De eurocrisis zal niet opgelost worden met behulp van Europees spierballenvertoon alleen. Belangrijker nog is de versterking van de Europese democratie. Gastredacteur Klokwerk doet drie voorstellen.
Na de val van het kabinet is het voor sommige politici weer vrij trappen naar de EU. Sowieso was de EU de kiezer al veel langer niet bepaald sexy. Vreemd? Helemaal niet. De organisatie van de EU toont zich aan alle kanten zowel ondemocratisch als incompetent. Weinig kiezers die voor die combinatie zullen vallen, nietwaar? En toch is het zich afkeren van de EU iets wat de crisis alleen maar kan verergeren. De enige oplossing uit de economische én de politieke crisis van de EU is een centrale vorm van democratie.
Iedereen is het hierover eens: wanneer de EU meteen daadkrachtig had kunnen ingrijpen in Griekenland, dan was de hele economische crisis die in de rest van de wereld inmiddels langzaam lijkt uit te razen ook in Europa al lang voorbij geweest. Dit kon echter niet omdat het binnen de EU ontbrak aan mandaat. Een jaar lang hebben we daarom kunnen zien dat de regeringsleiders van de EU uitblonken in incompetentie om met echte oplossingen te komen. Onderling probeerden ze elkaar de hete aardappel toe te schuiven, en onder het schuiven bleek die aardappel steeds heter te worden.
Ondertussen grepen eurocritici of zeg maar gerust eurohaters hun kans weer. Steeds luider klinkt uit de achterban de absurde eis om de Euro of die hele EU gelijk maar op te geven of sterk af te bouwen.
En nu de EU leiders toch moeizaam tot een akkoord gekomen zijn is de vraag meteen: hoe stevig is dit akkoord? De toekomst zal het uitwijzen. Het feit dat ook Nederlandse politici pleiten voor het oprekken van de hernieuwde normen op het moment dat ze er tot hun eigen stomme verbazing tegenop dreigen te lopen doet eens te meer vermoeden dat de vernieuwde afspraken zo zacht als boter zijn. De financiële markten blijven dan ook argwanend. De eurocrisis zet door.
Waarom gebeurt dit? Achter de eurocrisis schuilt een diepe politieke crisis, die al veel ouder is dan de financiële crisis. Het ontbreekt de EU aan draagvlak. En zo vreemd is dat nu ook weer niet. De EU heeft er namelijk in het recente verleden alles aan gedaan om bij de burger onpopulair te worden. Denk maar eens in: De voorzitter van de Unie wordt in een schimmig overleg door de regeringsleiders gekozen; een referendum over de toekomst van de Unie wordt straal genegeerd; het gekozen parlement van de Unie wordt in de besluitvorming nauwelijks gehoord en heeft feitelijk ook helemaal geen macht; en wanneer de regeringsleiders er in hun achterkamertjes er met 27 man niet uitkomen, dan duiken de vertegenwoordigers van de twee grootste landen samen in een ander achterkamertje en leggen de rest vervolgens hun deal op.
Vicieuze cirkel
Hoe kan dan het verbazing wekken dat de EU zo weinig draagvlak heeft bij haar eigen bevolking? Het is volkomen logisch. De EU is alles behalve een democratie. De burger krijgt feitelijk continu de boodschap: de EU trekt zich van uw mening niets aan. Zulk wantrouwen wordt versterkt in een economische crisis, waarin de EU ook nog een machteloos orgaan blijkt dat de financiële markten niet gerust kan stellen. En daarmee is de vicieuze cirkel rond.
De les moet deze zijn: Vertrouwen in de munt kan niet zonder vertrouwen in de Unie, en vertrouwen in de Unie kan niet zonder stevig mandaat. En in een samenwerking van democratieën kan een stevig mandaat niet zonder breed draagvlak onder de bevolking. Dat draagvlak is er niet. Het maken van afspraken over een strengere begrotingsdiscipline en het oprichten van een noodfonds is daarom een kwestie van dweilen met de kraan open, omdat de vrees altijd blijft dat lidstaten onder invloed van nationalistische politici gaan soleren en de afspraken niet na zullen komen.
Om draagvlak te krijgen dient de Unie te laten zien dat ze luistert naar de burger, en de enige manier om dat te bereiken is door zelf democratischer te worden. Dat wordt zij echter niet door de nationale parlementen meer macht te geven in EU zaken, zoals sommige bepleiters van meer democratie in de EU voorstellen. Voor zijn stem wil de burger namelijk wat terug, en het enige wat zal overtuigen is directe invloed van de kiezer op de Unie. De nationale parlementen kunnen die directe invloed nooit krijgen, omdat ze nu eenmaal niet over elkaar kunnen beslissen. Omdat EU besluiten nu eenmaal centraal genomen worden moet ook de inspraak centraal geregeld worden.
Drie hervormingen
Een drietal andere hervormingen zou daarom veel effectiever zijn. Ten eerste zou het Europees parlement direct moeten kunnen bepalen welke benoemingen er in Europa plaats vinden. Zij moet kunnen bepalen wie de voorzitter is en hoe de Europese commissie wordt samengesteld, en niet de nationale regeringen. Ten tweede zou het Europees Parlement het eerste en het laatste woord moeten hebben over alle centraal geregelde Europese zaken. Ieder wetsvoorstel dat uit de Europese Commissie of van regeringsleiders komt zou dan ook langs het parlement moeten, dat zelf ook wetsvoorstellen moet kunnen opstellen.
Dat deze eerste twee voorstellen niet al veel breder bepleit worden is zeer verbazingwekkend, want het is niets anders dan zoals iedere democratie binnen EU verband al functioneert, zelfs van de EU moet functioneren. Waarom het centrale orgaan zelf dan niet?
Desondanks zal indien dit ingevoerd wordt de kans nog steeds groot zijn dat de afstand tussen parlement en burger groot blijft. Het parlement staat immers noodzakelijkerwijze ver van de burger af. Vandaar het derde punt: een Europees referendum. Dit referendum zal dan wel moeten voldoen aan de eis dat het gaat over enkelvoudige zaken; dus niet een hele grondwet of andere megapakketten met vele voors en tegens, omdat na zo een referendum niemand meer zal kunnen zeggen waar de burger nu eigenlijk precies voor of tegen was. Ook moet natuurlijk ook een bepaald percentage mensen überhaupt zin hebben in dat referendum. Er moet daarom een aanzienlijke kiesdrempel zijn voor het aanvragen daarvan. Maar hoe dan ook, het referendum is nodig om de klacht weg te nemen dat politici vier jaar lang toch niet luisteren naar de burger: dat is dan immers niet meer mogelijk.
