Geen bal op tv | I shot my parents

Hij was een doodgewone jongen. Intelligent, sociaal, populair, goed in sport, de meisjes vonden hem leuk. Kortom: het leven lachte Nathon Brooks toe. En toch besloot hij op een nacht in 2013, op 14-jarige leeftijd, zijn ouders in hun slaap door het hoofd te schieten.

Omdat zijn vader de bewakingscamera’s binnenshuis had opgehangen, wist de politie diezelfde nacht nog wie de dader was. We zagen Nathon in de verhoorkamer zitten. Aanvankelijk houdt hij nog een verhaal op over een man die hun huis was binnengedrongen, maar toen de agent hem vertelde over de camera’s gaf hij meteen toe dat hij het was geweest. ‘Wat heb ik gedaan?’, vroeg hij zichzelf wanhopig af. ‘We maken allemaal fouten’, zei de agent. 

Anders dan in de meeste van dit soort gevallen, hebben beide ouders van Nathon de moordpoging overleefd. Waarna zij verder moesten met de vraag: waarom? Wat hebben we fout gedaan? Waarom wilde onze zoon ons vermoorden? Ze krijgen geen antwoord. Waarschijnlijk zullen ze het nooit krijgen. Hun zoon weet het ook niet. Ze blijven wel van ‘m houden. Net als z’n opa en oma, die blijven ook van hem houden.

Het waren jagers. Nathon was een jager. Zijn ouders waren jagers. Zijn grootouders waren jagers. ‘We don’t kill’, zegt zijn oma, ‘we hunt.’ Aan het begin van de documentaire I shot my parents laat de vader van Nathon het pistool zien waarmee hun zoon hen had geprobeerd te vermoorden. Het is de Smith and Wesson van opa. ‘This was it’, zegt hij terwijl hij het pistool laat zien, om zichzelf meteen enigszins te corrigeren: ‘Well, it’s not like the gun did it, but, it was thát gun’. Oftewel, het eeuwige NRA-riedeltje: guns don’t kill people, people kill people.’ Zelfs nu hun eigen zoon de dader was, hielden ze het vol. Zij het aarzelend, ik meen zelfs lichtelijk verontschuldigend.

Verder waren ze zeer vergevingsgezind. Hoewel ze zijn daad niet konden plaatsen, bleven ze het kind zien waar ze altijd van hadden gehouden. Ik zag zelf een getroebleerde jongen en vroeg me af de gevangenis dat met hem had gedaan. Bijna iedereen die aan het woord kwam, was mild in z’n oordeel. De enige die het niet vertrouwde en die van mening was dat Nathon voor de rest van zijn leven achter de tralies hoorde omdat niet duidelijk werd waarom hij het had gedaan, was de openbare aanklager. De camera liet z’n dure manchetknopen zien.

De vader van Nathon hield zichzelf voor dat zijn zoon op de universiteit zat. Hij wist wel dat het niet zo was, maar dan kon hij het makkelijker naast zich neerleggen. Hij gaf toe dat hij erg goed was in het opkroppen van zijn gevoelens. ‘Misschien’, zei hij, ‘was ik er wel aan onderdoor gegaan als ik dat niet had gekund’.

Zijn zoon was ook iemand die alles opkropte. Hij vertelde dat hij huisarrest had, de dag voor de moordpoging. Toen hij thuiskwam, mocht hij niet op de Xbox. De camera had ons al eerder een stapeltje games laten zien. Call of Duty, Halo, GTA. Mocht hij niet spelen, hij moest eerst dweilen, daarna moest hij de vloerbedekking stofzuigen, daarna hondenpoep scheppen in de tuin en daarna kuilen vullen. Die nacht schoot hij zijn ouders neer. Op de bewakingscamera’s zie je een tenger joch in zijn onderbroek door het huis lopen. In zijn hand een revolver. Tegen de politie vertelde hij dat hij zijn ouders door het hoofd schoot en dat hij daarna op de trap was gaan zitten. Hij hoorde zijn moeder dierlijk kermen en voelde berouw.

Volgens zijn psycholoog leed hij al enige tijd aan een depressie. Zijn ouders wisten van niks.  Zijn grootouders wisten van niks. Zijn beste vriend wist van niks. Nathon zelf wist ook van niks. De daad zelf leek zich in een soort roes te hebben afgespeeld. Wat er door z’n hoofd ging toen hij het deed, daar werd niet naar gevraagd. Strenge ouders, depressie, kortsluiting. En een gun in het gangkastje.