Deze week was het weer zover: een envelop met acceptgiro van de Lepra stichting. Die envelop maak ik niet eens meer open, ik ken de organisatie en de inhoud inmiddels uit mijn hoofd. Dit ritueel voltrekt zich een paar keer per maand voor verschillende organisaties en altijd met dezelfde uitkomst; de vuilnisbak.
Ik heb niets tegen goede doelen. Ik vind dat ik best minder bedeelden, of een andere goede zaak, financieel mag steunen, zeker omdat ik bovenmodaal verdien. Die paar euro per maand zal mijn leven slechter, noch beter maken, terwijl het voor iemand anders letterlijk een wereld van verschil kan zijn. Daarom steun ik ook verschillende goede doelen (zowel binnenlands als buitenlands). Omdat je niet alles tegelijk kan steunen verander ik ook nog wel eens van doel. En daar zit hem nu juist het probleem.
Zodra je eenmaal bekend bent bij een goed doel veranderen deze moeder Theresa’s in spe ineens in pitbulls. Je wordt bestookt met extra acceptgiro’s: of je deze maand toch niet nog wat extra’s kan bijdragen? Ook als je het donateurschap opzegt word je nog jarenlang verblijd met bergen papier inclusief bijbehorende acceptgiro. Waarschijnlijk kost het drukken en versturen meer dan ik ooit aan een dergelijke organisatie heb gegeven. Het meest extreme voorbeeld van pitbullgedrag zijn twee organisaties, aangesloten bij het CBF die, nadat ik mijn donateurschap had opgezegd, rustig door bleven gaan met afschrijven!
Er zijn ook een hoop goede doelen die zich niet tot zulke praktijken verlagen. Ik wil dan ook niemand oproepen om niets aan goede doelen te geven. Zelf zal ik ook nooit om deze reden stoppen. Maar je kan wel vraagtekens zetten bij de werkwijze van een aantal van deze, vaak grote, organisaties. Zeer opdringerig en nog moeilijker vanaf te komen dan Viagra-spam!
Misschien is het de wanhoop om geld? Laatst was er een reportage van Eén Vandaag waarin gesproken werd over het feit dat de Nederlander geen trek meer heeft in ellende en slecht nieuws, men zapt weg. Daardoor wordt het voor hulporganisaties en goede doelen natuurlijk moeilijker om aandacht voor hun probleem te krijgen. Er werd zelfs voorgesteld om slecht nieuws voortaan maar op slapstick-achtige wijze te brengen. Laat, bij wijze van spreken, de reporter uitglijden over een banaan terwijl hij bericht over massamoord en groepsverkrachting. Ik werd al eng bij het idee alleen. Mijn “zap”-momentje bij een goed doel is voornamelijk als ze te opdringerig worden.
En helaas zijn er inmiddels al heel wat die geen nee meer accepteren als ze eenmaal je adres aan hun bestand hebben toegevoegd.
Reacties (6)
Wat helpt: de envelop ongeopend retour afzender sturen, eventueel met een snedige opmerking erbij.
Kreeg enkele jaren geleden een boel loterijpost met een antwoordnummer. Na enkele keren heb ik een zestal bakstenen meegezonden. Dat hielp echt goed.
Moet je toch eens wat meer geven, abhorsen. Of wat meer geven aan één doel, in plaats van 50 cent aan ieder doel ;-)
Ik ben nog nooit een goeddoel tegen gekomen waar je 50 cent kon geven :D Ik ben vast lid of donateur voor een standaard bedrag van een paar doelen waar ik bij blijf. En daarnaast wissel ik een beetje af per x aantal maanden. Altijd voor het standaard donateurschap.
Wat ik niet kan waarderen echter is dat men mij maar acceptgiro’s blijft sturen om meer geld. Als ik iets geef wees er verdomme blij mee. Al was het maar 50 cent! Wie het kleine niet eert is het grote niet weert :D
Zodra je weg bent bij een organisatie kan je over het algemeen wel dingen gaan doen als “adres onbekend” terug sturen. Maar het is natuurlijk wel een beetje triest dat dat moet. Als je nog lid bent echter is dat wat moeilijker.
Er zijn trouwens ook organisaties die alles heel netjes regelen. Soms een beetje vreemd ook. Wereld Natuur fonds is echt heel professioneel. Maar je krijgt volgens mij meer goodies dan dat je ooit bij hun doneert. Wordt meteen overladen met knuffels, maandbladen, etc. Als je echter melding maakt dat je daar geen prijs op stelt wordt dat meteen netjes verwerkt.
Je kunt toch wel tegen een geintje, hoop ik, abhorsen?
Natuurlijk heb je gelijk, als je stelt, dat het soms erg moeilijk is je lidmaatschap van sommige organisaties helemaal te beëindigen, maar dat is zeker niet alleen bij goede doelen zo. Het enige wat je daar bij goede doelen aan kunt doen, is de organisaties niets meer geven en hun praktijken publiek te maken, zodat zij al snel minder of geen geld meer ontvangen. En als je te veel goodies ontvangt, kun je proberen het aantal goodies te verminderen of meer storten…
Een organisatie, die acceptgiro´s blijft sturen, nadat je het lidmaatschap / donateurschap volgesn de regels op hebt gezegd, kan zich overigens imho geen goede doelen organisatie noemen, maar is op zijn best slechts een organisatie, die (ooit) een goed doel voor ogen had.
Geachte lezer,
Wij zijn maar een kleine organisatie die al ruim 15 jaar donatie gelden persoonlijk ophaald bij mensen en bedrijven. En dan ook nog alleen wanneer het streefbedrag is gehaald. Alle gelden gaan uitsluitend naar het doel wat voor ogen is.
De boeken worden gecontroleerd door een rigisteraccountend en de donateur wordt keurig voorzien van een brief waarin melding wordt gemaakt van het bedrag wat hij/zij heeft geschonken. Dit kunnen wij ook als organisatie omdat wij een zogeheten ANBI status hebben.
Daarnaast houden wij een dagboek bij van het desbetreffende project in de vorm van foto’s en film.
Dit werkt prettig voor beide kanten.
Mocht u nog geen doel voor ogen hebben voor 2008, kijk dan eens op de website.
Heeft u iedeen en of suggesties, dan houden wij ons van harte aanbevolen.
Het bestuur
Stichting HUN