Subsidiesysteem
In een structuur die aan deze drie voorwaarden voldoet zou de EU weer met recht kunnen beweren dat ze luistert naar de burger. En het opvallende is dat zij juist daarom ook veel daadkrachtiger op zal kunnen optreden. Want meer democratie werkt lang niet altijd verlammend en vertragend, in dit geval hoogst waarschijnlijk integendeel. Om te beginnen zal in een EU met een centrale democratie de angst van premiers om landelijk afgerekend te worden voor wat ze in de EU bedisselen verdwijnen, wat de besluitvaardigheid alleen maar ten goede zal komen. Daarbij zal de centrale democratie zelf bepaalde zaken ook kunnen versnellen. Neem als voorbeeld het idiote verschijnsel dat het parlement halfjaarlijks heen en weer verhuist van Brussel naar Straatsburg. De regeringsleiders onderling komen er niet uit die idiotie af te schaffen, een parlement zal hier veel sneller uit kunnen komen omdat zij minder nationaal gebonden is, terwijl met een Europees referendum deze nonsens waarschijnlijk zo is verdwenen. Wellicht dat ook wanneer burgers kunnen stemmen over het bijvoorbeeld landbouwbeleid, landsbelangen veel minder een rol in de discussie gaan spelen dan nu het geval is. Immers, de gemiddelde burger is geen boer: wellicht zal de hervorming van het idiote subsidiesysteem dat nu binnen de EU geldt met een centrale democratie veel vlotter gaan dan iemand zich nu kan voorstellen.
Wanneer de EU de slag naar meer democratie niet maakt echter zie ik het somber in voor het draagvlak van de EU en daarmee ook de EU zelf. Omdat de druk van de economische crisis groot is werden er strengere begrotingsafspraken gemaakt en er wordt een noodfonds opgericht. De EU is kortom bezig om zich te hervormen, maar laat democratisering daarbij buiten beschouwing. Met als gevolg een groeiend wantrouwen, en groeiend nationaal verzet tegen de nieuwe afspraken. En dat kan alleen maar schadelijk zijn, want wanneer wij ons niet door de EU laten dwingen onze uitgaven terug te brengen, doen op termijn de staatsschuld en de economische crisis dat vanzelf wel: waarschijnlijk met een forse rente.
Wat heeft dit alles met de komende nationale verkiezingen te maken? Alles natuurlijk. Zolang de EU door nationale regeringsleiders bestuurd wordt, dienen de noodzakelijke hervormingen van de EU in een echte democratie door de regeringsleiders geagendeerd te worden. Het wachten is tijdens deze verkiezingsstrijd dus op politici die zich niet populair willen maken door Calimero te spelen en zich af te zetten tegen de EU, maar de democratische hervorming van de EU tot speerpunt van hun campagne maken.
Foto Flickr President of the European Council
Reacties (92)
Democratisering van de Europese instituten is noodzakelijk om een politiek draagvlak te creeeren voor het aanpakken van de crisis of Europees nivo. Het is echter niet voldoende. Het is ook noodzakelijk dat financieele zaken zoals belastingen en uitkeringen op Europees nivo geregeld worden, meer dan harmonisatie – centralisatie. De EU kan geen financieel beleid voeren, en Europese obligaties uitgeven, zonder de steun van, en directe macht over de belastingbetaler. Het sociale draagvlak moet gewaarborgd worden door sociale uitkeringen direct uit Brussel te betalen. Verder moeten nationale militaire organisaties opgaan in een Europees leger, en natuurlijk een Europese politie. Boetes uitdelen aan staten die zich niet aan de regels houden werkt niet – dat is wel gebleken. Zulke landen zullen militair aangepakt moeten worden.
Als je een centrale staat wil opzetten, zal het alle essentiele fundamenten moeten hebben om levensvatbaar te zijn. Velen zullen voor deze consequenties terug deinzen. Het is maar de vraag of een dergelijke staat snel genoeg in elkaar gezet kan worden, met voldoende draagvlak, om een financieele catastrophe te voorkomen. Daar lijkt het op dit moment niet op.
Op zich tot op zekere hoogte wel eens dat er wellicht meer centraal zal moeten gaan, maar d absolute voorwaarde voor dit alles lijkt mij toch echt eerst Europese democratie invoeren. Zonder Democratie lijkt meer macht voor Brussel me juist zeer schadelijk voor de EU.
Zo die democratisering al zou plaatsvinden, zal “too little, too late.” de situatie voor veel EU burgers het best omschrijven.
De EU is in de kern NIET democratisch en zal dat niet worden ook. Het EP blijft een soort democratische-operette binnen het geheel.
Het grote plaatje wordt weer uit het oog verbannen. Welke machtsspelletjes je ook verzint, welke machtsstructuren ook (on)wenselijk zijn in de EU, het draait alleen maar om de financiele markten.
Het is hier al vaker vermeld, een handvol individuen uit de financiele wereld hebben meer macht en invloed, dan 300 miljoen Europese burgers. Om die te laten geloven dat ze meer te zeggen zouden hebben door een paar voorstellen op papier te zetten, is pissen tegen de wind in.
Zolang er derivaten in de orde van grote van 700 biljoen dollar (!) rond de wereld zweven zullen er banken nat en landen failliet gaan. Waarom denk je, dat wanneer de ECB of welk fonds dan ook geld uitkeert aan bankinstellingen, er geen cent in het normale geldcirquit meer verschijnt?
Trek eerst maar eens aan de noodrem om die waanzinnige, buitenproportionele financiele handel tot de orde te roepen en praat dan pas over meer of minder macht van Brussel.
@001 “centrale staat”??? Ooit van de USSR gehoord? Ja, dat werkte ook zooo voortreffelijk.
Even los van of ik het met deze analyse eens ben, dan zal je het toch volmondig met de noodzaak van een democratische rem erop eens moeten zijn?
Ja, maar de vraag is of dat centraal vanuit Brussel geregeld moet worden of vanuit de individuele lidstaten. Ik denk, dat de meeste burgers voor die laatste optie kiezen. Op een uitzondering na, zitten de meeste politici in de zakken van het kapitaal. Het is noodzakelijk uit te vinden wie/wat die uitzonderingen zijn en of ze zich aan hun woord zullen houden.
De eerste steen is geworpen, zoals duidelijk is na de verkiezingen in Griekenland en Frankrijk. Vooral de Grieken hebben hun buik vol van de troika, drie ondemokratische organisaties, die vanuit hun ivoren torens het volk tot de bedelstaf veroordeeld hebben. In september zullen we zien of ook in Nederland een duidelijk signaal tegen de bemoeienissen van buiten de grenzen nog langer getolereerd wordt.
