Die dappere Jozias

Illustratie: Crachàt

“Jozias, was het nou één of twee klontjes?” Annette klakt met haar stewardessenhakjes over de gloednieuwe parketvloer. De Senseo bromt er geurige koffie uit. Anette is ‘de nieuwe’ in het ondersteunend VVD-fractie personeel en ze moet toegeven dat het een heerlijke baan vindt. Assistent van de charismatische voorman Van Aartsen, het is jammer dat haar moeder niet lang genoeg heeft geleefd om dat nog mee te maken. Ze mag em ook wel. Tuurlijk, in het begin was het even afwachten of hij echt de gezellige kerel was die je op TV zag. De bravoure, de eerlijkheid, zou je die ook zien als de camera’s niet draaiden? Annette glimlachte. Ze klonk wel verliefd, maar dat was niet zo. Bewondering, dat was het eerder. Maar dat schijnt in Nederland niet te mogen. Ze schudde even met haar hoofd. “Jozias! Één of twee?” Het was niet elegant, maar ze schreeuwde het maar even over de gang. Hij zat toch niet aan de telefoon. Dacht ze. Moest ze toch beter op letten, want daar had ze al eerder een standje voor gekregen. Terecht, vond Annette, want erg netjes staat het toch niet. Je zult maar met Jan Peter aan de telefoon zitten.

Ze maakte zich wel een beetje ongerust. Ze liet een klontje vallen in het mokje “leven is het meervoud van lef”, en nam een ander in haar hand. Klak, klak, klak. De eikenhouten deur stond op een kier en ze klopte eerst beleefd voordat ze binnentrad. “Jozias?”, vroeg Anette zacht. De deur piepte een klein beetje en liet langzaam steeds meer van de sjiek bemeubelde kamer zien. Annette voelde dat het mis was. Vraag niet hoe ze het wist, maar ze voelde een koude hand die haar hart steeds meer fijn kneep. Elke vezel in haar lichaam vertelde haar dat ze zich moest terugtrekken, maar haar nieuwsgierigheid won het vooralsnog.

Ze liet bijna het kopje vallen toen ze de voorman achter zijn schrijftafel zag zitten. Hij had zijn armen gevouwen op de tafel en had zijn hoofd daarin begraven. Zijn rug schokte stilletjes. Annette kwam slikkend dichterbij, haar lippen samengeperst. Het klontje klemde in haar vuist. Klak, klak, klak. “Gaat het?” Jozias schrikt op en kijkt haar verschrikt aan. Zijn ogen zijn rood en zijn gezicht is verfrommeld. Die blik in zijn ogen, zo heeft Annette dat nog nooit gezien. “Tuurlijk gaat het”, zegt Jozias betrapt en nors. Hij wrijft door zijn gezicht en kamt met zijn handen zijn grijze haren naar achter. Annette voelt dat dit het moment is waarop zij heeft gewacht, nu kan ze haar waarde bewijzen. Nu kan ze laten zien dat Jozias ook op haar kan rekenen als het niet om koffie gaat. Als ze het kopje voor hem neer zet, rinkelt het lepeltje even. “Het is niet erg hoor”, zegt ze zacht en ze maakt met haar hand een draaiende beweging over zijn rug. “Echt niet.” Ze schrikt niet eens als ze ziet dat het gezicht van de VVD-coryfee direct weer verwringt. Uit schaamte gaat Jozias staan en omhelst Annette, zodat ze zijn zwakte niet ziet. Hij begint weer te schokken. “Ik kon er echt niets aan doen, Annette”, jammert Jozias. “Ik zag het niet aankomen, omdat het me te weinig uitmaakte. Wat ben ik toch een lul.” Zijn stem klinkt schor en zacht en eindigde weer in een onbeheerste huilbui. Annette sloeg haar armen om hem heen en hield hem stevig vast. Ze voelt zijn ribben. Eigenlijk was het geen verrassing. Ze had al gezien hoe Jozias keek toen het in de fractievergadering over de omroepplannen ging. De kwetsbaarheid was van zijn gezicht af te lezen. Toen ze besloten om toe te geven dat die een mislukking waren geweest en dat de fractieleider dat ‘per ongeluk’ in de media moest laten vallen, had hij even zijn kaken hard op elkaar gezet. Het was een fractie van een seconde, maar Annette lette altijd heel goed op zijn gezicht. Ze had een extra kerstkoekje op zijn schoteltje gelegd en even naar hem geknipoogd. Die dappere Jozias.

Klik op de illustratie voor een vergroting
(Dit stuk is een impressie van dit nieuwsfeit)