India: een land vol proefpersonen

Nieuw ontwikkelde medicijnen moeten uitvoerig getest worden. Er zijn toch al snel meer dan 4000 mensen nodig alvorens met spreekt van een betrouwbare test. En het wordt steeds moeilijker om aan te tonen dat een nieuw medicijn significant beter is.
In het westen waar de meeste vraag naar medicijnen is en waar de meeste fabrikanten staan, is de animo om deel te nemen aan dit soort tests echter erg laag.
Dus dan grijpen de fabrikanten naar een modern middel: Outsourcing.
De tests worden verplaatst naar derde wereld landen zoals India.

Voldoende arme ziekenhuizen en arme mensen die wel een centje extra kunnen gebruiken door deel te nemen aan dit soort proeven.
Sterker nog, India heeft een heel erg medicijn-gerichte medische cultuur. Artsen schrijven daar bij het minste of geringste veel verschillende medicijnen voor, waaronder in ieder geval een antibioticum kuur. Dit alles gaat in een zakje met alleen de losse pillen en niet de oorspronkelijke verpakking of bijsluiters. Hierin speelt een niet onbelangrijke rol dat de artsen de medicijnen zelf verkopen en een deel van de opbrengst mogen houden.

De artsen zijn ook heel actief met het cultiveren van de medicijnbehoefte. Ze verkondigen consequent dat als je iets mankeert je snel naar ze toe moet komen voordat het ernstig wordt. Bij gebrek aan andere informatie nemen de mensen dit voor waar aan en helpen ze mee dit in stand te houden. Bij het minste of geringste kuchje zeggen ze tegen je “you should take some medicine”. De artsen zijn bezig een hypochonder cultuur te kweken. Bij ieder pijntje of kuchje wordt er gezucht en gesteund en zoekt men hulp. En juist de armen zijn hierin kwetsbaar vanwege een volledig gebrek aan kennis over wat het effect van medicijnen is.
Daar komt nog eens bovenop dat het uitoefenen van het artsenvak niet heel streng aan regels gebonden is. Je hoeft niet alle papieren te hebben om je toch als arts te kunnen vestigen en medicijnen uit te delen.
Last but not least zijn de “artsen” helemaal niet up-to-date. Ze schrijven medicijnen als chloroquine voor tegen malaria terwijl alle parasieten al lang resistent zijn. En ze geven heel snel medicijnen tegen bloedverlies na een miskraam terwijl bloedverlies nodig is voor de afronding van de miskraam.

Kortom, het ideale land om te gebruiken voor proefnemingen met nieuwe medicijnen. Waar anders vind je van die gewillige proefkonijnen die volledig in het duister gehouden worden over alle mogelijke gevolgen van wat ze slikken? En waar anders is er zo’n gewillige medische stand die het met kennis en medische ethiek niet zo nauw neemt?

Wat hier bovenop ook nog eens een vraagteken zet bij deze aanpak is in hoeverre tests in landen als India representatief zijn. Andere leefgewoontes, andere eetgewoontes, andere werkomstandigheden, andere milieunormen, etc… Die factoren spelen toch zeker ook een rol. En kan je dan nog met zekerheid bepalen of medicijn X 2% minder kans geeft op een tweede hartaanval dan medicijn Y?
Kortom, alweer een praktijk van de medische industrie die met scepsis bekeken moet worden.

Dit stuk is mede mogelijk gemaakt met de inbreng van Goedefee die de situatie in India van nabij heeft bestudeerd.