Vast zullen veel mensen willen dat hun parlement het laatste woord heeft in de EU maar dat gaat nu eenmaal niet, omdat de parlementen het niet over elkaar te zeggen hebben. In dat geval komt het dus gewoon neer op de huidige structuur in stand houden, waarin de Minister Presidenten in de Europese Raad de dienst uitmaken. Dat is zeer nadelig voor kleine lidstaten. Ook besmet het de discussie met nationalistische belangen.
Vandaar dat ik kies voor het democratischer maken van het centrale orgaan zelf, via het parlement. Ik zeg daarbij niet dat het Europese Parlement meer macht moet krijgen over lidstaten, alleen dat ze het laatste woord moet hebben in Europese zaken.
Misschien moet de schrijver zich verdiepen in de ESM, en haar Orwelliaanse trekjes. Het stinkt daar goed en kan zeker niet het daglicht verdagen.
Juist omwille van dit soort kritiek pleit ik juist voor meer daglicht.
Ik ben het helemaal eens met de strekking van dit artikel. De politieke crisis die achter de financiëel-economische schuil gaat kan alleen opgelost worden door een steviger mandaat van de Europese burgers. Een Europa-breed referendum is daarom feitelijk hoogst urgent, maar niemand durft dat aan. Een belangrijke hervorming moet worden toegevoegd: kiesrechthervorming met Europese kieslijsten voor het Europese parlement. Zoals de Europese politiek nu door de regeringsleiders maar ook door heel veel parlementariërs wordt gepresenteerd is het een spel tussen landen. Dat komt omdat die regeringsleiders en parlementariërs voor hun herverkiezing afhankelijk zijn van het nationale electoraat. Er is geen Europees electoraat. Er zijn nauwelijks ontwikkelde Europese politieke partijen die de verschillende politieke stromingen laten zien in Europa. De Europese politiek zit het niveau van het EK voetbal: welk land is het sterkste? De omslag die gemaakt moet worden is die naar het politieke onderscheid tussen stromingen: een neoliberaal beleid versus een socialistisch of groen beleid. Zo lang de verkiezingen echter binnen de nationale grenzen plaatsvinden zal dat echter niet gebeuren. Hoopgevend vind ik wel dat nu voor het eerst nationale verkiezingen duidelijk in Europees perspectief worden geplaatst. De onderlinge afhankelijkheid wordt eindelijk zichtbaar gemaakt.
En daar kan ik me dan weer helemaal in vinden. Dank voor je reactie.
Goed stuk. Ik ben het geheel eens met je uitgangspunt:de financiële crisis laat zien dat betere samenwerking, sterkere en democratische Europese instituties nodig zijn. De politiek lijkt op dit moment te denken dat economische samenwerking het zelfde is als “onder de 3% te tekort blijven”. Ook de ECB zou veel meer kunnen doen (niet alleen inflatie, maar ook werkgelegenheid als doelstelling – net als de FED in de US). Centraal toezicht op financieel stelsel ook zo iets.
Ja, maar zonder democratie is die centralisatie volgens mij dus niet mogelijk.
Inderdaad. Er is draagvlak nodig en dat kan je alleen krijgen als de instituties democratisch zijn. Wat nu gebeurt in de EU is dat technocraten (vaak met carrière via Goldman Sachs en ECB) het beleid dicteren – zonder democratische legitimatie. Alles onder het mom van “zachte heelmeesters maken stinkende wonden”.
Ze hebben het precies omgekeerd.
Wat Jos @004 zegt! De EU is geen soort van Darwiniaans-experitment op nationaal nivo dat is gedoemd te mislukken.
Als je meer democratie in Europa wilt, zal je moeten analyseren welke factoren dat nu belemmeren. Niet alleen roepen dat meer democratie nodig is en dat zaken idioot – 3x genoemd – zijn.
Overigens is een pleidooi voor een referendum idioot :-). Het bleek al dat de ontwerpgrondwet ietsje te complex was om die met een duidelijke keuze aan een volksraadpleging te onderwerpen.
Het referendum over de ontwerpgrondwet haal ik dan ook niet voor niets aan als voorbeeld van hoe het niet moet…
Je kunt niet over iedere wetsverandering een volksraadpleging organizeren. Wat ik graag zou zien is dat nieuwe staatsschulden door een referendum goedgekeurd moeten worden, bijvoorbeeld door een schuldplafond in te stellen dat alleen door de kiezers te verhogen is. Dat zou een hoop ellende voorkomen hebben.
Dat zou kunnen. Inderdaad denk ik niet dat we over ieder wetsvoorstel een referendum moeten organiseren, dat is geen doen. Ik denk zelf aan het inbouwen van de mogelijkheid er één af te dwingen als bijvoorbeeld 5% van de kiezers daartoe oproept (en dat is best een hoge drempel).
Referenda over dit soort technisch/economische details lijken me de verkeerde weg: ik heb zelf al moeite genoeg om de economische argumenten te volgen over staatsschuld en welke rol het speelt. Dit lijkt me een heilloze weg.
@ mies, beviel je de uitslag vd referendum niet? Zweden, Denemarken, Frankrijk, Ierland en Nederland hebben duidelijk NEE gezegd, maar de politici trokken zich weinig aan van de uislagen. Who is fooling who?
Het probleem met dat referendum was dat onmogelijk was uit te maken op welk deel de bevolking nu eigenlijk nee had gezegd. Daarom zou een referendum ook alleen over één simpel onderwerp moeten gaan, en niet over een boekwerk.
En natuurlijk zou zo een Europees referendum dan wel bindend moeten zijn.
Referendum was vrij duidelijk, alleen de uitslag beviel de elite niet.
Was dat een referendum van Meden en Perzen? M.a.w. blijft de uitslag eeuwig geldig? Het is van al weer zeven jaar geleden. Intussen zijn we onder meer vier(vijf) kabinetten verder.
Ik vindt het hele stuk juist teleurstellend. Een hoog moet-moet-moet gehalte (net als reactie #1). De EU moet democratischer want dan kan het beter functioneren. Dat zal best wel zo zijn, maar de vraag of we die EU wel moeten daar wordt aan voorbijgegaan.
Met de enorme taal- en cultuur verschillen in Europa en een geschiedenis van heb ik jou daar zie ik ons niet versmelten in een Verenigde Staten van Europa. Ik durf te wedden dat ondanks dat Europa ons veiligheid en welvaart heeft gebracht en dat dat door best veel mensen wordt gezien veruit de meeste inwoners van Europa het liefst zien dat hun zaakjes op nationaal (of zelfs lager) niveau worden geregeld.
Kortom, teleurstellend stuk. De EU moet niet, het is een keuze.
Jammer dat je het stuk teleurstellend vindt, maar die is mijns inziens een ander onderwerp. Dit keer dus niet deze vraag, maar wellicht een volgende keer eens ;).
Gaat de politieke crisis achter de financiëel-economische crisis schuil, of gaat de de financiëel-economische crisis schuil achter de politieke crises?
Ik ben het geheel met (002) looxcie eens en denk dat hier oorzaak en gevolg met elkaar verwisseld worden. Die sterkere Europese instituties zullen, zoals de verhoudingen nu liggen, slechts de dictatuur van het kapitaal vestigen, schijnbaar gelegitimeerd door de kiezer, die wel mag kiezen,
maar, net als in de VS, feitelijk geen keuze heeft.
Dat lijkt me allerminst de situatie die we moeten hebben en daarom juist pleit ik voor het stevig inregelen van een echt democratisch systeem – wat we nu niet hebben.
Jaaaaaaa, een ECHT democratisch systeem, dat zou mooi zijn.
Tjsa, problemen die zijn ontstaan zijn door schaalvergroting en de Eu kunnen alleen maar opgelost worden door nog meer schaalvergroting en nog meer Eu. (Echt, u hebt wat te kiezen) teleurstellend stuk van een eurofiel inderdaad
De schaalvergroting is halverwege blijven steken. De democratische EU met een euroregering en een europarlement dat over alle zaken (mee)beslist is er niet.
Als zaken half geregeld worden, zullen instellingen inderdaad niet of slecht functioneren.
Maar de vraag blijft: hoe kun je ervoor zorgen dat een ontwikkeling naar een volwaardige democratie op Europees niveau zich doorzet? Terug naar de situatie van voor WO-II lijkt niet echt een aanbeveling.
Mies, hier wil ik je toch even aanspreken op een redenering die heel veel mensen kwaad maakt als het om de EU gaat. Namelijk “de EU of de oorlog”. Ik erger me enorm aan dergelijke bespiegelingen, al helemaal van politici. Ik ben zelf mild pro-EU, maar dan een ander EU. En zeker niet meer. Maar ja, dan kies je schijnbaar voor de oorlog.
Al enkele eeuwen voor de EU was Nederland een welvarende handelsnatie. Ik heb met eigen ogen gezien wat de EU voor met name Spanje heeft betekent, en dat is heel veel goeds, waar we uiteindelijk allemaal beter van worden. Maar loze praatjes dat we voor de EU moeten zijn want anders wordt het oorlog, tsk…
Inderdaad een onzinargument waar ik ook kwaad van zou worden – maar dat is toch niet wat Mies beweert of begrijp ik het nu verkeerd?
Ik kan me indenken dat ik met de opmerking over de periode voor WO-II onduidelijk ben geweest. Ik dacht niet aan de daarop volgende oorlog, maar aan de crisistijd van de jaren dertig. Maar dat had ik helder moeten aangeven.
@Mies; schaalvergroting en democratisering zijn twee wezenlijk verschillende dingen..
Mijn kernargument is dat opschaling en schaalvergroting middels de EU het probleem is, met als grootste pijnpunt de geforceerde invoering van de euro..
Door nu met wat democratische fantasietjes de EU nog verder op te schalen los je die problemen niet op, maar maak je ze alleen maar erger..
Waarom maak je de problemen erger als je een goede democratische controle invoert?
Hoe verder de EU haar macht uitbreidt, hoe meer ze volkeren hun recht op zelfbeschikking inperkt (of afneemt).. Kijk naar griekenland, kijk naar de beleidsterreinen waar landen tegen de wensen van hun eigen inwoners in, geen zelfstandige beslissingen meer kunnen nemen.
Democratische fopspeentjes uitdelen verandert daar niets aan. Nog steeds zullen de grote en kapitaalkrachtige landen bepalen wat er gebeurt. Nu gebeurt dat achter de schermen, met die zogenaamde democratische controle wordt dat “democratisch en legitiem”.
@36, Sickbock
In #7 had ik als opgave genoemd: het onderzoek naar de factoren die de democratisering van de EU belemmeren. Een van de elementen die democratisering in de EU verhindert, is het denken in volkeren. Een volk is een vage constructie, die bijzonder moeilijk concreet te maken is. Ik ben ik als individu, duidelijk onderscheiden van andere individuen. Dat is helder. Maar waar houdt het ene volk op en begint het andere? Behoort prinses Máxima tot het Nederlandse volk en zo ja, sinds wanneer?
Een operationele definitie zou bruikbaar zijn: al degenen die onder één politiek bestuur vallen worden tot één volk gerekend. Die benadering is dan weliswaar contra-intuïtief voor wat betreft de EU, maar wel werkbaar. Iedere burger van de EU hoort tot het Europese Unievolk.
Aan de andere kant zou je ervoor kunnen kiezen terug te gaan naar de oude natiestaten. Maar dat geeft heel veel nadelen voor de mogelijkheden tot economische ontwikkeling. Het zou te ver gaan om er hier in een korte reactie nader op in te gaan.
soevereiniteit en zelfbeschikking zijn in het internationale recht toch heel ingeburgerde termen.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Zelfbeschikkingsrecht
En lees deze ook eens, voordat je het zelfbeschikkingsrecht overdraagt:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Internationaal_verdrag_inzake_burgerrechten_en_politieke_rechten
@50, Sickbock
Fraai staaltje van conservatief denken: het is ooit zo bedacht, dus het is zo.
God heeft het universum geschapen, want dat hebben onze verre voorouders ooit zo uitgevonden.
conservatief denken? Noem het gezond verstand. Ik heb in ieder geval meer vertrouwen in het uitgewerkte gedachtengoed rondom de rechten van de mens, de verdragen op dat punt en de mensen die daar achter zaten. Meer vertrouwen dan in een stel anonieme reaguurders die zelf wel even willen gaan “dokteren”.
@50, Sickbock
Bovendien is bij het lemma over zelfbeschikkingsrecht op wikipedia, waarnaar je refereerde, te lezen dat het artikel erover helemaal niet zo eenduidig is. Bijvoorbeeld – niet genoemd op wikipedia – er wordt verschillend gedacht over de status van Kosovo.
Meer democratie zal door de regeringsleiders ingevoerd moeten worden. Daarvoor zullen dus de nationale parlementen meer democratie op centraal niveau moeten eisen.
Punt is dat de meeste zogenaamde eurokritische politici wel veel kritiek hebben op Europa, maar niet met voorstellen komen om de EU te hervormen. Even aangenomen dat het scenario van uittreden niet wenselijk is; willen we naar een betere EU gaan dan nu het geval is -en dat lijkt me zeer noodzakelijk- dan zullen nationale politici toch eerst die stap moeten maken de EU te willen hervormen. En mijns inziens eerst in democratische zin.
mijn voorstel: geef elk land evenveel stemmen in het EU parlement, dan zien we wel hoe democratisch het wordt.
