Het is een psychologisch fenomeen dat mij alleen bekend is uit de voormalige Sovjet-Unie. Je ziet iets gebeuren, maar het is zo absurd dat je het beter maar vergeet. Je wrijft in je ogen. ‘Wat?’ ‘Gebeurde dat echt?’ Nee. Doorlopen.
Zo zit er een 24-uurs apotheek bij mij om de hoek in Moskou. Eerste hulp bij hoofdpijn, vitaminezucht of bij plotselinge nood aan preservatieven of zwangerschapstestjes. Ik liep eens drie uur ’s ochtends die winkel in. De beveiliger schrikt op, veronschuldigt zich en houdt je scherp in de smiezen. Ik reken af, en wanneer de schuifdeuren openen stapt er een groot wit paard naar binnen. ‘What the hell?’ Nee. Niet over nadenken. Hup, naar huis.
Een paar weken later loop ’s avonds over de Tverskajastraat. In de verte duikt een mollig meisje op, bovenop een paard. “Wil je een stukje rijden?”, vraagt ze, zonder me aan te kijken. “Nee”, zeg ik. “Mag ik wat roebels voor de manege?”, vraagt ze nog een keer. “Nee”. “Heb je sigaretten?” “Rot toch op”, bijt ik terug. Het paard sjokt voort, en duikt een paar meter verder diezelfde apotheek in. De beveiliger geeft het een bak water. Alles valt op z’n plaats.
Ongeveer twee jaar geleden was ik waarnemer bij de ‘verkiezingen’ in Azerbaijan. Ik reed in een minibusje kris kras door dorpjes, steden en langs desolate industrieterreinen. Toen de uitslag bekend was (Aliyev wint alles) reden we terug naar Bakoe, ik sukkelde in slaap. Ergens in een ooghoek zag ik een enorme robot, misschien zo groot als het atomium in Brussel. Hij lachte naar me. Ik heb dat altijd proberen te vergeten. Met succes. Tot een paar weken geleden…
(foto-credit: Rena Effendi voor Eurasianet)
Reacties (3)
Bekijk zeker ook de rest van de foto’s.
Zo begrijp je het ‘beter maar vergeten syndroom’ van de schrijver.
Alweer een andere betekenis toevoegend, aan het woord hallucinant
Ik heb nog nooit iets gezien wat zo hard heerst als dit.
wow, prachtig