COLUMN - Voordat de zoon van Theo van Gogh op RTL4 te zien was, keek ik eerst naar 2/11 Het spel van de wolf, de film van Theodor Holman en Gijs van de Westelaken over de rol van de AIVD bij de moord op hun vriend. Ik hield mijn hart vast toen het begon, vreesde een (com)plot die gierend uit de bocht zou vliegen. Maar het viel reuze mee.
De intrige bleef wat vaag (en ik dommelde zo nu en dan weg, wat vooral aan mijn slaaptekort was te wijten), maar als ik het goed begreep suggereerde de film dat de AIVD wel degelijk op de hoogte was van de plannen van Mohammed B., maar dat de moord niet werd voorkomen om een Syrische infiltrant te beschermen die tot Osama bin Laden himself zou moeten doordringen. Als je het zo leest, lijkt het alsof de plot wel degelijk gierend uit de bocht vloog. Het mag dus een prestatie heten dat ik dat gevoel niet had tijdens het kijken.
Het aardigste van Het spel van de wolf was dat ze mijn beeld van de AIVD wat wisten te kantelen. Toen ik destijds hoorde dat Mohammed B. deel uit maakte van een groep die in de gaten werd gehouden, maar dat nou net hij aan de aandacht was ontsnapt omdat ie niet genoeg voorstelde, dacht ik, zoals waarschijnlijk iedereen: typische knulligheid van Hollandse spionnetjes die nog met één been in het Swiebertje-tijdperk staan. Maar nu begrijp wij gespind zijn. De AIVD wil dat wij denken dat de AIVD een wat kneuterige dienst is die USB-stickies op achterbanken laat liggen, per ongeluk informanten aan de pers lekt en een rekje beige regenjassen heeft hangen voor als er geschaduwd moet worden. Zolang wij de AIVD niet serieus nemen, komen ze overal mee weg.
Vond ik Het spel van de wolf meevallen, Een prettig gesprek met Lieuwe van Gogh viel een beetje tegen. Het bleek een sympathieke jongen, Lieuwe van Gogh, in bijna alles het tegenovergestelde van zijn vader (behalve dan in drugsgebruik), maar het lukte Doesjka van Hoogdalem (destijds de vaste regieassistente van Theo van Gogh) niet echt om er echt een interessante film van te maken. Wat het precies was, weet ik niet. Ze formuleerde ze iets te vaak een vraag waarop eigenlijk geen antwoord te geven was. Zoals ‘denk je dat je leven er anders uit had gezien als Theo nog geleefd had’.
De film moest het van de onverwachte details hebben. Lieuwe die de avond voor de moord boos naar bed was gegaan omdat hij van zijn vader geen piercing mocht. De kippenboutjes die rondslingerden in huize Van Gogh. Lieuwe die zich schaamt voor zijn dansende vader. Theo van Gogh die tegen Jeroen Pauw zegt dat hij ervan uitgaat dat zijn zoon hem zal vermoorden, zoals elke zoon dat moet doen. Ayaan Hirsi Ali die na de moord een cadeaubon naar Lieuwe laat opsturen. Lieuwe die vond dat Hirsi Ali over lijken ging, maar dat vervolgens ook wel weer begreep.
Als ik het zo op een rijtje zet, zat er meer dan genoeg interessants in. Bovendien vond ik het erg prettig dat Lieuwe van Gogh niet gepusht werd om uitspraken te doen die hij niet wilde doen. Misschien zat ik teveel de ramptoerist uit te hangen die de pijn van Lieuwe wilde voelen, misschien was het gewoon een prima documentaire. En misschien was 2/11 het spel van de wolf wel een hele slechte film. Kortom, ik ben weer eens hevig in de war.
Reacties (2)
MAX, laat ik je helpen bij je verwarring (of juist niet?):
Ik vond het een schitterende en ontroerende uitzending. Heb ik ook rondgetwitterd terwijl ik toch zelden over TV twitter.
En – op het gevaar af dat mensen me verdenken van zuigen – ik was oprecht nieuwsgierig naar één vraag, die helaas niet kwam. Of Lieuwe rancune voelt, richting (fanatieke) moslims. Hij was bitter over Mohammed Bouyeri, uiteraard. Maar ik was benieuwd of hij het wist te beperken tot die ene persoon of dat het iets anders met zijn wereldbeeld had gedaan.
Voor het overige: geweldige tv!
Lieuwes reactie op een ‘zingende’ (ik weet oprecht niet of je het zo kan noemen) Theo van Gogh was leuk.