In het kader van de grooteuropese gedachte mag er natuurlijk geen enkel beletsel voor de duitser zijn om op een italiaan te stemmen, net zoals de pool dan op een duitser kan stemmen
Dan gunt u de bewoners van Luxemburg wel een erg dikke vinger in de pap.
Eigenlijk zou je een dubbel systeem moeten hebben van twee kamers, een met evenredige vertegenwoordiging en een met een vast aantal vertegenwoordigers per land. Wel jammer dat het de politieke constipatie zal verergeren, dat dan weer wel.
U mag het er natuurlijk niet mee eens zijn maar uw samenvatting klopt niet helemaal professor: ik zeg dat we eerst een democratische Unie moeten krijgen voordat we ueberhaupt iets met die Unie kunnen ;)
Klokwerk: “De enige oplossing uit de economische én de politieke crisis van de EU is een centrale vorm van democratie.”
– Misschien moet je het ‘democratisch-centralisme’ noemen, misschien dat dat een oplossing is.
http://www.geschiedenis.nu/?p=2441
Centraal in de zin van Europa breed roept bij mij niet het beeld op van je link. Wat is het verschil eigenlijk tussen een democratisch gestuurd land als Nederland, Duitsland of Europa? Alleen schaalgrootte toch?
Hoe moet dit parlement ooit gekozen worden. Krijgt een inwoner van Duitsland evenveel stemrecht als een inwoner van Nederland, zodat we straks vanuit Berlijn geregeerd worden?
nee, ‘r moeten eerst nog wat staten bij, om de eu nog wat groter te maken.. daarna wordt het allemaal pas echt democratisch, heus, geloof het nou maar
Ook uitbreiding lijkt mij geen optie voordat de handel democratischer wordt professor. Wiens gedachtengoed bent u aan het ridiculiseren: dat van u of dat van mij? ;)
Ik denk dat het het meest realistisch is om uit te gaan van het huidige parlement Tjerk, maar idealiter zou ik zeggen dat Europese lijsten het beste zijn. Dan kunnen we kiezen voor een democraat, een liberaal, een socialist of wat dies meer zij, ongeacht de nationaliteit.
Het punt is juist dat zoals we het nu geregeld hebben, we feitelijk geregeerd worden vanuit Parijs en Berlijn. Zolang de regeringsleiders degenen zijn die de EU bestieren blijft dat zo. In dat kader is hervorming lijkt mij geen stap de verkeerde richting op, toch?
Een democraat, een liberaal, een socialist of wat dies meer zij?
Meer dies wat?
De Europese nationalistische partij? Leefbaar Utrecht for Europe? Zoiets lijkt me effectiever dan een kiesdrempel van 10% en het districtenstelsel bij elkaar.
Verkiezingsleus: Honderd miljoen kiezers kunnen pas een vuist maken.
Wat zullen wij kiezers machtig zijn, in China schijten ze nu al in hun broek.
Ik zie de eu eerder uitbreiden dan democratischer worden.. maar goed, hoop doet leven blijkbaar
Maar die Europese lijsten zijn dan zelf niet zo democratisch neem ik aan, want ze zullen die niet proportioneel naar land invullen? En wie kiest de partijbesturen? Het lijkt me net zo onbestuurbaar worden als de EU nu al is :)
Dat hoeft ook niet want het EP gaat in beginsel alleen maar over zaken die het nationale overstijgen. Ik vind die opmerking daarom net zo oneigenlijk als de klacht dat partijen in het Nederlandse parlement ook niet democratisch zouden zijn, zolang ze het percentage mannen, vrouwen, allochtonen en autochtonen precies zo proportioneren als de Nlse samenleving.
Kern van de democratie is dat de bevolking haar vertegenwoordigers zelf kiest, en dat die vertegenwoordigers rechtstreeks bepalen wat er gebeurt, totdat ze teruggefloten worden. Zo is het in de EU nu helaas niet geregeld.
Voor corporaties is de Europese Unie de uitkomst van een door de bezitters van deze wereld langgekoesterde droom met een corporatiegerichte grondwet die de burgers met geweld door de strot is geduwd. Een schijndemocratie waarin het parlement slechts een adviserende rol heeft en de werkelijk besluitvormende organen, de Europese Commissie en de Raad van Ministers zijn benoemd en besluiten nemen achter gesloten deuren, ingefluisterd door de wereld van het grote geld.
De Franse krant Le Soir van 27 oktober 2009 schrijft onder de kop “De verborgen agenda van het Lissabonakkoord” over het plan van de Europese Commissie om in 2015 een enorme transatlantische markt te vormen met de Verenigde Staten waarbij zoveel mogelijk obstakels uit de weg geruimd moeten worden die vrije handel, investeringen en commerciële diensten in de weg staan, volgens het beproefde recept van flexibilisering, inividualisering, verminderde rechten, vermindering van sociale zekerheden, minder solidariteit, liberalisering en deregularisaties. Nederland is vurig pleitbezorger. Als vehikel hebben de regering van Amerika en de Europese Commissie in samenspraak met de multinationals de Trans Atlantic Business Dialogue (TABD) opgericht die de grootste Europese en Amerikaanse privé ondernemingen representeren. De bijeenkomsten van de TABD waarin de betrokken corporaties de overheden “adviseren”, vinden net als bij de Bilderberggroep plaats achter gesloten deuren.
“Nederland is vurig pleitbezorger”, maar de Nederlandse bevolking is dat niet. Noch de Franse bevolking, noch de Ierse, noch…. De bevolking van de landen van het voormalig Oostblok wordt gepaaid met het vooruitzicht op meer welstand.
Het gaat duidelijk om een kongsi tussen de politiek en het bedrijfsleven, met name -inderdaad- de corporaties, met als doel de effectieve centralistische uitoefening van macht, waarbij de burger buitenspel gezet wordt, ten bate van “een hoger doel”: “we” moeten concurreren met China. Dat is tenminste de officiele lezing
Bergt dat een gevaar in zich voor de toekomst?
Veel erger, het is al te laat, want waar is die kredietcrisis anders het resultaat van, dan van de kongsi tussen politiek en bedrijfsleven? De burger heeft zich in slaap laten sussen met een redelijke welstand en goedkoop geld en heeft de macht daarbij gemakzuchtig uit handen gegeven, met name via de privatiseringen. Nu is het uur van de afrekening is gekomen: we moeten “allemaal een stapje terug doen”, alles gaat in de uitverkoop en het bedrijfsleven is al een nieuwe kongsi aangegaan:
met China.
“Europa” is slechts het wajangpoppenspel van de politici: de schaduwen op het doek vertellen hun verhaal, ongeacht wie de eigenaar van het theater is. De eigenaren zijn tevreden, de spelers spelen als vanouds hun poppenspel
en wij staan erbij en kijken er naar.
