Een stem voor de PVV is een stem tegen Arjan????

Op Sargasso bieden we regelmatig ruimte voor gastbijdragen. Bovendien houden we wel van een stevige discussie. Daarom hier als gastbijdrage een stuk van Gijs van Meeteren in reactie op het eerdere stuk van Arjan.

Daar hebben we er weer zo eentje. Zo maar op een site gevonden, Sargasso geheten.
Een zekere Arjan, verder anoniem en gepresenteerd als gastredacteur, moet zo nodig en in voetsporen van al die principiële bekende Nederlanders, dominees, cabaretiers, politici, vakbondsleiders, kunstdirecteuren en ga zo maar door, op pathetische wijze de scherpslijper uithangen en iedereen de rug toekeren die voor Wilders is. Stellig zegt hij besloten te hebben “alle contacten met PVV-stemmers die hij kent te verbreken.” En waarom? Nou, deze apostel van het heilige principe vindt dat een PVV-stemmer “simplistisch” en “onrealistisch” is. Hij of zij komt immers, hoe durven ze, “met ongrondwettelijke oplossingen.”
Hij heeft tot slot nog een extra zwaarwegend argument om zijn PVV-vrinden en –kennissen de bons te geven. Zijn laatste troefkaart luidt dreigend: “Anderhalf miljoen stemmers zetten de verhoudingen in de samenleving op scherp.”

Anderhalf miljoen? Toe maar, dat komt hard aan. Dat is een dreun. Na een beetje bekomen te zijn van deze schrik vraag ik mij af: pardon, maar waarom gooit hij de deur voor anderhalf miljoen medeburgers eigenlijk pal voor hen dicht? En waarom mag Arjan wel discrimineren? Mogelijk antwoord: Omdat niet hìj, maar omdat de ànderen juist de verhoudingen op scherp zetten? Is het dan toch een wij tegen een zij? Een hunnie tegen een zunnie? Een Hoeksche tegen een Kabeljauwsche. Hart tegen hart? En hoe staat dat dan in verhouding met de grondwet?

Oude tijden herleven, dat is wel duidelijk. Zoals in lang vervlogen tijden van Ooit. Dat bijvoorbeeld in Zuid-Italiaanse dorpjes en gehuchten hele families elkaar de schedel insloegen. Omdat de één zich voor, en de ander zich tegen Mussolini keerde. Wie Mussolini precies was wist men nauwelijks, maar van horen zeggen wisten ze feilloos of hij goed of juist fout was. Het waren de hardnekkige vetes die het platteland in de zonovergoten Mezzogiorno al eeuwen lang verscheurde. De vetes werden nu onder een ander bannier uitgevochten.

Ook in de polder kennen we dat verschijnsel. Vroeger had je Prinsgezinden, vriendjes van God, Oranje en regenten, tegenover Patriotten die sympathiseerden met het geknevelde klootjesvolk. Thans kennen we de fetisjisten van het allerheiligste principe. Zij staan lijnrecht tegenover de aanhangers van het grote kwaad van meneer Wilders. In deze verwarrende tijden die herleven, worden vriendschappen herzien, banden verbroken, partners uit bestanden geruimd, families onderling als gezworen vijanden uit elkaar gedreven. Koffers gepakt. Hele bevolkingsgroepen keren elkaar zelfs de rug toe.

Wat een toestand. Sakkerloot. Zo heeft ene heer Pechtold verklaard te gaan emigreren als Wilders aan de macht komt. Niet dat hij de daad straks bij het woord voegt, maar het bekt zo lekker. We kennen ook een Ruud Lubbers, een Willem Aantjes en een Dries van Agt die dreigen hun lidmaatschap van hun partij op te zeggen (of dat al hebben gedaan) zodra hun partij niet meer voldoende hard scheldt op dat vermeende kwaad dat je direct buiten de orde hoort te stellen. Onlangs hebben we nog kennisgemaakt met Ingrid Rep, een gesubsidieerde bobo uit de Arnhemse kunstwereld, die voortaan haar kennissen, vrienden, collega’s en klandizie onverbiddelijk langs de gouden meetlat van de politieke correctheid resp. incorrectheid legt. Met PVV-stemmers wenst zij zich immers niet meer in te laten, liet zij de wereld weten.

En dan nu dus weer die nobele Arjan, de verzetsstrijder in vredestijd. Je wordt er moe van. Hij spreekt ons plechtig toe:

“De PVV bespeelt de angstige burger welke in het hedendaagse mediabombardement zoekt naar hapklare oplossingen voor wat soms onoplosbare vraagstukken lijken te zijn (sic).”

Oplossingen van vraagstukken die als hapklare brokken niet op te lossen lijken te zijn? Afgezien van deze onontwarbare tautologie, wat moet ik mij daar bij voorstellen? En hoe moet ik dat plaatsen in het “hedendaagse mediabombardement?” Bedoelt hij daarmee dat de pers het allemaal op zijn kerfstok heeft? Hang ‘em op, wachters, riep de koning, of beter nog, vierendeel die boodschapper van het slechte nieuws! Arjan blijft ondertussen onverschrokken. Hij laat ons weten:

“Daarnaast is de PVV een exclusieve partij die bereid is grote delen van de samenleving op te offeren voor (aan) de eigen agenda.”

Watte? Mijn naam is haas. Ik weet van niks. Maar dat geldt toch niet voor Arjan zonder achternaam? Nee, hij trapt er niet in. De held staat ver verheven boven de tokki’s, het Jan Hagel, gepeupel en het andere morrende volk. Hij besluit zijn tirade met de woorden:

“Het is de partij van Henk en Ingrid, de partij van heropvoedingskampen, assimilatiecontracten, uitzettingen, barrières en etnische registratie.”

Jawel. Zo is het voor Arjan die niet van “simplistische oplossingen” houdt. Om een lang verhaal kort te maken, voor Arjan is de PVV slechts:

“symptoombestrijding, een kansloze poging om een bekrompen en naïeve droom na te leven.”

Het wollige taalgebruik alom, soms grenzend aan het obscurantisme, verhindert mij desondanks niet om met een knagende vraag achter te blijven. Hoe kan iemand, of in naam van een opperwezen of in naam van de universele regels der logica, een bevolkingsgroep afwijzen omdat deze bevolkingsgroep voor Arjan weer andere bevolkingsgroepen afwijst? Arjan geeft geen antwoord. Misschien wacht hij op antwoord. Hij wil vermoedelijk de duivel verjagen met Beëlzebub.

Het maakt me wat treurig. Want zijn “naïeve” en “onrealistisch” opponenten krijgen bij hem geen enkele kans. Ze mogen absoluut niet uitleggen wat hun overwegingen zijn geweest in het stemhokje. Voor hen is hij onverbiddelijk. Ze mogen niet meer knikkeren met hem. Niet meer samenwerken. Nooit meer een pilsje op een terrasje met hem drinken. Hij loopt hen voortaan met zijn neus omhoog straal voorbij. Het is genoeg! Basta! No passerone! Roept hij gedecideerd uit. Met een feilloze blik weet hij het kaf van het koren te scheiden.

Ik vrees intussen op sombere momenten wel eens dat een burgeroorlog in ons land tot de mogelijkheden behoort. Met Arjan Anoniem lijkt die vrees een stapje dichterbij te komen. Bedankt Arjan. Je bent een pracht voorbeeld van een ware bruggenbouwer.