COLUMN - ‘Een imaginaire ontsnapping naar de wereld van wijn, vrouwen en gezang.’ Zo omschreef Hugh Hefner zijn blad Playboy. Hij wist wat hij verkocht. Onschuldig wegdromen. En daarin verschilde Playboy wat hem betreft niets van alle andere blaadjes, wanneer dan ook. En nog steeds liggen er overal stapels blaadjes vol dure auto’s en geurtjes, met fotoreportages van onbereikbare vakantiebestemmingen, kleding van het onbetaalbare soort en ga zo maar door. Niks mis mee.
Even ontsnappen aan ons Ikea-interieur en de verwassen outfitjes van H&M en C&A. Dat aanjagen van materiële verlangens, daar hoor je niemand meer over. In deze samenleving is consumeren een goede daad! Maar als het om erotische verlangens gaat, schiet 99 procent in een vreselijke kramp.
Hefner stierf, en iedereen stortte zich op de Playboy. Journalisten, columnisten, feministen, experts uit donkere hoekjes: ze moest allemaal even zeggen dat de Playboy ‘fout’ was. Allemaal herhaalden ze braaf het cliché dat de vrouw daarin als seksobject wordt neergezet. En dat mag niet. Dat is vernederend voor vrouwen. Wegdromen bij mooie vrouwen – het zou verboden moeten worden. Want het is schadelijk.
De kritiek is zo oud als Playboy zelve. En Hefner kon er nooit wat mee. Wat was er mis met dagdromen? En vrouwen vinden het toch niet erg om aantrekkelijk gevonden te worden, om een beetje seksobject te zijn? Ze zijn niet voor niets geïnteresseerd in mooie kleding en lekkere geurtjes, in die andere blaadjes.
Waarop hij dan steevast (ja, toen al) te horen kreeg dat Playboy onderdeel was van het probleem. Vrouwen zouden dat alleen maar doen omdat mannen dat van hen verlangen. En dat verlangen, dat werd mannen aangeleerd door ‘vieze’ blaadjes als Playboy. Het is een cirkelredenering, maar iedereen is er heel tevreden over. Vanwege wat er niet wordt gezegd. De vrouw heeft geen échte wil. Wat zij vindt, wordt haar ingefluisterd. De vrouw is kwetsbaar. Ze moet gered worden. En seks is vies. Heerlijk, dat betuttelen.
We zijn een halve eeuw en twee emancipatiegolven verder. Het Playboy-imperium bestaat niet meer. Voor normen en waarden moet je bij Buma zijn. Het internet biedt alles wat God verboden heeft. Ik heb mijn beide (inmiddels studerende) dochters uiterst consequent opgevoed, met een diepe minachting voor de burgerlijke cultuur en alle autoriteiten – inclusief hun ouders. Ik heb ze gewaarschuwd dat God niet bestaat, dat journalisten niet nadenken en dat seks de gewoonste zaak van de wereld is, ook al verslikt het overgrote deel van de mensheid zich nog steeds in dat woordje. Ik heb ze geleerd dat er geen zekerheden bestaan, geen granieten moraal, maar vooral heel veel gelul. Het denken begint pas jenseits von Gut und Böse.
En dat heb ik geweten. Ze voeren discussies op een niveau waar tafelgenoten stijl van achterover slaan. Het grootste deel van hun vriendenkringen was dertig jaar geleden hup-twee-drie naar de half open inrichting gestuurd. (Ik vind ze fascinerend en vermakelijk.) En mijn dochters lezen mij regelmatig de les. Ik leer dagelijks. Het zijn onafhankelijke vrouwen van de wereld, waar ik ongelofelijk trots op ben – en wanneer ze uitgaan, tutten ze zich uitgebreid op. Ze willen aantrekkelijk zijn én gevonden worden. Wat dacht je. Slachtoffers van de patriarchale samenleving, zegt u? Onderworpen aan de man? Zeg dat niet waar ze bij zijn.
We leven in progressieve tijden. Terwijl Indiase vrouwen smeken om een beetje wc, voor wat privacy, discussiëren wij hier over het ‘waarom niet?’ van genderneutrale toiletten. Maar als het om erotiek gaat, schieten de media nog in exact dezelfde kramp als een halve eeuw geleden. Seks is vies. Geil is vies. Men struikelt over elkaar in de race om het meest preutse commentaar. En als je helemaal stoer bent, schrijf je ook nog even bij dat porno vreselijk is. Een mannelijke journalist die over Playboy zegt ‘moet kunnen’, is per definitie onvolwassen. Hij moet nog leren wat taboe is. En als-ie wat ouder is: een onverbeterlijke antifeministische viespeuk. Een vrouwelijke journalist? Hopeloos in de war.
