RECENSIE - Vorige week werd ik door mijn lief verrast met een avondje theater. Iets waar we allebei dol op zijn, maar wat we veel te weinig doen. We hebben niet in alles dezelfde smaak, maar hij kent me goed genoeg om te weten wat ik leuk vind. En ik vind Jack Wouterse leuk.
Ik heb nooit geweten dat hij begonnen is als clown, nog wel in het circus van Sjoukje Dijkstra, Nederlands enige echt succesvolle kunstrijdster. Van wie ik dan ook weer niet wist dat ze een circus had. Wat best vreemd is, want mijn moeder is altijd groot fan van haar geweest. Maar het gaat nu even over Jack Wouterse dus. Die zelf ook een circus begon, maar uiteindelijk als acteur furore maakte. Die grote lobbes met de prettige stem. Hij loopt inmiddels tegen de pensioenleeftijd aan en deze theatervoorstelling wordt aangekondigd als #DE LAATSTE#.
Het is een one-man-show in alle opzichten. “Ik doe gewoon alles zelf. Zelf schrijven, zelf decor maken, alles zelf, de hele mik. Dat heb ik altijd willen doen. Nog eenmaal alles uit de kast.” En dat doet hij.
Eigen foto KvdS
We zijn in het Zaantheater, wat een erg leuke locatie is. Met een mooie foyer, vriendelijk personeel en grappige wc’s: Op de deuren staan bekende artiesten afgebeeld in allerhande bizarre posities, echt leuk bedacht. Je komt meteen in de stemming, zeg maar.
Als we de zaal in komen is meteen duidelijk dat het een intieme voorstelling wordt. Het decor staat opgesteld op de vloer, niet op het podium. Het ziet er wat rommelig uit. Op de stoelen ligt een A4tje met daarop de uitleg van de voorstelling. Het verhaal gaat over Jacob die met zijn hond in Spanje een teruggetrokken leven leidt, na het plotselinge overlijden van zijn vrouw. Die heeft hem een lijst met leefregels nagelaten, waar Jacob nu naar probeert te leven. Ze schrijft hem voor goed voor zichzelf te zorgen, te schilderen (ook al kan hij dat niet), contact te maken met anderen, te zingen en te dansen (kan hij ook niet), te leven en nooit op te geven.
Het is een vrij bizar concept. Of origineel in elk geval. Jack (als Jacob) is van begin tot eind geschminkt als clown, wat ik zelf soms vind afleiden (die neus gaat gelukkig wel af), maar oké, kniesoor. Het idee is dat Jacob nog altijd een film wil maken, en de camera is dan ook een belangrijk onderdeel van het geheel. Dat levert bijzondere taferelen op. De beelden, die real-time worden gemaakt, worden geprojecteerd op het witte doek op de achtergrond, en Jack maakt daar speels gebruik van. Laat zichzelf, bijvoorbeeld, door een bepaalde positie te kiezen als een soort droste-effect op het doek verschijnen. Hij gebruikt ook filmpjes op zijn mobiel, die hij gewoon voor de camera plaatst, het bijbehorende geluid komt van een laptop.
Eigen foto KvdS
Visueel is het allemaal heel aantrekkelijk. Onder de witte doeken op de foto schuilen al zijn schilderijen (waarbij ik me afvraag; wie heeft die allemaal gemaakt? Het zijn er heul veul!). Het verhaal is vermakelijk, maar rammelt soms wel een beetje. Niet alles is tot in detail uitgewerkt en soms vraag je je af hoe we op een bepaald punt zijn gekomen. Het doet vermoeden dat er nogal geschrapt is, om de voorstelling tot een behapbare anderhalf uur terug te brengen. Maar heel erg storend is dat niet. Het is Jacks feestje, en ik heb me prima vermaakt.
Reacties (4)
Als dat filmpje ook maar enigszins representatief is voor de voorstelling, is mijn hele kleine beetje interesse wat ik had na het lezen van het verhaal, onmiddelijk teniet gedaan.
@1:
Als je de link Jack Wouterse gelezen had, had kunnen weten dat je opmerking niet echt ter zake is.
;-)
Hij was erg goed als Jacob F. Merckelbach, de slager met teveel testosteron, in De Noorderlingen. Een van de beste Nederlandse films.
@1: Dat is het niet. Het is het begin van de voorstelling, dat ik ook lichtelijk irritant vond. Hij is voor de rest helemaal niet zo hyperactief. Om dit als trailer te gebruiken vind ik ook niet erg slim, maar ik wilde er toch een filmpje bij zetten. Zodra die neus af gaat na een paar minuten, begint het verhaal eigenlijk pas echt.