onderwerp
https://www.youtube.com/watch?v=s64SJD9JkQ0
@3: Der Hans weer met zijn extreem rechtse complottokkie info.
Christine Todd Whitman vond dat Trump fascistische tactieken gebruikte en dat ze daarom op Hillary Clinton zou gaan stemmen. Dat maakt je bij de neonazi vriendjes van Hans natuurlijk de prime suspect.
Echt zinvolle achtergrond informatie.
@1: Ach… In Nederland is dat toch ook niet zo geweldig geregeld?
Er stond vorig jaar nog een zaak op stapel over de nazorg voor de Scebrenica veteranen (ingetrokken inmiddels), en ook bijvoorbeeld de omgang met de slachtoffers van het Chroom-6 debacle verdient bepaald geen schoonheidsprijs. Meest actuele zaak is die van de burnpits in Afghanistan.
@5: Je hebt helemaal gelijk, ik overwoog ook even daar iets over te zeggen. Maar ik vond toch dat het vooral over de emotie van Stewart moest gaan. Ik barstte zelf zowat in tranen uit.
Bovendien gaat het waarschijnlijk bijna overal zo, en ook niet alleen als het over militairen gaat.
@2: Dat heb ik niet gecheckt, ik ging af op wat Stewart zei. Maar dan nog zou je bij zo’n beladen onderwerp toch wat meer politieke belangstelling verwachten.
@7: Het is normaal dat een commissie dit in kaart brengt en dat daarna in beide kamers hierover politieke besluiten worden genomen. De commissie doet hiervoor het voorwerk.
De senaat heeft 100 leden, het huis van afgevaardigden 435 leden. Bij elkaar dus 535 man/vrouw. Naast dat het dan erg druk en onwerkbaar wordt hebben ze naar alle waarschijnlijkheid genoeg andere taken. Daarvoor worden commissies ook ingesteld om werk te verdelen.
John Stewart spreekt vanuit zijn emotie; vindt dat ze al 2 keer* bedonderd zijn (volkomen terecht) en wilt daarom nu zijn verhaal aan het hele congres doen (waar ik alle begrip voor heb).
*History will show you, in 2010, 2015, it was Republican leadership [that opposed this]
@7
Niet alleen een beladen onderwerp, maar ook iets waar Jon Stewart al jaren mee bezig is. Het doet er daarom niet zo veel toe of het nou een commissie is of het hele congres. De onthutsende realiteit is dat de problemen al jarenlang bekend zijn en dat ze simpelweg niet worden opgelost, omdat een meerderheid van het Congres er simpelweg voor weg blijft lopen. Dat Stewart zijn verhaal alleen kan doen op een plek waar maar amper congresleden op komen dagen illustreert die desinteresse. En hij heeft alle gelijk van de wereld als hij zich daar kwaad om maakt.
Het is een treurige constatering dat zelfs helden die uiteindelijk slachtoffer zijn geworden, niet eens meer op gerechtigheid kunnen rekenen. De zin “resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst” is hier op een wel heel wrange manier van toepassing.