U wist het misschien nog niet, maar 2006 zal de geschiedenis in gaan als het jaar van de grote weboorlog in het Nederlandse. Niet omdat wij die beginnen, maar omdat alle tekenen daar op wijzen.
Weblogs zijn nu alweer enige jaren gemeengoed op het internet. En het aantal weblogs groeit nog steeds. Maar dat begint nu ook negatieve kanten te krijgen. Zoals zo vaak bij oorlogen, is schaarste een aanleiding. En schaarste is wat deze weboorlog veroorzaakt.
De eerste vorm van schaarste is die van wegtrekkende bezoekers.
Weblog bezoekers verdelen hun aandacht over steeds meer weblogs. En het wordt steeds moeilijker om die aandacht vast te houden. Er treedt verzadiging op. Maar webloggen zonder bezoekers is als zingen in een graf.
De tweede vorm van schaarste is die van gebrek aan inspiratie.
Webloggers moeten natuurlijk wel iets leuks, interessants, moois, speciaals te bieden hebben om aantrekkelijk te blijven. Maar vele weblogs vervallen nu al in eindeloze herhalingen van siliconentietenparades, verkiezingsvervalsingen, “grappige” filmpjes en onware voorspellingen. Ook krijgen steeds meer webloggers last van een writersblock. Na twee, drie jaar dagelijks stukjes geproduceerd te hebben, komt er ineens niets meer uit de vingers, alsof je in drijfzand terecht gekomen bent. Wat nog te schrijven? Waarom nog te schrijven? Waarom weblog ik eigenlijk in godsvredesnaam? En dan gaat het snel bergafwaarts.