Harm, ik moest even het woord kongsi opzoeken (Engels: cabal), maar ik ben het geheel met je eens. Ook Peter 042 grijpt de koe bij de horens, beide +1!
Vraag is, wat doen we eraan?
Dit?:
quote
Dear Anonymous,
The purpose of this message is to inform you about the Revolution:
OCCUPY HOUSES OF PARLIAMENT IN LONDON ON NOVEMBER 5, 2012.
OCCUPY CONGRESS IN WASHINGTON D.C. ON NOVEMBER 11, 2012.
STOP WAR.
CANCEL ALL DEBT.
REDISTRIBUTE WEALTH.
Please, watch the “Nazi Banksters Crimes Ripple Effect” movie to find out why, how, and to have sound arguments to persuade others. The movie can be easily found with a search engine.
Please, print the flyers at 2012jubilee.info and distribute them.
Please, spread this message and the movie to everyone you know.
-Anonymous
unquote
Ik heb de torrent opgezocht, bedankt voor de tip.
Helemaal mee eens. Probleem is dat het een geleidelijk proces is, waardoor mensen het pas doorhebben als het te laat is. En een probleem is dat veel medeschuldigen zich niet eens bewust zijn van wat ze doen (ik geloof niet in een echt complot).
Een complot? Nou, het is maar hoe je het wilt noemen.
Maar je hoeft alleen maar de woorden van de neocons, de architecten van de regering van Bush, er op na lezen, om je te realiseren dat er sprake is van een vooropgezet plan.
Enige tijd geleden heb ik een link aangeboden naar een uitzending van “Democracy Now”, waarin de uitbouw en de praktijken van de NSA onder de loep werden genomen, die ook door Sargasso werd geplaatst. Helaas vond die weinig weerklank, maar je kunt nog steeds 4 of 5 afleveringen over dat onderwerp vinden (van DN) op YouTube.
Een ander interessant onderwerp (mbt de VS) is de FEMA. En Obama of niet, het gaat gewoon door. In verhevigde mate zelfs.
Er zijn vrij veel mensen die best wel door hebben wat er aan de hand is, maar die worden vaak al te snel weggezet als complotdenkers. Dat is een zeer effectief propaganda truukje gebleken, want het reduceert in de denkwereld van de aangepaste burger alles tot een vorm van toeval. En de mainstream media hebben ook op het verstand op 0 gezet, want er is geen “bewijs” (alsof je ergens in een geheime kast een alllesomvattende blauwdruk zou mogen verwachten: als die niet bestaat, dan is het ook niet zo)
In mijn bovenstaande reactie heb ik het woord moedwillig achterwege gelaten, maar bij die kongsi tussen de corporaties en de politici gaat het om een klassieke vorm van (italiaans) fascisme. Dus als je meer over de denkwereld daarachter wilt weten moet je het in die richting zoeken.
Ben je een complot op het spoor, word je weggezet als complotdenker! Gewoon volhouden Harm.
Ik ben helemaal niets op het spoor: dat klinkt een beetje als: Harm is naar Blijdorp geweest en nou is hij een olifant op het spoor.
Lees gewoon het “Project for a New American Century” (PNAC) er maar eens op na. Dat is opgesteld door de mensen die daarna deel uitmaakten van de regering van Bush. Het lijkt me toch echt moeilijk om daarna te stellen dat er geen sprake is van een vooropgezet plan.
Het waren ook de mensen die stuk voor stuk een (ondoorzichtige) rol speelden in de Iran-Contra affaire.
Maar dat is toeval natuurlijk.
Nou kijk: je verkoopt het als een complot maar het lijkt me volstrekt logisch dat er plannen worden gemaakt om te kijken hoe je de samenleving naar je hand kan zetten. Dat is toch een beetje de essentie van besturen op allerhoogste niveau.
Terzijde: ik heb geen zin om allerlei bronnen die je toewerpt door te nemen.
Nou breekt me de klomp: ik zou het als een complot verkopen?
Jopie stelt, dat hij niet in een echt complot gelooft
en ik stel -net als jij- dat het wel gaat om een vooropgezet plan.
Dat jij dat dan weer benoemd als “besturen op allerhoogste niveau”, dat verandert daar natuurlijk niets aan.
Nu kan jij dat wel zo proberen te framen dat ik zou stellen dat besturen “besturen op allerhoogste niveau” feitelijk een ander woord voor complot is
en van jou verwacht ik eigenlijk niets anders,
maar daar trapt natuurlijk niemand in.
Terzijde: dat was ik niet eens van plan.
Teveel moeite in het geval van dat fact-free gelul van jou.
Je verkoopt het ook als een complot. Ik zei niet dat jij vindt dat er daadwerkelijk een complot is. Je bent zo dom als een rund, maar daarmee ben je niet effectief een dom rund.
Harm-disclaimer: hiermee probeer ik je overigens niet als melklekkende viervoeter te framen, mocht daar verwarring over ontstaan.
Je zei niet dat ik vindt dat er daadwerkelijk een complot is, maar dat ik het als een complot verkoop.
Practical joke: ik plaatste in Nederland soms ook advertenties:
“Tweedehands Ford Mustang te koop,
moet wel wat aan opgeknapt worden, 400 gulden.”
En als er dan kopers kwamen vertelde ik ze lachend,
dat ze maar eens op de sloop moesten gaan kijken.
http://www.youtube.com/watch?v=IcuAhl_rn0U&feature=related
Hehehe.
http://www.youtube.com/watch?v=uJYORFkVqzE
Fraaie schildering met mooie nuances, Harm.
Als we met de financiele crises gewoon net zoals ijsland de banken falliet hadden laten gaan, dan waren er een heleboel financiele maatregelen onnodig geweest en had je een heel andere dynamiek gekregen. Namelijk eentje waarbij de politiek ook op haar functioneren zou worden afgerekend. Het feit dat dit beide niet gebeurd is heeft de geloofwaardigheid van de nationale en internationale politieke organen enorm veel schade gedaan. Nu is de perceptie dat politieke en financiele beleidsvorming een kwestie is van handjeklap en niet van de tucht van de markt. Zeer schadelijke zaak dus, en de genomen maatregelen zijn enkel uitstel van executie. Zelfs de financiele markten zelf hebben dat goed begrepen (we noemen dat ‘onrust’ maar die onrust is veroorzaakt door slecht beleid, namelijk door het onvermijdelijke uit te stellen).
De enige uitweg uit de crisis is er dwars doorheen gaan (zie wederom ijsland), het getuigd van utopisch denken dat je er ‘omheen’ zou kunnen door een hypotheek op de toekomst te nemen. Vroeg of laat moeten die banken om, moet de afwaardering van het bv. het nederlandse onroerend goed (kantoren en huizen) plaatsvinden, etc. etc. Er zal namelijk toch wel politiek worden afgerekend met de poppetjes die de wil van een kleine minderheid vertolken. Kwestie van gezond verstand.
