Geen bal op tv | Maartens Moestuin

COLUMN - Onlangs is mijn buurman weduwnaar geworden. Inmiddels heeft hij, iets meer dan een maand na de dood van zijn vrouw, een duiventil van achttien hokken gebouwd. Wellicht mocht hij dit nooit van zijn vrouw, wellicht doe hij het om de eenzaamheid te verdrijven (of allebei), maar eigenlijk doet dat er niet zoveel toe. Hij gaat duiven melken. Hij wist me te vertellen dat de uitdrukking duiven melken niks met telen heeft te maken, zoals ik altijd dacht, maar met het ouwehoeren over duiven. Duivenmelkers zijn mannen die veel over hun duiven lullen.

Inmiddels weet ik dankzij Wikipedia dat deze uitleg niet klopt. Ik had al meteen zo mijn twijfels, maar om nu meteen met Wikipedia te gaan lopen wapperen als je buurman iets beweert, vind ik ook zo wat. Aan de andere kant heeft Wikipedia de wijsheid ook weer niet in pacht. Wellicht heeft mijn buurman gewoon gelijk. Mijn twijfels verdwenen kortom en als vanzelf dacht ik aan Jasper, een Haagse duivenmelker uit Vreemd in de buurt, een bijzonder aandoenlijke reportage van Dokwerk uit 2005.

Deze Haagse duivenmelker had het steeds over zijn liefhebberij. Op z’n Haags. Hij woonde in de Transvaalbuurt, waar inmiddels vooral heel veel Turken woonden. Die waren ook van de duifjes, maar van een heel ander soort. Waar de autochtone duivenmelkers postduiven hielden, hielden de Turkse duivenmelkers zogenaamde tuimelduiven (u moet het Haagse accent er zelf bij denken om het woord op z’n volle waarde te kunnen schatten). Zo’n tuimelduif gooide je in de lucht en dan maakte ie een tuimeling of twee en dan vloogtie weer in je handen. Er was één Turk die zo verhaagst was dat hij ook postduiven hield. Hij sprak over zijn lievebrei. In plat Haags.

Maar goed. Mannen dus. En hun lievebrei. De lievebrei van Maarten ’t Hart is zijn moestuin. Ik weet niet of u wel eens een aflevering heb gezien van Maartens Moestuin. Zo ja, dan kunt beamen dat het een heerlijk programma is. Zo nee, dan moet u snel maar eens gaan kijken. Gisteren oogstte hij courgettes zo groot als neutronenbommen. De week ervoor tomaten voor in een tomatensoep die uiteindelijk bijzonder tegenviel. Heerlijke tv. Bijzonder welkome antistoffen voor de gruwelijkheden die ik elke maandag in Game of Thrones krijg voorgeschoteld.

Dit keer was het einde van GOT zo godsgruwelijk gruwelijk dat ik bij m’n eigen dacht: waarom kijk ik het eigenlijk? Wat doe ik mezelf aan? Na afloop had ik nog wat extra antistof nodig. Ik hoopte die te vinden in Johan Derksen on the road, een programma over de lievebrei van Johan Derksen: nederbeat. Maar ik zat nog maar een minuut of vier te kijken, of ik las op de Twitter dat Kevin Bacon bij Jimmy Fallon zat op NED3. En Kevin Bacon, moet u weten, is dan weer de lievebrei van mevrouw Molovich. Het leek mij wel zo aardig om daar op z’n minst even naartoe te zappen om een en ander op te nemen. Bleken ze het ook nog eens over Footloose te hebben, mijn favoriete slechte film aller tijden.

Enfin, u begrijpt, ik ben niet meer wedergekeerd naar Johan Derksen, ik bleef bij The Tonight Show, waar niet veel later een of andere debiel van een dierenvriend achtereenvolgens een luiaard, een komodovaraan en een babybeertje de studio in sleurde. Ook een man met een liefhebberij. Maar dan op z’n Amerikaans.