Geen bal op tv | Anti-Piet in het Hinterland

Kijk, ik weet dat er een hoop gematigde pro-Pieten zijn. Ik woon in de provincie, ziet u. Het stikt hier van de pro-Pieten. En dat zijn echt niet allemaal volbloed racisten die niet kunnen wachten om brandende kruizen in de tuin van hun zwarte buurman te zetten. De meesten zijn brave burgers die niets kwaad in de zin hebben en die ik met de beste wil van de wereld geen racist zou willen noemen. Ze begrijpen alleen niks van die Pietendiscussie. Ze zien het probleem niet. Ze denken dat het een kleine, fanatieke minderheid is, de anti-Pieten. Beroepsslachtoffers die zich zwaar gesubsidieerd vanuit de Randstad over de rest van het land verspreiden om een kinderfeest te verpesten.

Nu helpt het natuurlijk ook niet dat wij, de anti-Pieten die zich hier in het Hinterland bevinden, tot nu toe gedeisd hebben gehouden. We leven een ondergronds bestaan. Komen bijeen in schuilkelders om alternatieve Sinterklaasbijeenkomsten te vieren. Onze Pieten gaan als Zwarte Piet over straat en veranderen pas in Roetveeg Piet als ze de voordeur achter zich dicht hebben gedaan en Sinterklaas heeft gecontroleerd of de gordijnen inderdaad dicht zijn. 

Ik ken één openlijke anti-Piet hier, mijn dappere buurvrouw. Zij bezoekt de plaatselijke intocht al jaren met haar gezicht in provocerend zilver geschminkt. Vreemd genoeg leeft ze nog. Toch ken ik geen enkele andere anti-Piet hier in Zwolle die hetzelfde durft te doen. We hebben het er wel over in de nazit van onze Sinterklaasbijeenkomsten. Maar het risico is nog steeds te groot, vrezen wij.

Heel soms laat ik toch voorzichtig merken dat ik een afvallige ben. Ik formuleer het zo neutraal mogelijk. Dat het toch niet zo’n groot probleem moet zijn om Zwarte Piet in een nieuw jasje te hijsen. Toch begrijpt men mij altijd haarfijn. Dan stuit ik op ongeloof. Ik ben immers een vrij normaal figuur. Heb een baan (betaald zelfs). Zwelg niet in zelfmedelijden. Hang niet de hele tijd het slachtoffer uit. En loop niet direct hysterisch ‘White privilege! White privilege!’ tegen mijn kinderen te schreeuwen als ze bij de slager een stukje worst krijgen.

Maar er is een kentering gaande. Onze groep is duidelijk aan het groeien. Ironisch genoeg heeft de Slag om Dokkum een hoop anti-Pietenzieltjes opgeleverd. Even leken de pro-Pieten momentum te hebben, maar ze hebben hun hand overspeeld. Zeker toen bleek hoe goed de actie was voorbereid. En een school binnenvallen heeft de pro-Pietenzaak ook weinig goed gedaan. En het enthousiasme waarmee salonfascisten als Voorpost, Pegida en Erkenbrand de Zwartepietendiscussie omarmen ook niet. Hoe meer volbloed racisten de Pietendiscussie gebruiken om hun agenda erdoor te drukken, hoe sneller het gaat.

Nu dacht ik dat drie jaar geleden ook al. Zwarte Piet is taai. Maar beetje bij beetje komt er schot in. En sinds Arjen Lubach met zijn fileermesje de kinderachtige hypocrisie van de pro-Pieten blootlegde en daarmee het anti-Pietenstandpunt ook salonfähig maakte voor witte mannen van middelbare leeftijd die eerst neutraal stonden in de discussie, loopt het helemaal storm. Zelfs hier in het Hinterland is de geest zich uit de fles aan het wrikken.

De schuilkelders zijn dit jaar niet zelden te klein om plek te bieden aan de toestroom. Laatst heeft Sinterklaas zelfs een half uur in de wc opgesloten gezeten omdat er mensen tegen de deur stonden en de discussie over genderneutraal opvoeden zo levendig was, dat de hulpkreet van die lieve goede Sint niet gehoord werd.