Do The Blackout 3: 2008 – Jaar Sans

Do The Blackout is GeenCommentaars onregelmatig verschijnende zondagse muziekcolumn. De naam komt van een nummer van de band Speedball Baby.

Het is weer december en dat betekent dat in muziekland de jaaroverzichten worden gemaakt. Wat opvalt is dat veel van mensen anno 2008 graag naar een beetje saaie muziek luisterden. In de top 10 van meest beluisterde nummers van muziekcommunitysite Last.fm staan zelfs zes nummers van de saaiste band ter wereld, Coldplay.

Maar iets als Fleet Foxes, dat volgens de Nederlandse critici het op één-na-beste album van 2008 is, spettert niet bepaald. Het is heel erg goed gedaan, technisch valt er niks tegen in te brengen. Maar het blijft een beetje kruidentheemuziek.

Dat ‘heel erg knap gedaan, technisch niets tegen in te brengen, maar wel een beetje saai’ heeft Fleet Foxes gemeen met het verder in alles tegenovergestelde Origin, een band wiens album Antithesis hoog scoort bij het in de metal toonaangevende Decibel Magazine.

Het soort techdeath als van Origin zet ik zelfs vaak op mijn mp3-speler als ik wil slapen in de trein. Je kan er goed het omgevingsgeluid mee verdringen en het constante geratel van de drums werkt rustgevend; je hoofd wordt er lekker leeg van omdat je aan niet anders meer kan denken. Maar verder wordt het toch al snel een grote brij. Een beetje melodie op zijn tijd kan geen kwaad (het schijnt dat Antithesis wat dat betreft een stap vooruit is ten opzichte van de volkomen onbeluisterbare voorganger, die door een recensent werd omschreven als een verzameling sweep picking etudes).

Hoe kan het beter? Soms is dat heel simpel. Neem Beck, die na een aantal mindere jaren in 2008 sterk terugkwam met de plaat Modern Guilt. Single ‘Gamma Ray’ is een perfect liedje. Niet te sloom zoals Fleet Foxes en niet te ingewikkeld zoals Origin. Simpel en pakkend, zo horen we het graag.

In dezelfde categorie vallen de Zweedse meisjes van Those Dancing Days. Niet alleen maken die uiterst zonnige poprock met soulvol klinkende zangeres, ze kunnen ook de toets der kritiek van de strijders tegen de oprukkende seksualisering van de jeugd weerstaan (waarbij natuurlijk de vraag is of dat goed of slecht is).

Maar goed, die acts zijn wel leuk, maar niet bepaald baanbrekend. Eigenlijk was niets dat echt in 2008. Er waren geen nieuwe genres die de popwereld op zijn kop zette, er waren geen acts die het muzieklandschap racidaal veranderden. Het was een beetje een muziekjaar sans. De meest radicale plaat die in de eindlijstjes kan worden aangetroffen is Third van Portishead, een band die in 1994 al debuteerde. Third is een duister borrelend brouwsel dat pas na zeer veel luisterbeurten zijn geheimen prijsgeeft; als het een debuut was geweest zou het zomaar wel eens onopgemerkt verdwenen kunnen zijn, omdat de plaat niet de tijd zou hebben gekregen die hij nodig heeft.

Hoewel het dus een stuk verrassender had gekund, werd er in 2008 nog genoeg leuke muziek gemaakt. En als het dan toch niet vernieuwend kan, dan ook maar meteen helemaal gaan voor retro moet Eli ‘Paperboy’ Reed hebben gedacht: