COLUMN - Vele jaren geleden, toen wij nog jong waren en de wereld nog onschuldig was, stelde Silvio Berlusconi zich kandidaat voor het Italiaanse premierschap. De clublokalen van zijn voetbalclub, AC Milan, werden de lokale hoofdkwartieren van een politieke partij, Forza Italia. Zijn televisiezenders droegen de blijde boodschap uit.
Ik kende veel Italianen die het ballonnetje meteen doorprikten. Ze hebben gelijk gekregen. Ik heb er ook gekend die, niet eens naïef of nodeloos cynisch, wilden geloven dat iemand die als zakenman succes had, ook leiding zou kunnen geven aan een rijksoverheid. Zo’n raar idee was het immers niet: er zijn wel meer politici uit het bedrijfsleven gekomen en daartussen waren er die het aardig deden.
Welke standpunten Berlusconi had, werd me ondertussen nooit echt duidelijk. Behalve dan dat hij zijn ambt gebruikte om juridische vervolging te vermijden. Veel lijn heb ik verder niet in zijn beleid kunnen ontdekken. ‘Forza Italia’ was de perfecte naam van zijn partij. Holler kon een slagzin niet zijn.
Toen kwam Pim Fortuyn.
Wat je ook van hem mag denken, hij hád hart voor de publieke zaak. En de TV hield zo veel van hem dat ze hem zijn gang liet gaan. Het is mijn stellige overtuiging dat als Paul Witteman in het televisiedebat van 6 maart 2002 wat neutraler was geweest, Fortuyn voor een Volkert van der G. minder bedreigend zou hebben geleken.
Mijn beste vriend en ik kregen een idee dat wij toen erg grappig vonden. Destijds zaten de Volkskrant, het Parool en Trouw nog vlakbij elkaar aan de Amsterdamse Wibautstraat. Wat als we in die buurt nu eens op een paar muren en bij enkele metrostations ‘Forza Pim’ zouden kalken? De journalisten zouden het zeker zien, de krant moest vol en onnieuws bestond ook toen al. In de Volkskrant stond de rubriek “Dag in dag uit” vol met gemakkelijke berichten, dus waarom zouden we dat de journalisten niet aanbieden?
We hadden het zeer sterke vermoeden dat we de slagzin in de krant konden krijgen door die te schilderen op een paar strategische punten en – vooruit – nog een slim epistel naar de brievenrubriek te sturen. Als het eenmaal de krant had gehaald, zelfs al was het als onnieuws, zouden we zeggen dat wij het hadden gedaan en dat we hadden geprobeerd duidelijk te maken dat het niet zozeer Berlusconi’s controle van enkele media was geweest die hem groot had gemaakt, zoals veel doctores Klavan in die dagen opinieerden, maar het feit dat journalisten gemakzuchtig waren. Nieuws valt te maken.
Toen werd Fortuyn vermoord.
Ons plannetje was niet grappig meer. De carrière die Berlusconi daarna maakte, was ook al niet zo grappig. De man is inmiddels veroordeeld en mag geen openbare functies meer bekleden. Enkele andere rechtszaken kwamen, doordat hij de wet had aangepast, te verjaren. Eén ding is echter duidelijk: een hedendaagse politicus zal zich evenmin willen associëren met de veroordeelde Italiaanse oud-premier als met Bernard Madoff of Jan-Dirk Paarlberg.
Dacht ik dan.
Naïeve, naïeve Jona. Eergisteren fietste ik door Rijsenhout en daar zag ik de poster waarvan ik de foto hierboven maakte. Een fortuynistische politicus, ‘at your service’, met een berlusconiaanse slagzin. Welke mafketel, denk je dan, associeert zichzelf met een veroordeelde zakenman? In de gemeente Haarlemmermeer is het dus mogelijk.
Ik blogde onlangs dat Nieuw Rechts niet per se bestond uit domme mensen. Wellicht was dat voorbarig.
Reacties (10)
Ja en dan ook nog oranje voeren!
Is dat typerend of schofferend?
Niet per se. Wel grotendeels.
Ik vind moeilijk te beoordelen of Pim Fortuyn echt hart voor de publieke zaak had.
Volgens mij leverde hij soms terechte kritiek, maar dat kan ook geweest zijn omdat hij graag in de schijnwerpers stond.
“At your service” was hij zeker niet: nadat hij dit beloofd had aan de partij die hem lijsttrekker maakte (Leefbaar Nederland), maakte hij ruzie en richtte hij een concurrerende partij op.
Ben niet tevreden over de manier waar op hij is opgeruimd,het verprutste de ontmaskering die ongetwijfeld zou hebben plaatsgevonden als hij was verkozen.
De enige zaak waar hij hart voor had was die van hemzelf.
@4: ???????
@4:
Je propageert je als de eeuwige, schreeuwerige rebel met Céline en WFH schermend. Schreeuwlelijk! Kom nu eens met een bepaalde zaak, doe die kritisch uit de doeken en laat zo zien waar je voor staat.
Of dat doe je al.
Ik ben blij dat hij er niet meer is,duidelijk genoeg?
Ik zeik s’nacht nog nog wel eens tegen dat lelijke beeld van hem voor dat wanstaltige bankgebouw in Rotterdam,errug hè?
Dat ik die gilnicht nooit heb zien zitten komt mede doordat ik hem ’s nachts,voor hij landelijke bekendheid kreeg,in dronken toestand in,het inmiddels gesloten,Argos pogingen tot een sriptease heb zien ondernemen.
Kun je je voorstellen wat voor trauma ik daaraan over heb gehouden?
Voor Hpax zal ik nog een paar citaten uit werk van WF copypasten
En dat onderschrijf ik met heel mijn hart.
Omdat hij(hpax) voorgeeft christen te zijn,lijkt deze me wel toepasselijk,
Zo,en nou niet meer zeuren over Celine of WF,ik heb nooit beweerd dat ik ook snap wat ze schrijven,ermee “schermen” heb ik dus zeker niet gedaan.
De Reis
`nuff said
@9:
Bedankt voor je reactie. Je begint weer met ideologisch-sectarische kritiek (eigenlijk: agressie), en dat geeft niet, maar je blijft er ook in steken. Je stelt daarbij niet een zaak of set van regels ter discussie, maar veegt die (discussie) met jouw ideologische vooringenomenheid van tafel.
Interessant dat je mij als Christen herinnert, en dat vind je kennelijk voldoende om alles wat ik op S. naar voren heb gebracht, te veroordelen, te negeren e.d.
Maar neem nu WHF die jij om zo te zeggen bewondert en tegen mij in het geweer brengt. Toen Nederland zich nog opwond over het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime, bestond WHF het om in zijn eentje iets positiefs van dat bewind te vinden. Openlijk! Dit kwam hem op een hetze te staan, van een NL-actiegroep die hem tot persona non grata in Amsterdam – en eigenlijk in heel Nederland wilde uitroepen. WFH was pro-apartheid, of in ieder geval minder anti-apartheid, en dat moest feitelijk met zijn verbanning worden gestraft. Dit ging niet door, maar later is WFH eigener beweging uit Nederland vertrokken.
Voorzitster van dat actiecomité, en vermoedelijk ook initiatiefneemster in dezen, was ene Annemarie Grauwel†, van de PvdA. Ik gok haar naam, maar van de rest ben ik zeker, en ook dat ze er als een vette tricoteuse uitzag.
Hoe zie je nu WFH?
Ten slotte nog dit. Je schrijft:
´Zo,en nou niet meer zeuren over Celine of WF,ik heb nooit beweerd dat ik ook snap wat ze schrijven,ermee “schermen” heb ik dus zeker niet gedaan.´
Je hebt er wél mee geschermd en dat je ze eventueel niet begrijpt, is daarmee helemaal niet in strijd. Integendeel zelfs, het rijmt.