RECENSIE - De Amerikaanse pers sabelde The Newsroom neer. Volgens The New Yorker bijvoorbeeld, was de HBO-serie zo naïef dat het cynisch werd. Hadden de critici gelijk?
Mijn vrouw wil mij niet meer kennen. Onze dagelijkse ontbijtjes-met-het-hele-gezin, eens bron van zoveel vreugde, voltrekken zich in ijzige stilte. De reden? Ik kijk naar The Newsroom. Inderdaad, die hoogst verantwoorde, maar massaal neergesabelde dramaserie waarin een wat oudere news anchor het licht ziet en besluit om de journalistiek weer terug aan de mensen te geven.
De serie barst uit z’n voegen van het vals sentiment, pathetisch patriottisme en de tenenkrommende scenariotrucjes. Ik had mij voorbereid op een vaardig geschreven, licht naïeve, enigszins moralistische serie die een wat al te romantisch beeld van een utopische werkelijkheid trachtte te schetsen. Maar het lijkt wel alsof scriptschrijver Aaron Sorkin (bekend van The West Wing en The Social Network) ergens in de jaren ’80 in coma is geraakt en niet weet dat wij inmiddels bekend zijn met Twin Peaks, Soprano’s en The Wire. De verhaallijnen en dialogen zijn zo verschrikkelijk clichématig, zo over-the-top corny en zo pro-Amerikaans-om-alle- verdenkingen-van-anti-Amerikanisme-te-ondermijnen dat het weer grappig wordt. Alsof hij een satire heeft geschreven, maar is vergeten om dat tegen de uitvoerende partijen te vertellen.
Neem het mea culpa van anchor man Will McAvoy (Jeff Daniels, u kent ‘m van Dumb & Dumber) aan het begin van aflevering 3 over de erbarmelijke staat waarin de Amerikaanse journalistiek is terechtgekomen. Terwijl McAvoy zijn gloedvolle monoloog houdt, zien we in flashbacks hoe hij tot diep in de nacht aan zijn tekst schaaft, hoe hij de tekst met zijn bevlogen redactie bespreekt, ja zelfs hoe een redactielid de ‘oudste beweging der wereld’ onderbreekt omdat hij een berichtje krijgt waarop, zo begrijpen wij, de concepttekst te lezen valt. Kijk, hier zijn mensen bezig die weer ergens in geloven.
Of neem de uitzending waarin bekend wordt dat Osama Bin Laden dood is. Nadat afdelingshoofd Charlie Skinner (Sam Watterstone) het nieuws aan de staff verteld heeft (“neem even een paar seconden om je te realiseren waar je bent, want in je verdere leven zal je willen weten waar je was toen je dit hoorde”), zondert een vriendinnetje van een van de redactieleden zich af. Ze blijkt een dierbare te hebben verloren in een van de towers. Ze had altijd gedacht dat ze opluchting zou voelen als dit moment zou zijn aangebroken. Maar nu het moment daar is, blijkt het niets te veranderen…
En zo zit elke aflevering vol situaties die zichzelf veel te serieus nemen. Pas als afdelingshoofd Charlie een gigantische uitbrander van netwerkbaas Leona Lansing (Jane Fonda) krijgt, begrijp je wat de serie had moeten zijn: een serie die laat zien met welke dilemma’s je te maken krijgt wanneer je een integere nieuwsshow wil maken in een tijd die aan elkaar hangt van hypes en sensatie. In plaats daarvan is The Newsroom karikaturale propaganda voor een gedroomde werkelijkheid. Ik mag me er bijzonder graag aan irriteren. De vraag is wel hoe lang nog.
Reacties (7)
Maar waarom wil je vrouw je dan niet meer kennen?
@1:
omdat hij tv kijkt tijdens het eten?
Irriteren is niet wederkerend. De irritatie wel.
Het heeft een hoog soap gehalte en is op duidelijk op Amerikaanse leest geschoeid. Daar denken ze heel anders over 9/11 en osama bin laden, het trauma dat ze niet onkwetsbaar zijn zit diep. Het is misschien naïef en al dat meer maar het laat ook haarscherp zien dat het nieuws niet altijd deugt, journalisten lang niet altijd objectief zijn en regelmatig snoeihard eigenbelang vooropstellen. Ook de maatschappelijke kritiek dat nieuwsorganisaties het belang dienen van commerciële moederbedrijven die doelbewust nieuws verbergen of maken om hun commerciële en/of politieke belangen te dienen is terecht. Denk aan fox news en realiseer de company bitch status die veel journalisten hebben gekregen na liberalisering van de media markt onder Clinton. Vroeger was het misschien wel niet zoveel beter als we graag denken maar erop vooruit zijn we zeker niet gegaan. En dat de ‘pers’ het nodig vindt om over een entertainmentshow heen te zeiken in plaats van de gelegenheid aan te grijpen om aan zelfreflectie te doen is tekenend.
Zoals ooit eens iemand opmerkte is het beschamend dat het objectiefste nieuwsprogramma van de VS niet eens een nieuwsprogramma is en uitgezonden wordt door een comedykanaal.
@4: ”de maatschappelijke kritiek dat nieuwsorganisaties het belang dienen van commerciële moederbedrijven die doelbewust nieuws verbergen of maken om hun commerciële en/of politieke belangen te dienen is terecht. Denk aan fox news”
In Necessary Illusions ( = gratis leesbaar) van Noam Chomsky staan talloze voorbeelden waaruit blijkt dat die kritiek zéker terecht is (in schrijnende mate zelfs) maar daarvoor hoef je echt niet aan Fox News te denken. Het zijn wat dat betreft, integendeel, juist de zogenoemde kwaliteitsmedia (als The New York Times en The Washington Post) die de grote boosdoeners zijn. Ten eerste omdat voornamelijk zij onderwerpen op de agenda zetten (die de rest van de media vervolgens overnemen), en ten tweede omdat zij hun vooringenomenheid richting gevestigde belangen veel geloofwaardiger verpakken (voornamelijk door ogenschijnlijk nuancerend of kritisch te zijn, maar ondertussen wel uitgaan van dezelfde onderliggende aannames die het fundament onder het bekritiseerde beleid vormen).
Het veinzen van kritiek terwijl ondertussen de onderliggende aannames van een bepaald beleid worden versterkt door erin mee te gaan is overigens ook een gewoonte van entertainmentmedia. Deze serie ken ik dan niet, maar Aaron Sorkin heeft wel (o.a.) Charlie Wilson’s War en A Few Good Men geschreven, die bijvoorbeeld in Reel Power van Matthew Alford precies om die reden bekritiseerd worden.
@6 Ik noemde Fox news omdat dit het meest herkenbare exces is maar wolven in schaapskleren zijn inderdaad een groter probleem.