De naam doet eerder vermoeden dat we hier met een metalband te maken hebben, maar niets is minder waar. Het genre waarin We vs Death namelijk bivakkeert heet post-rock en eigenlijk vraag ik me al jaren af wie die term ooit heeft bedacht. Waarheid gebiedt te zeggen dat het als label goed fungeert, maar inhoudelijk raakt de term kant noch wal. De muziek is soms namelijk filmisch te noemen en wat dat betreft past de betiteling soudscapes beter. Hoe dan ook, post-rock muziek is vaak instrumentaal en kent een opbouw van melodieuze, melancholische gitaarlijnen die langzaam toewerken naar een climax waarbij alle registers open worden getrokken. Bekendste exponenten van deze muzieksoort zijn Mogwai, Godspeed You! Black Emperor en Do Make Say Think.
Het mooie van We vs Death is dat ze het cliché van die climax van gitaargeweld achterwege laten. Het Utrechtse vijftal maakt wel gebruik van tempowisselingen en distortion, maar legt deze er nooit te dik boven op. Afgelopen zaterdag speelden ze in De Nieuwe Anita in Amsterdam en dat concert was een ware streling voor het oor. We vs Death bestaat namelijk uit vijf rasmuzikanten die gebruik maken van de nuance in hun spel en van daaruit in een strakke synergie het tot een geheel weten te smeden. Voorop staat het spel van de twee gitaristen Thomas Sohilait en Wouter Kors die tokkelen dat het een lieve lust is in verschillende tempi. Daaromheen is een effectieve ritmesessie gebouwd die regelmatig wordt aangevuld door de trompet van Wouter Hoek (en tussendoor diens droogkomische commentaar).
De nummers van We vs Death ontstaan door veel samen te oefenen en dat laat zich gelden op het podium. Daarbij helpt het ook dat de band regelmatig op tournee gaat in binnen- en buitenland en zichzelf dus gelouterd heeft als podiumact. Hetzelfde procedé hebben ze gevolgd bij de opname van hun debuutalbum We are too concerned dat vorig jaar uitkwam op het indie-label Zabel Muziek (van drummer Gerben Houwer) dat inmiddels ter ziele is gegaan. Gewoon in één keer alle instrumenten erop zodat de groepsdynamiek het beste tot uitdrukking komt. En zo is er behalve natuurlijk een verschil in intensiteit, nauwelijks een verschil te horen tussen een live concert en het album. En dat wil bij veel bands nog wel eens anders zijn.
We vs Death bestaat al sinds 2000 en heeft behalve het debuutalbum, split-cd’s met het Belgische Tom Sweetlove (nu Some Tweetlove) (2003) en het Deense Green Concorde (2004) uitgebracht.
We vs Death speelt o.a. op 21 sept. in TAC, Eindhoven, op 3 nov. in Atac, Enschede en op 10 nov. in Db’s in Utrecht.
Reacties (8)
Ken er uiteraard geen bit van, maar wat een fijne naam: We vs Death.
Does humour belong in music? Yes, Frank.
Met alle respect, maar dit soort oor-achtig geneuzel trek ik echt niet meer. Wat wordt bedoeld met een ritmesessie?
Sessie = sectie? Bas en drums. Het blijft een rare zin, dat een ritmesectie gebouwd is rondom het getokkel van gitaristen. Maar het stukje maakt wel nieuwsgierig.
Sessie = inderdaad sectie.
Andere aanrader in dit genre is Explosions in the sky.
Ik mis Tortoise in het lijstje postrock-exponenten. Het is ook bij deze band dat ik de term voor het eerst hoorde…
@#6: de ene postrock is de andere niet. Tortoise (ook invloeden van jazz, Can, Neu!) klinkt toch wel anders. As for the word ‘postrock’ : math rock, anyone ?
Een van de betere concerten die ik ooit zag was een avond in Ekko met Lawn, We Vs. Death en Explosions in the Sky. Twee fijne Nederlandse bandjes die mij in verbazing achterlieten, afgetopt met climax van gitaargeweld van EitS.
Zo’n avond die je ineens doet realiseren hoe mooi muziek toch kan wezen…