Fragmenten uit het danboek van Penelope Bijtring | 29-12-2018

Jippie. De Nintendo is er. Maandag kwam papa er mee thuis. Wat een fijn kerstcadeau. We hebben hem meteen aangesloten en zijn er heel de avond mee bezig geweest. Ik heb er het spel Zelda and the Gunnug Wars bij. Maar er zit ook een kaartje bij met allerlei grappige dingen om te leren omgaan met de Beads of controllers zoals papa ze noemt. Een van die dingen is een hypnosespel van Mario. We bakten er helemaal niks van. Toen kwam Jup aangelopen en wilde er mee spelen. Binnen een paar tellen was hij gehypnotiseerd. Mama wilde hem wakker maken, maar het lukte niet. De grootste verrassing kwam toen ze hem vroeg iets te zeggen. Gek van haar om dat te vragen want hij zegt nooit iets tegen haar of papa. Maar hij sprak gewoon en heel duidelijk. Hij ging weer naar school zei hij. In het nieuwe jaar. Mama viel om van verbazing en holde daarna snikkend de kamer uit.

Elders ging bij hem zitten en sprak met hem. Jup vertelde dat hij het niet leuk vond om thuis te zijn. En ook niet dat ze hem als een klein kind behandelden. Dat wist ik intussen wel. Alleen had ik hem nog nooit zo veel woorden horen zeggen. Eng vond ik het dat hij vertelde dat zijn meester, meneer Brakwater, altijd met hem mee ging naar de wc en dan vieze dingen met hem deed. Tenminste dat was voor hij eerder dit jaar van school gestuurd werd. Elders vroeg me hier met niemand over te praten. Hij wou het liever zelf aan mama vertellen. Jup kwam meteen uit zijn hypnose toen Elders de Nintendo uitzette. Het is misschien gek, maar de rest van de week heb ik er nauweijks mee gespeeld. Jup wel, die heeft Zelda al bijna uit (nou ja, hij is ver).

Veel tijd om te piekeren had ik deze week toch niet. Dinsdag hoorden we dat opa Holland (zo heet mijn moeder van achteren) gearresteerd was. Met kerst notabene. Hij zou een Chinees bedrijf in Afrika opgelicht hebben. Oma was helemaal over haar toeren. Ze maakte zich meteen zorgen dat al die enge ziekten uit Afrika nu ook hierheen zouden komen. Het leek niet tot haar door te dringen dat opa helemaal niet in Afrika geweest was. Na een paar uur was opa al weer thuis. Iemand in Afrika bleek zijn naam gebruikt te hebben. Dat schijnt heel veel te gebeuren. De politieman maakte duizend verontschuldigingen tegen mijn moeder. Hij zei dat het moeilijk was om mensen met hersens te krijgen. Mama begreep het helemaal. Ze had zich trouwens niet druk gemaakt. Zo gaat dat bij ons: als oma zich druk maakt doet zij het niet en andersom. Wel hadden we verder een rustige kerst, want opa en oma kwamen niet meer langs van de schrik.

Donderdag werd ik wakker met een nare droom. Iemand nam me mee naar een wc in Afrika en daar zat opa vieze dingen met Jup te doen. Ik bleef lekker lang liggen. Toen ik eindelijk opgestaan was hoorde ik Elders een juichkreet slaken. Yes, riep hij. Toen ik beneden kwam stond hij met Jup te praten. Die gaf natuurlijk helemaal geen sjoege. Maar toen ik tegenover hem ging zitten keek hij me doordringend aan en lachte. Elders vertelde dat Jup vanaf 14 januari naar de nieuwe school voor kinderen met leerstoornissen kon. De BOLG heet dat geloof ik. Hij heeft er zes jaar voor op de wachtlijst gestaan. Later die middag stak Jup de kerstboom in brand. Maar die is redelijk onbrandbaar dus dat kon de pret niet drukken.

Gisteren moest ik op Jup passen, want Elders moest even de stad in om iets op te halen. Sinds Jup achter de Nintendo zit is oppassen helemaal geen probleem meer. En als ie boos wordt op het spel, dan laat ik hem zichzelf gewoon hypnotiseren. Wat me wel verbaast is hoe makkelijk Jup door het spel van Zelda heen fietst. Kennelijk is hij van binnen gewoon okee, alleen de verbinding met de omgeving doet het niet. Joenee kwam heel even langs, ze moest met haar moeder boodschappen gaan doen. Er komt een hoop familie uit Pakistan langs dit weekend. Dan zal ik haar wel niet veel zien.

Elders kwam pas in de middag weer terug. Hij zei dat het hem speet, maar hij had een oude studievriend ontmoet. Die bleek een bedrijfje te hebben dat werkt voor de regering. Hij had Elders gevraagd bij hem te komen werken. Papa was helemaal blij, zo heb ik hem al tijden niet gezien. Zelfs niet als hij net zo naar bier rook. Ik ben ook wel heel blij voor hem. Maar dat bedrijf zit hier een eindje vandaan. Niet ver zegt Elders, maar heen en weer reizen is misschien moeilijk. En ik heb geen zin weer te verhuizen. Ik moest me maar geen zorgen maken.

’s Middags kwam meneer Dahrups, de buurman, langs. Hij vroeg Elders of wij internet hadden. Dat hebben we niet, veel te duur zegt mama. Meneer Dahrups kon niet meer bellen met zijn familie in Rusland. Hij hoopte dat hij op de website van zijn broer informatie zou kunnen vinden. Elders liet hem de c-mail op onze tv gebruiken. Maar het bericht kon niet verstuurd worden. ’s Avonds begreep ik waarom de buurman ongerust was. Het Russische leger had een groot gebied afgesloten waar een besmettelijke ziekte heerste. Volgens Elders ging het om tbc, waar je longen van wegrotten. Ik hoop maar dat ik hier niet van droom. Ben benieuwd wat het nieuwe jaar zal brengen.