Met enige regelmaat biedt Sargasso ruimte voor gastredacteuren. Vandaag een stuk van Frits van Egters. In de roman De Avonden, beleeft hij al bijna zestig jaar hetzelfde avontuur. Exclusief voor Sargasso ontpopt hij zich nu tot politiek commentator.
Dit land is ernstig ziek. De zweer breidt zich uit. Het kabinet is bedekt met talrijke ontstoken plekken. Nog twaalf dagen tot de verkiezingen, laat ik kalm doen. De gedachten komen tot stilstand. Al onze hoop is op de volgende coalitie gevestigd. Wordt die een mislukking, dan is de somberte niet te overzien. Het moet zo zijn, laat ik me overgeven. Deze campagne was leeg, maar ik zal moed houden tot de verkiezingen. Tot dan moet ik volhouden. Er is geen keus. Toch moet ik iets schrijven. Daarom neem ik enkele lijsttrekkers met u door.
Het is nu wel bewezen dat hij niet in een gezond vel steekt. Kennelijk een familie met veel hartkwalen. Niet om hatelijk te zijn, maar hij begint ook flink kaal te worden. Het duurt niet zo lang, tot z’n haren te tellen zijn op de vingers van een hand. Telt hij de haren in zijn kam wel elke morgen? Dan zal hij zien, dat het er elke dag meer zijn. Langzaam maar zeker. Ik zou het verschrikkelijk vinden, als ik wist, dat ik kaal moest worden. Ik zou niet langer willen leven. Maar, begrijp goed, ik wil Jan niet ontmoedigen.
Een mislukking, een volledige mislukking. Hoe kan dat? Een totaal vergooide campagne. Halleluja. Er is geen uitkomst. Hij heeft de grootte van een kind van een jaar of acht, maar hoe komt dat hoofd er zo gruwelijk uit te zien? Laat ik hem wat uitleggen. Dat is gratis, daar reken ik niks voor. Als je om de twintig bent en je krijgt geen vrouw, dan kun je jezelf wijsmaken: ik begin er niet aan, of: laat ze van me afblijven, of: ik leef sober. Maar als je bijna veertig bent, dan kom je tot de ontdekking, dat het absoluut niets anders kan zijn dan latente homoseksualiteit. Het is geen kwaal, die is te genezen of een slechte gewoonte, die je kan afleren. Dat lot wacht hem. Draag het met kracht.
Hij lijkt me een beetje een zak. Ik zeg dit niet om hatelijk te zijn, begrijp goed. Het is een kwestie van oprechtheid. Hij heeft nu eenmaal, dat is me gebleken, een beperkt verstandelijk vermogen. Moet dat verzwegen worden? Wat een gif, wat een ellende. En als iemand geen das aandoet, dan is hij er lang niet best aan toe. Ik wens hem veel succes. Sommige mensen, die geen persoonlijkheid zijn, slagen wonderlijk makkelijk in het leven.
Zijn haar is tamelijk dun aan het worden. Het is niet veel meer. Het duurt vast niet zo heel lang meer, voordat hij helemaal kaal is. Het schijnt hem weinig te kunnen schelen, of er al dan niet wat op z’n hoofd groeit. Maar het begint heel snel uit te vallen bij de hoeken, dat moet ik zeggen. En omdat hij in het algemeen niet zoveel haar heeft, zie ik de kaalheid naderen. Maar als hij zich er niet te veel van aantrekt, des te beter. Er bestaan kale mensen, die heel gelukkig zijn. Niet dat ik me dat kan indenken, want ik zou liever dood zijn, maar het bestaat.
Hij doet er een of ander goedje in, peroxide of zo iets, dat is verdomd slecht. Je moet niets in je haar doen dan water. Dat is bewezen. Je mag nog zo veel werk van je haar maken, als je er bijtende vuiligheid in doet, helpt het niets. Het verstopt de poriën, de huid wordt ontstoken.
Een aardig ding om te zien, je kan die kop best in de vensterbank zetten, het is altijd beter dan een geranium.
Je bent mijn lief, goed konijn, zo is het. Trek je er niets van aan.
Eeuwige, enige, almachtige, onze God, vestig uw blik op onze minister-president. Zie hem in zijn nood. Wend uw blik niet af. Luister, onze minister-president laat zich door omhooggevallen volksrappers toespreken. Hij is gasthoofdredacteur van een roddelrubriek. Hij gaat op skateboards staan. Hij zit in De Wereld Draait Door. Hij weet niet, hoe hij zich een houding geven moet. Zie hem. Er is voor hem geen hoop. Hij leeft in eenzaamheid. Waar hij om zich heen tast, is duisternis. Zijn lichaam is een prooi van het verval. Haar heeft hij nog wel op zijn kop, een flinke bos. Nee, kaal is hij niet. Maar dat komt nog wel.
Eeuwige God, ik weet, dat het niet ongezien is gebleven. Nog even, en ook dit ondeugdelijke kabinet is niet meer. Lezers, ik ben levend. Ik adem, en ik stem, dus ik leef. Is dat duidelijk? Welke beproevingen ook komen, ik leef. Het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven.
Amsterdam, vrijdag 10 november 2006.
Reacties (33)
Aan de autheur: ik zou zeggen: “lift your head up high and blow your brains out” als je zo denkt.
Mijn god, ik word al depressief als ik het lees. En wat koop ik hiervoor? Humoristisch is het ook al niet en gezien de stijl van schrijven zou ik zeggen dat je een kapper met misplaatste schrijversaspiraties bent. Of ben je stiekem Henk Jan Smit of zo? Next please!
