GeenCommentaar heeft plaats voor gastlogs. Vandaag is dat een stuk van Jan-Albert Hootsen, freelance correspondent in Mexico voor verschillende Nederlandse media. Deze post verscheen eerder op zijn eigen weblog.
Groot nieuws, uit Colombia, een tijdje geleden. Een gecoördineerde actie van Colombiaanse en Mexicaanse politie met de het Amerikaanse anti-drugsagentschap DEA. Twee jaar werd eraan gewerkt, het resultaat mocht er zijn: 21 zware jongens (en meisjes) uit de Colombiaanse drugswereld werden opgepakt. Belangrijk aan het succes, was dat bij de opgepakte verdachten mensen zitten die volgens de autoriteiten directe banden hebben met de Mexicaanse kartels.
Zo werd een zekere Maria Patricia Rodríguez Monsalve opgepakt, die de tussenpersoon zou zijn tussen het machtige Sinaloa Kartel van Chapo Guzmán, en een twaalftal piloten die op zichzelf een kartel zouden vormen door vele tonnen cocaïne naar Mexico te vliegen.
21 verdachten, dat klinkt heel mooi, en het is in deze barre drugstijden zeker iets dat de gezamenlijke autoriteiten van de VS, Mexico en Colombia als een goed resultaat mogen presenteren. Maar hoe zwaar is deze klap daadwerkelijk voor de kartels? Twee jaar is er aan de operatie gewerkt. De verdachten werd minutieus gevolgd, hun bewegingen gedocumenteerd, telefoons werden afgeluisterd en (volgens de Colombiaanse krant El Tiempo) er zou zelfs sprake zijn van infiltratie. Geen half werk dus.
Inventieve drugsbazen
Als er iets is dat de drugshandel kenmerkt, dan is het dynamiek. Iedere klap die een organisatie wordt toegebracht, wordt ergens anders weer teniet gedaan. Voor iedere arrestatie komen er ergens anders talloze nieuwe drugshandelaars, nieuwe capo?s, nieuwe sicarios (huurmoordenaars) bij. Het is het befaamde ?waterbedeffect?: je duwt op één plek en het water stroomt de andere kant op. Het volume blijft altijd gelijk.
De drugskartel zijn misschien even van hun á propos. Misschien hebben ze gedurende enkele weken een verstoord contact met hun Colombiaanse collega?s. Maar laat er geen twijfel over bestaan dat de intelligentie en inventiviteit van de drugsbazen korte metten zal maken met dit succes. Chapo heeft zijn nieuwe contactpersoon waarschijnlijk allang in Colombia zitten. En opvolgers voor die twaalf piloten zullen ongetwijfeld al klaar staan. Twee jaar werk en 21 verdachten? Zoals gebruikelijk zal het niet veel meer blijken dan een druppel op een gloeiende plaat.
(Deze tekst mag niet zonder voorafgaande toestemming van de auteur worden overgenomen en/of verspreid. De Creative Commons-licentie van GeenCommentaar is hier dus niet van toepassing)
Reacties (10)
Tsja. De ‘war on drugs’ wordt volgens mij ook helemaal niet gevoerd om te winnen, maar om zo af en toe een succesje tegen de of een ‘vijand’ te kunnen melden. Zo kunnen geheime diensten en geheime operaties hun ‘waarde’ bewijzen, want als er echt wat gebeurd, staan die diensten altijd in hun hemd (Twin Towers als bekendste voorbeeld).
Legalisatie en de daarmee gepaard gaande vrijwel volledige uitschakeling van de drugsgerelateerde misdaad is daarom voor regeringen en geheime diensten onbespreekbaar.
Ik heb begrepen dat Uribe in Colombia eerst nogal succes had in de strijd tegen de drugs door extra milities aan te stellen.
Nu schijnt het beleid zich om te keren: de milities blijken corrupt geworden en doen mee aan de handel, en worden zo een extra gevaar ipv een wapen in de strijd tegen drugs.
@1: Nounou, volgens mij is die ‘war on drugs’ er vooral omdat er in de VS grote problemen rondom drugs waren en zijn. Dat deze aanpak er nog steeds is, ondanks de magere resultaten (of misschien averechts effect) heeft volgens mij meer te maken met een volks ongenoegen dat eist dat drugsgerelateerde criminaliteit hard aangepakt wordt.
Als je het over legalisatie hebt, dan neem ik aan dat het gaat over cannabis. Een groot aantal van de arrestaties in de VS gaat om bezit van cannabis, dus daar lijkt een andere aanpak niet gek. Maar als je het hebt over Midden- en Zuid-Amerika dan gaat het om cocaïne. Bij Afghanistan gaat het om heroïne. Legaliseren van cannabis heeft dus helemaal niet “vrijwel volledige uitschakeling van drugsgerelateerde misdaad” tot gevolg, laat staan dat de geheime diensten daar iets mee te maken zouden hebben.
