COLUMN - “Wat zit je te kuchen?” vraagt baas J. vrijdag opeens. Hij weet niet dat ik rook, maar dat op mijn werk achterwege laat (ja ik kan dat gewoon). Dus ik zit altijd wel te kuchen eigenlijk, dat gebeurt nou eenmaal als je longen niet constant vol met teer gepropt worden, dan komt ’t er langzaamaan uit. Ik heb ‘m er nog nooit over gehoord. Ik ben verbaasd en geef een wat vaag antwoord over een kikker in mijn keel. Het duurt even voor het kwartje bij me valt; hij is bezorgd over ’t virusmonster. Baas M., nierpatiënt, werkt al de hele week thuis, op last van J. Met zulke kwetsbare mensen neem je natuurlijk geen enkel risico.
Maar ons bedrijf doet o.a. in ICT-infrastructuur, dus we hebben ’t juist behoorlijk druk met alle thuiswerkende klanten. Heerlijk! En het is fijn forenzen momenteel, met die lege metro’s. Ik heb de afleiding van werk ook echt nodig, en het liefst met een beetje aanspraak. Ik ben al zo’n huismus, die 3 dagen dat ik op kantoor zit zijn broodnodig voor mijn geestelijke gezondheid.
Het hoge woord; thuiswerken
Maar halverwege de ochtend komt het hoge woord eruit: we gaan die middag vergaderen om te bespreken hoe we volgende week kunnen thuiswerken. Want J. is er gewoon niet gerust op (en had een vooruitziende blik m.b.t. de aangescherpte maatregelen die maandagavond bekend werden), dat reizen met OV, al die mensen die we onderweg tegenkomen, al die vieze deuren en knoppen die we aanraken.
Via Teams vergaderen we met baas M. Ik en mijn collega M. (andere M.) hebben geen camera, maar wel een headset, waardoor alles dubbel klinkt omdat wij drieën in hetzelfde kantoor zitten. Raarrr.
Veel regelen
Hoewel ik er dus wel een beetje tegenop zie, is het duidelijk dat dit gewoon gaat gebeuren. We bespreken dat we elke ochtend beginnen met een remote teamsessie om de werkzaamheden door te spreken. Ik heb in dit bedrijf nog nooit thuisgewerkt en bedenk wat ik allemaal moet regelen. Het meeste is gewoon online benaderbaar, maar die manier van werken is heel anders dan ik gewend ben. Namelijk via Citrix inloggen op de werkomgeving, waarbij alles vrijwel hetzelfde werkt als op kantoor. Nu moet ik naar het Microsoftportaal om in mijn mail te kunnen, en in onze Sharepoint omgeving. Ik moet Teams natuurlijk op mijn eigen laptop zetten. I AM voor de telefonie op laptop en telefoon, waarmee de telefoontjes daarnaar toe worden gerouteerd, en je ook kan zien wie wanneer in gesprek is enz. Signal, ons alternatief voor Whatsapp is ook wel handig als desktop-app. Mijn laptop heeft alleen een wifi-adapter, dus ik moet het dock (met ethernetaansluiting) dat al een tijdje thuis ligt te verstoffen eindelijk installeren, zodat ik een snelle verbinding heb. Die vrijdag ga ik wat eerder naar huis om dat allemaal in te regelen. Onderweg verschijnt opeens overal op de informatieborden het bericht dat de metrodeuren nu allemaal automatisch open gaan…
Dinsdagochtend even voor negen zit ik klaar. En verdomd natuurlijk, mijn camera doet het niet. Geen ramp, maar wel ergerlijk. Ik luister met een half oor naar alle technische gesprekken die door de ether vliegen terwijl ik zoek naar de oplossing. Ik kom er ook niet achter wat het probleem is, alles is goed ingesteld. Dat begint al goed…
Wordt vervolgd.
Reacties (16)
Het leven met thuiswerken ben ik al sinds Januari 2019 !, drie dagen thuiswerken, 2 dagen op het werk bij Archief.
Te weten hoe het met thuiswerken is, vind ik toch altijd wat minder, om sociale contacten, bewegingen, meer levendiger buitenluchten ( zonder corona-bemoeiallen ), geest verruimen enzovoorts enzovoorts.
