Een linkse hoek

Met De Telegraaf weer in de ouderwetse “links is evil”-koers is het inmiddels bon ton geworden om iedereen met linkse sympathieën in dit land vooral niet op argumenten te bestrijden. Nee, iemand is links en dus dom en onbetrouwbaar. Personen afbreken is daarmee ook meteen gerechtvaardigd.

Nadat Duyvendak is opgestapt zeggen we dus niet dat dat een goede zaak is, nee, er wordt meteen kans gezien om een campagne te starten waarin ook andere linkse politici schade kan worden berokkend.

Dus startte De Telegraaf de jacht op Jacqueline Cramer en even later op Jet Bussemaker, beide PvdA-bewindsvrouw. De reactie vanuit linkse hoek was er slechts een van verdedigen, in plaats van eens vol voor de aanval te kiezen.

Terwijl daar toch voldoende reden voor was, ook voordat het gedoe rond Wijnand Duyvendak begon. Nog niet zo lang geleden liep bijvoorbeeld VVD-kamerlid Henk Kamp te klagen over “linkse rechters” in dit land. Lekker populistisch, maar ook levensgevaarlijk. Je geeft mensen immers het argument zich niets aan ons rechtssysteem gelegen te laten liggen door simpelweg te stellen dat het wel een linkse rechter geweest zal zijn.

Dat is des te merkwaardiger als je bedenkt dat een rechter niet zijn eigen mening als leidraad aanhoudt, maar de wet. En juist nu worden linkse politici afgerekend op het in een ver verleden overtreden van de wet, of zelfs het wellicht in een ver verleden sympathie hebben gehad voor in een ver verleden gepleegde overtredingen van de wet.

GroenLinkser Kees Vendrik was een van de weinigen die in het debat van vorige week rond minister Cramer een merkwaardige discrepantie aan de orde stelde. Cramer was immers onderwerp van een spoeddebat waarin haar vermeende ondertekening van een steunbetuiging aan een actieblad onderwerp was. Vendrik stelde vast dat ook als Cramer ondertekend had, dat een kwestie van vrijheid van meningsuiting was, “dus waar hebben we het over”.

Merkwaardigerwijs was het juist de zelfverklaard kampioen van de vrijheid van meningsuiting, Geert Wilders, die dat geen argument vond en een motie van wantrouwen indiende tegen minister Cramer.

Ziedaar de crux: vrijheid van meningsuiting is niet alleen een item dat de afgelopen jaren door een deel van rechts is geclaimd, het is ook nog eens iets dat daarmee alleen schijnt te gelden voor bepaalde rechtse denkbeelden.

Daar zit dan ook het probleem in het huidige politieke klimaat: argumenten zijn nog zelden doorslaggevend, om de eenvoudige reden dat je “de andere kant” simpelweg per definitie dom en onbetrouwbaar vindt. Sterker nog: dat ís de “argumentatie”.

Je roept te pas en te onpas wat borreltafelwijsheden, zorgt dat je harde en duidelijke oplossingen presenteert – of ze realiseerbaar zijn is niet belangrijk – en presenteert jezelf als reuze hard en consequent – waarbij wederom niet van belang is of dat de waarheid is.

Verdonk mocht bij Knevel en Van den Brink roepen dat ze nooit in krakerskringen verkeerde en toen bewijzen van het tegendeel opdoken was de reactie van sympathisanten dat links haar pootje probeerde te haken. Voorwaar knap afgericht, die sympathisanten. Dat Verdonk nu blijkbaar zonder blikken of blozen onwaarheden verkondigt wordt gemakshalve vergeten, we zijn immers met zaken van twintig jaar geleden bezig…

Tegelijkertijd laat links ook regelmatig kansen liggen. Om bijvoorbeeld te defini&eumlren wat wel en niet onder godsdienstvrijheid valt en waar dat tot uitzonderingen kan leiden.

Hoewel het tegenwoordig onderdeel van mijn cultuur schijnt te zijn vind ik het wel of niet een hand geven geen enorm punt. Je kunt iemand respectvol benaderen zonder een hand te geven. Andersom is een hand geven nog steeds geen garantie voor respectvolle behandeling.

Maar afgelopen week vond een advocaat het nodig om het recht op te eisen te mogen blijven zitten als de rechtbank binnenkwam, omdat hij het opstaan zag als een teken dat hij niet gelijk zou zijn aan de rechtbank. Diverse rechtse woordvoerders wisten niet hoe snel ze de media moeten opzoeken om te roepen dat ze het belachelijk vonden en in het voorbijgaan hun mantra over linkse slappe knieën te herhalen.

Voor links had dit een fraai moment kunnen zijn om met argumentatie afstand te nemen. De advocaat in kwestie was eerder geweigerd voor een vacature omdat hij vrouwen geen hand wilde geven. Dat hoeft zoals gezegd geen gebrek aan respect te betekenen, maar hoe je het ook wendt of keert, het is zeker een ongelijkheid. Zijn religieus ingegeven verwachting van gelijkheid haalt hij daarmee zelf onderuit. Bovendien zal de man als advocaat voor de rechtbank een toga dragen. Hoe verhoudt zich dat tot die gelijkheid? Hiermee is helder aangetoond dat de man blijkbaar gelijkheid belangrijk vindt zolang hij zelf niet aan de goede kant van de vermeende streep staat.

Ik heb hierboven in één enkele alinea met argumentatie uiteengezet waarom de eis van de man inconsequent is. Waarom is geen van de linkse woordvoerders hiermee naar buiten gekomen? Ze geven het onderwerp daarmee aan de woordvoerders van rabiaat-rechts om er weer een sfeertje mee te creëren dat dit allemaal de schuld is van linkse slapheid.

Door niet consequent en duidelijk te reageren op slecht onderbouwde verwijten en rammelende argumentatie van de Wildersen, Verdonks en Kampen in de Tweede Kamer laat links zich keer op keer op zijn gezicht slaan. Het wordt tijd voor een linkse hoek terug. Een mét argumentatie.