Wellicht beter dan het ‘succes’ van de bestrijding van XTC in Nederland waar recent over bericht werd. Die heeft tot gevolg dat de xtc van steeds mindere kwaliteit is en regelmatiger gevaarlijke bestanddelen in zicht heeft => risico volksgezondheid en dat dealers en gebruikers overstappen op andere middelen => risico volksgezondheid.
Dus zelfs als dit succes een blijvend effect had, dan leidt het er hoogstens toe dat aan het eind van de keten de kwalitet omlaag gaat door meer versnijding e.d.
Kansloos dit soort oorlogen. Vooral zonde van de overheidsmiddelen en een excuus voor geheime diensten om hun netwerk overeind te houden
Als ik Colombia was geweest, had ik het wel geweten: legaliseren die hap. Belangrijk exportproduct legaal, hoop extra inkomsten voor de staatskas en nauwelijks extra problemen, omdat in de gebieden waar de cocaplant groeit de beschikbaarheid zo groot is, dat het toch al geen limiterende factor is op de verslavingsproblematiek.
(Hetzelfde geldt voor Afghanistan en opium/heroïne.)
@5: Probleempje: Je wordt een internationale paria.
@3: je aanname is niet juist. Ik ben voorstander van volledige legalisatie van drugs en ben dat geworden na gesprekken met politiefunctionarissen (tot op dat moment was je aanname over mijn gedachten juist).
Legalisatie betekent dan overigens niet, dat alle drugsgebruik en de handel daarin maar volledig vrij gelaten moet worden. Het betekent regulering en controle, zodat je vat krijgt op de handel (en dus de prijzen) in drugs (weg criminele handel), dat de prijzen dalen (daling van m.n. straatcriminaliteit), dat je bij aankopen en gebruik heel goede voorlichting en begeleiding kunt geven (veel minder verslavingsproblematiek), dat je goed in kaart kunt hebben wie wat gebruikt en er geen doden vallen door de drugs vermengd worden met de meest gore troep, enz.
Er zitten ook nadelen aan vast, hoor, maar die worden al vaak genoeg benadrukt. De ene helft van het belangrijkste probleem wordt door Joost al in #6 aangestipt. De andere helft zijn de mensen uit diezelfde landen (die ons een paria zullen noemen), die het met hun eigen regering niet eens zijn en naar ons toe zullen komen, want die zullen we volgens de door ons op te stellen regels voor het gebruik, toch moeilijk legaal van drugs kunnen voorzien zonder nog meer als paria behandeld te worden.
Dat is iig ook waar, maar ondanks die roep om keiharde bestrijding van die criminaliteit denk ik toch eerder, dat die mensen, die dat weliswaar roepen, meer geïnteresseerd zijn in het ze ver mogelijk verdwijnen van die criminaliteit dan in het bestrijden er van.
Volgens mij zijn we het er allemaal wel mee eens dat de ‘War on Drugs’ in eerste instantie een politiek fenomeen is, en daardoor nauwelijks op te lossen. Toch zijn er de nodige creatieve (zij het onwerkbare) ideeën om het probleem in ieder geval in Mexico uit de wereld te helpen. Bekijk bijvoorbeeld deze interessante blog van de Newsweek correspondent in Mexico eens:
http://malcolmbeith.blogspot.com/2010/03/happy-together.html
In dat blog wordt legalisatie voorgesteld, maar is dat wel zo’n slim idee voor een hard-drug? Hou je door de illegaliteit niet heel veel mogelijke gebruikers weg bij het spul? Of ben ik nu heel naief.
@9: mits goed gereguleerd en gecontroleerd zou dat heel goed kunnen werken. De gedeeltelijke legalisatie (gedogen) van softdrugs in NL had al zo een vergelijkbaar effect op het harddruggebruik. Illegaliteit houdt geen enkele mogelijke gebruiker tegen. Het maakt het juist spannend en de meeste mensen worden er hoe dan ook vroeg of laat toch mee geconfronteerd. Je gaat mij toch niet vertellen, dat je helemaal niemand kent, die wel eens een pilletje heeft geslikt, of een snuifje heeft genomen? En dan ben je er dus mee geconfronteerd en heb je de mogelijkheid gehad daar zelf aan mee te doen. Potentiële gebruikers worden dus echte gebruikers, iig geval zodra ze dat zelf echt willen, maar ook heel erg vaak, voordat ze daar zelf geheel van zijn overtuigd, onder druk van hun omgeving (“mietje, durf jij dat niet”) en van de dealers, die er belang bij hebben zo veel mogelijk klanten te krijgen om zo veel mogelijk winst te maken (en ik ben er niet voor om de mogelijk legale verkoop van harddrugs aan de vrije markt over te laten).