Bij het opstaan , je lichaam verschonen ( douche ), je face reinigen en wat te schonen, altijd- forever-handwassen na elke urineren en ontlastingen, koffie drinken, boterhammen smeren, fruits, vitamines C slikken, wat even te computeren ( = voorbereiden voor het werk ) , dan hup PC afsluiten, weg met je konten, alle benodigden in rugzak doen, zonder of met laptop erin doen, hup je handwassen na herhaling van urineren, je face nakijken of het goed staat. Hup lopen naar mijn auto, hup rijden met 30 KM verderop, gratis elders parkeren, hup 1 of 1 ½ KM verderop lopen in alle weertoestanden, Hup naar Archief, Hup koffie halen uit de machine, Hup naar boven, Hup computers alles aanzetten, hup handcleaning, in staande sociale contacten bla bla bla, vooral ouderen die ouder dan ik zijn, hup werken de hele dag door. Hup handwassen na urineren, hup cleaning handen, werken werken werken, na afloop werken hup van konten af, hup te voet naar je auto verderop, dan plof je konten weer in, rijden met 30 KM verderop,hup te voet naar mijn stekkie. ’s avonds: hup schilderen ( opleiding/cursussen ), sociale contacten met kunstenaars , hup wandelen, hup zwemmen,sociale contacten met zwemmers, hup lopend naar je vriendin thuis, wandelen in Park. Maar thuiswerken geeft je wel aan dat het alles minder gaat, minder zinvol. weinige sociale contacten. Net vanmorgen met videogesprek met mijn therapeute omdat ze longziekte heeft, was heel goede gesprek geweest, maar ook zwaar gesprekken over alles en ditjes en datjes. Het leven met coronavirus is niet erg gewoon voor iedereen, voor mij geldt het ook zoiets dubbel geïsoleerd omdat ik auditieve handicap heb met C.I. , dat is verschrikkelijkste dat er ooit bestaat: Corona-virus discrimineert ouderen, zieke mensen, diabeten, doven en slechthorenden, doofblinden. Helemaal verschrikkelijk! Ja, wie niet he? Het geldt ook voor iedereen.
Dan denk je: wees maar blij dat er social media rondvliegt zonder die kl*te sprinkhaan aldus COVID-19.
,, Zoo Waarlijk, Helpe mij God Almachtig ! “
Ik ben ooit naar iemand toe gefietst die met gebroken been thuis zat om te concluderen dat het schuifje van de webcam dicht zat. Wens je sterkte met je werk als het Murphy maar niet is.
Ik rook helemaal niet, ik kan dat gewoon.
@3: dat viel me nog het meest op in dit stukje, alsof het heel knap is dat je tijdelijk niet toegeeft aan een walgelijke en asociale verslaving.
@4: Net zo erg als al die mensen die gaan tof doen als ze 1 1/2 dag geen alcohol hebben gedronken…
@4: [ alsof het heel knap is dat je tijdelijk niet toegeeft aan een … verslaving. ]
– Voor nicotineverslaafden is dat best wel knap ja.
– Niet roken op het werk is altijd beter dan thuis én op het werk roken.
– Voor nicotineverslaafden is de ontdekking dat je snel kunt wennen aan niet roken op het werk de eerste stap naar volledig stoppen.
[ walgelijke en asociale ]
Google een op meest verslavende stoffen en vaak staat nicotine op 3, na cocaïne en heroïne. De roker valt een hoop te verwijten, maar niet alles.
@6: Na crack en heroïne, cocaïne staat op de 5-de plaats:
https://www.jellinek.nl/vraag-antwoord/welke-drugs-hebben-de-grootste-verslavingskans/
Ik rook alleen in de kroeg, bij het tweede biertje. En de kroeg is nog wel even dicht.
@7: Ik citeer mezelf “vaak staat nicotine…”
Hert fijne van die anderhalve meter afstand is dat er niet meer zo snel iemand met zo’n asbakkenwalm, zo’n graflucht, zo’n lijkenstank tegen je aan staat te rijden.
Ik ben een ex-roker. Die zijn het onverdraagzaamst.
@10: Ik ben een ex-roker. Ik vind mezelf redelijk verdraagzaam.
Maar als ik nu een half uur in een woning van een zware roker ben geweest, zit die scherpe lucht nog uren in mijn neus.
Ik kan me niet voorstellen waarom mijn niet rokende geliefden, vrienden en familie dat tientallen jarenlang gepikt hebben.
Als je al die waarschuwingen op de rookwaarverpakkingen ziet, vraag je je af of dat tabaksrek zo dicht op de supermarktkassa wel in overeenstemming met de ARBO is. Die zware gesausde lucht werkt in elk geval niet best op mijn teer gestel.
@11: Ik kan me niet voorstellen waarom mijn niet rokende geliefden, vrienden en familie dat tientallen jarenlang gepikt hebben.
Mijn vader was een verstokte roker (pas 2 jaar voor zijn dood stopte hij emee, en is aan de gevolgen van roken overleden) maar ontstak in woede en ontkenning als je meldde dat hij ontzettend smerig stonk. Veel verslaafden houden er niet van als je ze ondubbelzinnig met (de gevolgen van hun) verslaving confronteert.
Wacht even… Dat ene zinnetje is het interessantste uit het stukje hierboven?
@12 “teer gestel” LOL
@14,nou ik vind qua arbo, hoe die mevrouw zit met haar knie, ook niet helemaal jofel.
Wel een interessant gegeven: Hoe het beleid in een maand verandert van “thuiswerken is een verantwoordelijkheid die alleen gedragen kan worden door medewerkers in schaal 11 of hoger” naar “iedereen moet thuiswerken, tenzij de aard van het werk aanwezigheid op locatie noodzakelijk maakt”.