“dan waren er een heleboel financiele maatregelen onnodig geweest en had je een heel andere dynamiek gekregen.”
“Vroeg of laat moeten die banken om, moet de afwaardering van het bv. het nederlandse onroerend goed (kantoren en huizen) plaatsvinden, etc. etc”
Volstrekt mee eens, maar als je de zaak gewoon laat instorten, dan kon die dynamiek wel eens behoorlijk heftig zijn, en het is logisch dat niemand van de betrokkenen dat voor zijn verantwoording wilde nemen, temeer daar ze er allemaal tot de nek in zaten (en zitten).
Dat het toch wel instort, maar geleidelijk, ook dat ben ik met je eens.
Maar dan? Gewoon weer van voren af aan beginnen?
Op naar de volgende crisis?
En als het gaat om een weeffout in het economisch syteem,
dan is dat dus onafwendbaar.
Daar zou wel eens wat beter over nagedacht mogen worden.
Verhaal klopt en vergelijking IJsland is ook prima.
“als je de zaak gewoon laat instorten, dan kon die dynamiek wel eens behoorlijk heftig zijn, en het is logisch dat niemand van de betrokkenen dat voor zijn verantwoording wilde nemen, temeer daar ze er allemaal tot de nek in zaten (en zitten)”
Daar gaat het dan toch juist om? Als je de verantwoordelijken niet verantwoordelijk houdt maar in plaats daarvan dezelfden hun eigen fouten op kosten van de belastingbetaler laat verdoezelen kun je er donder op tegen zeggen dat dat nog een veel grotere puinhoop gaat veroorzaken dan er al was.
Alsof je een notoire winkeldief hoofd beveiliging maakt ‘omdat ie zoveelverstand van diefstal heeft’.
Ik zou het heel graag anders willen zien maar als er in een mand met appels een aantal zitten die rot zijn verdwijnt de rot niet door ze onderop te leggen. Dan zul je toch echt die rotte appels uit de mand moeten halen wil je de mand met appels nog aan de man brengen.
Nu kun je natuurlijk zeggen dat men de rotte appels op de bodem gelegd toch niet ziet op het moment van aanschaf, maar iedere middenstander kan je vertellen dat je daarmee niet bepaald aan klantenbinding doet.
Dat verklaart in een notedop de terughoudendheid van de financiele markten.
Jij doet net alsof die “heftige dynamiek” alleen maar ten koste van de betrokkenen zou gaan.
Houdt me ten goede, je hebt tegen een van de grootste voorstanders van de revolutie op dit blog. Maar als het kan uitlopen op moord- en doodslag, dan ben ik gewoon een beetje voorzichtig.
Dan moet het resultaat bijvoorbeeld wel gegarandeerd zijn. En dat is allesbehalve het geval, want niemand schijnt na te denken over de vraag:
WAT DAN?
“Geen uitweg uit de crisis zonder democratie.” Is dat zo? Het gaat om een eonomische crisis, dus je zou de stelling kunnen verdedigen dat de markt zijn werk maar moet doen. De schrijver gaat dus uit van de onuitgeproken praemisse, dat de markt als “middel” faalt.
Maar ook als de enige weg is, dat er vanuit de politiek ingegrepen moet worden om de economie weer op het rechte spoor te brengen, dan nog zijn verschillende uitgangspunten mogelijk:
http://www.youtube.com/watch?v=aD3xfT0c99g
Ik veronderstel dat de praemisse van de schrijver is, dat ook dat uitgangspunt ongewenst is. Integendeel, de maakbare samenleving moet het product zijn van een democratisch proces en daartoe moet de hegemonie van de politiek over de economie hersteld worden en de democratische controle van het politieke proces effectief geregeld worden,
begrijp ik uit de woorden van de schrijver.
Maar als het waar is dat er een kongsi bestaat tussen de politici en de corporaties -en daar ga ik van uit, en het heeft er alle schijn van dat veel burgers dat met mij eens zijn-, dan is de parlementaire weg tot op zekere hoogte onbegaanbaar; in ieder geval voorzover het de gevestigde partijen betreft. Dat lijkt mij de achtergrond van wat over het algemeen, deels ten onrechte, populisme wordt genoemd.
De vraag is welke strategie dan uitzicht op succes biedt om weer grip te krijgen op de politiek en de economie. Het klassieke socialistische antwoord (zelfs het sociaal-democatische antwoord, Tom van Doormaal) zou zijn: de vakbeweging.
Helaas moet vastgesteld worden dat de arbeidersbeweging op dit punt jammerlijk gefaald heeft: ik zie het niet gebeuren dat Nederlandse of Duitse arbeiders gaan staken om hun Griekse collega’s steun te verlenen. En omdat dit het geval is, zal elke strategie (voorlopig) moeten terugvallen op nationale structuren, of we dat nou leuk vinden of niet.
Dat is geen nationalisme, dat is roeien met de riemen die je hebt.
@Mies schrijft (48):”Maar dat geeft heel veel nadelen voor de mogelijkheden tot economische ontwikkeling.”
Het is een van de weinige gevallen dat ik het niet met haar eens ben. Mijn tegenwerping is:dat kan wel waar zijn, maar het gaat om een economische ontwikkeling die ongewenst is, dus dat is in zekere zin ook het doel. We moeten toe naar andere vormen van economische ontwikkeling en ik zie voorlopig geen andere strategische mogelijkheid dan dit aan te pakken op nationaal nivo.
Daarbij is het dringend noodzakelijk, zelfs onontkoombaar, dat er fundamentele veranderingen worden nagestreefd om te voorkomen dat onze maatschappij zich ontwikkelt tot een fascistoide controle-“democratie”.
Ik heb al meerdere malen aangegeven dat ik voorstander ben van en nationalistie van de gemeenschapvoorzieningen, inclusief de banken en de verzekeringsmaatschappijen, maar dat bergt ook grote gevaren in zich: effectieve democratische controle is daartoe een voorwaarde.
Anderen wijzen op de voordelen van een basisloon voor iedereen, een gedachte waar ik zeker niet negatief tegenover sta. En ook de Zeitgeist beweging komt met uitstekende waarnemingen, waar vruchtbare voorstellen uit naar voren kunnen komen.
Kortom, ik geef al mijn meningen voor betere, maar DAT is de discussie die gevoerd moet worden.
Europa mag wat mij betreft even in de ijskast, linksom of rechtsom, totdat we beter geformuleerd hebben wat we nou wel precies willen en daarna is het:
Europa prima, maar alleen op voorwaarde dat….