Vandaar dat ik iets vreselijks ga zeggen: ‘Playboy? Moet kunnen’. Er zijn namelijk ook erge dingen in de westerse wereld om je druk over te maken. Ik noem er een paar. Dat eeuwige uitventen van morele superioriteit. Die ouderwetse, beklemmende preutsheid die ons aangesmeerd wordt als moderne zelfbeheersing. En natuurlijk de geestdodende voorspelbaarheid van al die middelmatige journalistjes.
Genderneutrale toiletten? Prima. Ik heb er al een, thuis. Maar wat veel belangrijker is: het wordt tijd dat we de dominee in ons definitief de nek omdraaien.
Reacties (15)
Goedzo. Roerend mee eens.
Om in te lijsten!
@1:
Zie je wat in een soort van Okto(ber)-revolutie tegen de totale geestelijkheid?
Mijn morele support heb je bij voorbaat.
:-)
@3: Dat is niet zonder risico. In Limburg geven oudere journalisten de bevlogen jonkies de volgende wijsheid mee: “Als je pist tegen een toog, wordt dat nooit meer droog.”
Komt deze discussie niet 50 jaar te laat? Of loopt die Hulspas gewoon ontzettend achter?
@5: ja en nee. Ja, want 50 jaar geleden was die discussie ook. Nee, want er heerst een nieuwe verpreutsing tegenwoordig. Dat is een proces wat al langer speelt, maar de laatste jaren lijkt het wel steeds erger te worden.
Ds. Gremdaat pinkt een traantje weg.
@6
Ok. Dat speelt die verpreutsing zich buiten mijn blikveld af en ben ik zelf degene die achterloopt. De Playboy zat in de jaren 90 gewoon in de leesmap en lag op tafel naast de Donald Duck. Ik vrees dat ik in dat stadium ben blijven steken.
Die Indiase vrouwen hebben geen enkel bezwaar tegen een gender-neutraal toilet, als ze daar veilig zijn.
Het SJW-geluid tegen bladen als Playboy is net als al het andere wat deze mensen motiveert: een post-christelijke houding. Keurig wezen en het uitstralen. En argumenten verzinnen en er met de haren bij slepen waarom je keurig moet wezen. Keuriger dan de rest.
@0; en @10:
De droom die Playboy weergeeft is niet alleen “de wereld van wijn, vrouwen en gezang”.
Het is een wereld waarin vrouwen verleid worden door geld, niet door het karakter van een man.
Hefner zelf is een goed voorbeeld, met het leefgeld voor zijn vriendinnen.
Voor jongens en mannen is beter te leren, dat ze oprechte waardering kunnen krijgen van een vrouw, als ze haar ook oprecht waarderen.
(Ik denk dat de meeste mannen dat inderdaad leren, maar niet uit de Playboy.)
Intussen wordt meiden van allerlei kanten wijsgemaakt dat ze vooral gewaardeerd zullen worden om hun uiterlijk.
Dat is niet de schuld van Playboy, maar eerder van de Cosmopolitan enz.
Ik denk dat mensen daarvan niet gelukkiger worden.
@11: https://www.youtube.com/watch?v=A939QRRSNV4
@11: Jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van andere mensen. Tenminste, niet degenen die jij niet kent. Iets anders pretenderen, is een politieke houding aannemen.
@13: Onze overheid voert campagnes tegen roken en tegen AIDS.
Blijkbaar vindt een democratische meerderheid dat anderen geholpen moeten worden om de juiste keuzes te maken.
Ik vind dat ook, en dat is inderdaad een politieke keuze, want het heeft ertoe geleid dat geld besteed wordt aan voorlichting, of wetten uitgevaardigd worden om reclame-uitingen te bestrijden.
Maar dat betekent niet dat de overheid (laat staan ik!) verantwoordelijk is.
M.b.t. reclame-uitingen of tijdschriften heb ik niet gepleit voor enige maatregel. Ik pretendeer zeker niet dat ik verantwoordelijk ben.
Op zich zou het wel een politiek besluit zijn om reclame-uitingen te beperken.
Maar daarvoor heb ik niet gepleit.
@14:
Daarbij geholpen door een ijverig clubje van overigens volstrekt privaat opererende, bienpensants (SIRE), die op deze manier denken de zaligheid van hun ziel af te kopen. Dat wordt wel eens vergeten – de overheid doet minder dan je denkt. En, naar mijn optiek, gelukkig maar.
Daarbij kun je ook wijzen op de nuance dat wetenschappelijk is vastgesteld dat roken en onveilige seks tot minder hoge medische kosten leiden (en dat we er dus geldelijk belang bij hebben om deze te beperken). Volgens mij hebben we zoiets niet voor een rukblaadje.