Leuk stukje! Kan er verder niet veel mee, maar toch.
Het gekanker in de Avonden is toch wel sterker.
Overigens is het doodjammer dat het liefdesverhaal bij Multatuli tussen Wouter en Femke nimmer meer wordt genoemd. Wouter, de straatschooier die zijn liefde niet durft te verklaren en Femke, het wijze bleeksterdochtertje.
Prometeus schaart zich hierbij onomwonden in het immer uitdijende kamp der cultuurbarbaren.
Het is godgeklaagd.
Heerlijk, een stukje met de dezelfde diepgang als de verkiezingscampagnes, hulde! Ik mis ROUWWWWW!!!
Ik vind de Reve-stijl heel aardig gekopieerd. Hulde!
@4: Omdat sommige schrijvers echt niet kunnen boeien, ben je nog geen culturbarbaar als je weigert te veinsen het toch interessant te vinden.
@ Mescaline:
Waar bij Multatuli staat dat verhaal van Wouter en Femke?
@4: mijn reactie @1 heb ik bij het lezen van de meeste nederlandse “literaire werken”. Bovendien ben ik graag een barbaar mbt de nederlandse (“hoge”) cultuur.
Maar daarnaast vind ik het een tikkeltje irrirant dat op een weblog waar nog wel eens de opmerking valt dat poppetjes er niet toe zouden moeten doen, zo een epistel geplaatst wordt.
Tussengewrongeld in de Ideeën. Maar ook ampart verschenen als Woutertje Pieterse, een van de beste boeken ooit.
Ach, natuurlijk, Woutertje Pieterse. Ik heb het nota bene in de kast staan, maar ongelezen.
Nu ik er zo over denk is dat misschien een betere voorbereiding op de verkiezingen dan de verkizingsprogramma’s….
En je kijk zal veranderen, @Stijn. ;)
Zoek en snuffel eens naar alles met juffrouw Laps. Er is ook van de Heere bij.
De ernst die hier door sommigen getoond wordt, lijkt me eerlijk gezegd nergens voor nodig.
En slecht voor de gezondheid bovendien.
@14 aaahhhh bederf ik de stemming op je vrijmibo? ;-)
Nu wel. Die vrijmibo duurt namelijk nog even ;-)
Heb even gesnuffeld, en vond meteen al een prachtig gesprek tusen de protestantse Wouter en de katholieke Femke over de maagdelijkheid vsan Maria en die van haarzelf: Mijn kijk op de Nederlandse politiek begint nu al te veranderen…
Woutertje Pieterse in de digitale bibliotkeek:
http://www.dbnl.nl/tekst/mult001gesc01/
Lees hier onder andere: ‘Wouter’s droom’, ‘Onderzoek naar de oorzaken waarom Femke by zekere gelegenheid niet gelachen heeft’ en ‘Femke, nogeens Femke, en – na ’n roerende complainte over den dood van twee genien – weer Femke!’
Eens met prometeus. Het is idd een erg saai en makkelijk artikel. Dat Bos niet te vertrouwen is en dat Rutte eigenlijk te zwakjes is voor de volwassenenpolitiek hebben we al eerder gehoord.
Brrrr.
Ik heb het niet uit gekregen.
Overigens moet mij scharen bij #7. Neerlands schijverij moet dankzij het hypen van pretentie per definitie kut zijn, wil het in aanmerking kunnen komen voor het labeltje “literatuur”.
Het mooiste uit de Woutertje Pieterse is natuurlijk de klassiek geworden sociale indeling van de wereld van Meester Pennewip:
“Heel laag daaronder, en vry naby de mosselen, had-i de zevende onderafdeeling geplaatst der III klasse van den burgerstand, en in die buurt hoorde myn held thuis”
Ah,Multatuli. Zo´n schrijver heeft Nederland helaas nooit meer gekregen.
Ik blijf het best een leuke Reve-pastiche vinden.
…vry nabij de mosselen…
Voor wie het wil nalezen: http://www.xs4all.nl/~maartens/philosophy/multatuli/ideen1/i381.htm
En één van de weinige auteurs die het enorme verschil in volkswelvaart tussen 1870 en 1910 beseft en beschrijft is Neel Doff, dat is Keetje Tippel. Van haar is er een boeiende biografie van de hand van Eveline Wilwerth. Keetje was model voor talloos veel Belgische schilders, gretig lezeres over Wouter en Femke, “Dagen van honger en ellende”, door haar moeder in de prostitutie gebracht, toch grande dame in Brussel geworden, en schreef boeken waar je in blijft staren.
Prachtig wanneer ze dagdroomt en zich van “Keetje” de deftige dame “Ketelina” waant.
Het leest meer als een soort van kappersadvies.
Ik vind de Reve-stijl heel aardig gekopieerd. Boe!
Horen de foto’s bij de tekst erboven of de tekst eronder?
Ik ben bezig in ‘Nacht van de Triffids’.
Wat een negatief verhaal zeg. Kritisch zijn op zich is goed, maar ook wel weer erg makkelijk.
Ik daag iedereen uit om eens vooral de positieve kanten te benaderen.
Ernstig kaal aan de hoeken die Marijnissen. En dan nu een vaasje pis…
Frits is er niet beter op gaan schrijven.
@CiNNeR, de film is de moeite waard ondanks de middeleeuwse datum van produktie.
@Larie: de oude versie dan heb ik van mensen om me heen begrepen, er schijnt ook een nieuwere productie te zijn die helemaal pet is (maar hear say dus).
Moet bekennen dat ik vaak het boek beter vind dan de verfilming..