Dank voor deze reactie. De EU “even in de ijskast” zetten lijkt me echter geen optie, want we zitten er nu eenmaal mee. Dat de EU niet ideaal functioneert, daar is volgens mij iedereen het wel mee eens. Dan lijkt het me geen optie om het nog maar even zo te laten.
Dat er te weinig draagvlak is voor de EU lijkt mij ook het geval. Zie alleen al de reacties op dit blog. Daarom lijkt het mij sowieso nuttig als de EU weer op zoek gaat naar draagvlak, voordat er eventuele volgende stappen genomen worden. De nationale weg is daarmee niet voldoende, omdat we nu eenmaal een gemeenschappelijk probleem hebben, en de nationale parlementen nooit het laatste woord kunnen spreken over elkaar en het gemeenschappelijke deel.
Het “kongsi”-verwijt (ik moest ook even googelen), terecht of onterecht, kan volgens mij juist het best worden tegengegaan door directe democratie. Vandaar ook dat voorstel.
Ik heb niks tegen het voorstel, maar ik denk niet dat het realistisch is, omdat Europa is gekaapt door die kongsi. En liever geen Europa dan dit Europa.
Weet je dat wel zeker? Denk je niet dat Nl een nog veel makkelijkere prooi zal zijn?
Los daarvan, zolang we in de EU zitten, kan ik dus op je als enthousiaste aanhanger van meer democratie rekenen? ;)
Of het realistisch is… ach, misschien niet, maar de geschiedenis gaat met schokken. Het wachten is wat mij betreft op inspirerende mensen die dit idee breed weten uit te venten.
Ja, dat weet ik zeker en iedereen die dat niet ziet heeft dringend een goede bril nodig. Je hebt mij nog nooit één woord tegen democratie zien schrijven
en als het nodig is om die democratie nieuw leven in te blazen, zou ik met alle genoegen een bom onder Europa plaatsen en de geldwisselaars het land uitjagen.
Maar ik weet dat daar geen meerderheid voor bestaat, want de mensen zijn nu eenmaal te gehecht aan hun hypotheek.
En aan hun huis daarbij. Daarom kunnen we denk ik beter Europa verbeteren dan het opblazen, dus.
Het is HUN huis helemaal niet.
Van verkiezings- naar democratiseringsdag.
Gastredacteur Klokwerk slaat de spijker op de kop met zijn constatering dat achter de eurocrisis een diepe politieke crisis schuilt, die veel ouder is dan de financiële crisis. Voor het doorbreken van die politieke crisis zullen wij weer oog moeten krijgen voor het ideaal waar de EU ten diepste op gegrond is, te weten: “Nooit meer oorlog”. Dat voor de verwerkelijking van dit alomvattende ‘vredesideaal’ politieke eenheid vereist is staat buiten kijf. Zo langzamerhand wordt het echter duidelijk dat dit doel nooit bereikt zal kunnen worden via een Europees beleid dat draait om het primaat van de economie in plaats van de politiek. In tegenstelling tot de politiek staat de economie namelijk los van het algemeen belang, nooit meer oorlog, omdat zij slechts dienstbaar is aan haar eigen belang, economische groei.
Verkiezingen zullen hier geen verandering in brengen, omdat het heersende primaat van de economie boven de partijen en daarmee boven de verkiezingsstrijd staat, dus geen punt van discussie is tussen de partijen. Om deze moedeloos makende economische heerschappij te doorbreken stel ik voor de komende verkiezingstijd te gebruiken voor bezinning, met als doel de 12e september te transformeren van verkiezings- in democratiseringsdag. Een nationale discussiedag, waarop het primaat van de economie geplaatst wordt in het licht van het ultieme politieke doel, ‘nooit meer oorlog’.
De technische mogelijkheden voor zo’n brede maatschappelijke (vredes-)discussie zijn ruimschoots aanwezig. Nu nog de Haagse wil voor het benutten daarvan. Zolang die achterwege blijft zal er geen begin gemaakt kunnen worden met een beleid dat perspectief biedt op ware vrede. Daaronder versta ik de vrede onder VN-vlag, zoals de gedelegeerden van vijftig landen voor ogen stond bij de oprichtingsconferentie van de Verenigde Naties op 25 april 1945 in San Francisco. De wereldvrede die door alle VN-lidstaten op eigen wijze jaarlijks uitbundig gevierd wordt met een Bevrijdingsdag, waar een waardige Dodenherdenking (een herdenking voor ‘alle’ oorlogsslachtoffers, waarmee de tweedeling ‘goed / fout’ – met alle controverses van dien – definitief ten grave wordt gedragen) aan voorafgaat. Onze tijd – die enerzijds ziek is van zowel het verbale als het fysieke geweld en het daarmee gepaard gaande onrecht en anderzijds hunkert naar eenheid op basis van vruchtbare samenwerking – is er rijp voor.
Jij formuleert het wat anders, maar over 1 punt zijn we het blijkbaar roerend eens: het primaat van de politiek over de economie moet hersteld worden.
En daartoe wil je de 12e september transformeren van verkiezings- in democratiseringsdag. Dat lijkt me een uitstekend idee. Je zegt het niet expliciet, maar blijkbaar streef je geen Europese of internationale discussie na, maar een nationale. Niet dat die discussie niet breder gevoerd moet worden, maar dat is voorlopig te hoog gegrepen.
Maar dan schrijf je:”Nu nog de Haagse wil”. Nou daar kun je natuurlijk lang op wachten. Voorzover je een aanknopingspunt zoekt binnen de bestaande politiek lijkt het me praktischer bondgenoten te zoeken bij partijen die het hetzelfde nastreven: het herstel van het primaat van de politiek.
Het ultieme politieke doel, ‘nooit meer oorlog’ is natuurlijk een erg mooi doel, maar het lijkt me wat te diffuus: wie wil er nou WEL oorlog.
Maar hoe het ook zij, als je de discussie daarover wilt voeren (ook na de verkiezingen) en daarbij niet wilt vervallen in partijpolitiek, dan zul je daar toch een platform voor moeten scheppen, zoiets als “Move on”.
Want anders blijft het bij mooie woorden hier op Sargasso (en elders)
Ik vind het een erg mooie gedachte. Ik zou echter persoonlijk aan de doelstellingen van de EU wel dingen willen toevoegen als persoonlijke vrijheid voor mensen, waarbij tegengaan van discriminatie en vrijheid van meningsuiting en levensovertuiging gegarandeerd dienen te worden, maar ook de garantie van gelijke kansen en een leefbare omgeving. Het punt is echter dat de doelstellingen van de EU volgens mij onderhevig moeten zijn aan inspraak van de bevolking. Zonder dat werkt het niet. Dat het dan een andere kant op gaat dan ik wellicht zou willen is iets dat ik er dan maar bijneem…
http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-18046280