COLUMN - Peter Buurman keek voor het eerst in zijn leven naar de halve finale van het Songfestival.
Ik moet bekennen dat ik afgelopen dinsdag voor het eerst in mijn leven naar de halve finale van het songfestival heb gekeken. Ik moet ook bekennen dat het één van de leukste dingen is geweest die ik de afgelopen tijd gedaan heb. Wat een gekte. Wat daar allemaal gebeurt, zou ik in mijn ergste koortsdromen nog niet kunnen verzinnen. Ik heb mijn ogen uitgekeken, al snapte ik het soms nog niet helemaal.
Oekraïne had een act waarin de zangeres het podium op gedragen werd in de armen van een hele grote vent. Hij was verkleed als reus en elke keer als hij zijn grote voeten neerzette, lieten ze de camera trillen voor extra effect. Als ik het commentaar van Jan Smit moest geloven was het Igor, de grootste man van Amerika, maar van oorsprong wel Oekraïens. Toen hij de dame eenmaal had afgeleverd op de rots waarvan zij haar nummer ten gehore bracht verdween de reus snel weer van het podium. Niks meer van gehoord.
Ik dacht dat deze reus de opvallendste podiumverschijning zou zijn die avond, totdat Montenegro aan de beurt was. Het optreden van de Montenegrijnen bestond uit twee rappende astronauten en knallende dubstepmuziek. Op het refrein knalde er een hoop rook de lucht in en verscheen er een zingende griet vanuit het podium. Het is compleet overbodig te zeggen dat dit mijn persoonlijke favoriet was.
Er werd me niet zo heel veel duidelijk die avond, maar ik kan me echt niet voorstellen dat mensen dit festival serieus nemen. Het lijkt wel een soort wedstrijd om de grootste gekkigheid op het podium te gooien. Op een gegeven ging de presentatrice langs de artiesten in de greenroom. Dit deed ze in een glitterjurk, rijdend op een Segway. Dat verzin je toch niet? Het live commentaar van Jan Smit was bijna nog gekker. ‘Deze jongen heeft zijn liedje nog nooit constant gezongen. Of jawel, wel constant, altijd vals namelijk.’
We hebben het in Nederland nog steeds niet begrepen. We nemen het allemaal bloedserieus. Nu staat er weer een topzangeres als Anouk zich kapot te generen tussen die volslagen debielen. Zo werkt het songfestival niet. Je moet gek doen. Ik denk oprecht dat een act waarin je met komkommers naar een aapje gooit het nog zou winnen van Adele. Anouk zou dit zichzelf niet aan moeten doen. Volgend jaar sturen we gewoon een veroordeelde crimineel die rijdend op een driewieler achtervolgd wordt door een kudde bronstige paarden. Maken we meer kans.
Er was één act die ik niet zo goed begreep dinsdag. De artiest was een beetje te zwaar en had een net pak aan en ze hadden een heel saai decor met een hoop hout en blauwe stoelen. Het liedje had helemaal geen leuke melodie en de tekst kon ik niet zo goed verstaan. Het ging over Bulgaren zei Jan Smit. Ik vond er niks aan, maar gek genoeg mocht hij wel door. En mijn astronauten van Montenegro niet.
Reacties (7)
Als je je niet kunt voorstellen dat dit soort gekkigheid serieus genomen wordt ben je zeker nog niet in het Stedelijk Museum geweest.
Leuk stukkie, ik snap dit festival al 20 jaar niet meer (of wanneer was die Israëlische travestiet ook al weer?), eigenlijk misschien al niet meer sinds ABBA. Daarvoor ging het over zingen of zoiets. Daarna ging het over total loss.
En Anouk? Ik vind het dapper. Strijdend met een lied. Jawel, het lijkt ongewoon op dit festival, maar ze zingt echt een lied.
Een niet onaardig lied zelfs.
Misschien zelfs het beste in twintig jaar.
Winnen zal ze niet.
Want ze zingt!
En @bullie : soms ben je echt grappig in al je onbenulligheid.
@1 en @3 Bullie bedoelt dit? Of is-ie de weg kwijt en dacht hij bij Madame Tussauds in het Stedelijk te zijn?
Ik bedoelde eigenlijk meer Mike Kelley’s homoesque songfestivalkitsch waarmee een prestigieus museum als SM zich meende te moeten profileren.
En door bepaalde types voor onbenul versleten worden voelt als een welverdiend compliment.
Het songfestival is een parade van bad taste, oftewel camp. Da’s de insteek. Of artiesten zich verder wel of niet serieus nemen, is niet relevant. Gewoon kijken en genieten van al die maffe, exotische acts.
Ik ben geinteresseerd in hoe culturen omgaan met het spanningsveld tussen “goede smaak” en “slechte smaak”. Het songfestival op die manier bekijken, maakt het een leuke tv-avond.
Anouk? Een topzangeres? Op welke planeet?