COLUMN - De televisieserie Un medico in famiglia (Een dokter in de familie) is een van die typisch Italiaanse langlopende series met een lach en een traan – en ik gebruik hier met opzet de op zichzelf al ietwat larmoyante theateruitdrukking. Het draait om een ‘komische’ maar ongeloofwaardig ideale familie – een soort Cosby Show dus, inclusief irritant vroegwijze kleuters die precies de juiste dingen zeggen – maar behandelt evengoed diep menselijke tragedies als dramatische scheidingen, dode moeders en doodzieke geliefden.
Ik trek dat niet. Ik vind het een verschrikkelijk irritante televisieserie. Het is allemaal heel sympathiek hoor, en de acteurs zijn prima vakmensen en geen Geer & Goorvolk of talentshow-winnaars, daar ligt het niet aan. Ik kan er niet tegen dat de makers ondanks alle kitsch, ondanks alle kunstgrepen die ze uithalen om de serie nu al tig seizoenen op de buis te brengen, ondanks alle neppe superlievigheid en driestuiverswijsheid, ondanks de product placement en de politiek correcte flauwekul, er toch in slagen om emoties bij me op te wekken.
Oh, ik schaam me niet voor een traan. Emoties horen bij het leven; ze vormen het bewijs van het feit dat ook ik met mijn grote muil gewoon een mens ben. Ik zou alleen zo graag willen dat ik emoties voelde bij echte dingen. Dat er geen aanzwellende vioolmuzak bij nodig is, of inzoomen op een traan (kom er maar in, Carel Kraayenhof), of een minutenlang inleidend crescendo tot het onvermijdelijke moment – want in die series zie je de dingen al van mijlenver aankomen.
Maar als er twee meisjes aan een Indiase boom bungelen, wat voel ik dan? Zou het helpen als we er een stukje Anoushka Shankar onder monteren? En dan langzaam uitzoomen tot we een silhouet zien van die boom, met de rouwende dorpelingen eronder, afgetekend tegen de ondergaande zon? Ik vind het vreemd en verontrustend dat er kunstgrepen voor nodig zijn om emoties op te wekken. Die meisjes zijn echt, ze zijn echt verkracht en gewurgd, omdat ze in ellendige omstandigheden leven en feitelijk vogelvrij zijn. Maar ik moet pas iets wegslikken als een actrice (Valentina Corti, normaal gesproken geen straf om naar te kijken) doet alsof ze een hartaanval heeft.
Misschien moeten we maar eens wat acteurs inhuren om gecontroleerd te verzuipen voor de kust van Sicilië. Dat brengen we dan in Full HD in de huiskamers, Metropole-orkest eronder gemonteerd, inzoomen op de hand van Kenneth Herdigein of Raymi Sambo die hulpeloos in de golven verdwijnt, en dan fade to black, en cue de vertelstem van Ivo Niehe.
Zou dat helpen?
Reacties (5)
Het zou helpen als dit larmoyante stukkie was geschreven door een door en door deugend mensch. O wacht.
Off topic: De foto deed de ronde op social media, zo zonder context. Ik kreeg direct het idee van een eerwraak-foto, maar het is “gewoon” een gruwelijk misdaad. Als ik de reacties zo las, was ik niet de enige.
Stemming maken kan ook heel makkelijk op twitter, blijkbaar. Daar heb je geen acteurs voor nodig, en ja, ik kreeg de rillingen van die foto.
Tussen de regels door lees ik dat Rob van Kan zich schuldig voelt dat hij wel emoties voelt bij een kitscherige Italiaanse soapserie maar niet bij een bericht over twee verkrachte en vermoorde meisjes in India, en zijn boosheid daarover uit door flink af te geven op de emotietelevisie.
Maar dat Rob geen tranen laat om iets dat een ver-van-zijn-bed-show is, lijkt me heel normaal. Hij kent die meisjes niet persoonlijk, hij heeft niet met ze meegeleefd. Zo’n berichtje in de krant is niet meer dan dat. Een berichtje. Kunnen je spiegelneuronen weinig mee aanvangen.
Met die soappersonages ligt het anders. Jouw spiegelneuronen weten namelijk niet dat het geen echte personen zijn. Vandaar dat je wel met hen meeleeft, al naar gelang je hun karakters leert kennen, ook al beseft jouw prefrontale cortex heel goed dat het allemaal nep is. Maar dat is niet waar je emoties huizen.
En dat is waarom literatuur, opera en film ‘werkt’ en waarom een krantenberichtje over twee Indiase meisjes, hangend in een boom, slechts lauwe emotie oproept. Kun jij niets aan doen, dat is gewoon hoe het brein werkt.
@3/@0: kijk eens wat filmpjes op /r/publicfreakout — geen gore oid, maar random filmpjes van mensen die flippen. Misschien ligt het aan mij, maar ik trek dat soort filmpjes niet.
Ik kijk alleen naar series met 1 aflevering ;-)