De aanslag in Brussel en de verknipte werkelijkheid van Netanyahu en de zijnen

ACHTERGROND - Israëlische politici gebruiken de aanslag in Brussel om kritiek op Israël weg te zetten als antisemitisme.

Het is altijd geweldig prettig als er mensen zijn die onbegrijpelijke zaken tot bevattelijke dimensie weten te herleiden. Zo hebben we geleerd hoe het komt dat voorwerpen naar beneden vallen als je ze loslaat, dat onweer iets te maken heeft met positief geladen wolken en niet met een of andere slecht gehumeurde god,. en dat onbegrijpelijk menselijk gedrag vaak wordt veroorzaakt doordat we beschikken over een onbewuste met eigen autonome impulsen.

Sommige fenomenen zijn desondanks nog steeds niet of onvolledig verklaard. Zo kennen we niet de grenzen van het heelal en hebben we geen volledig sluitende antwoorden op de vragen waaruit zaken voortkomen als terreur, xenofobie, racisme of antisemitisme.

Hoewel… in de wereld is er in ieder geval één land waarvan de leiders over een dermate heldere visie beschikken dat ze een aantal van die laatste vragen wel degelijk weten te beantwoorden. U raadt het vast al, dat land heet Israël.

Nauwelijks heeft de een of andere gek een lafhartige en zinloze aanval gepleegd op het Joodse museum in Brussel, of de premier van Israël weet al wat de dader dreef, ook al weten we niets van zijn achtergrond. Nog dezelfde avond verklaarde Netanyahu dat de aanval een direct gevolg was van de ‘constante ophitsing tegen de Joden en hun staat. Voortdurend horen we op Europese bodem laster en leugens jegens de staat Israël, terwijl de misdaden tegen tegen de menselijkheid en moorden die in onze regio worden gepleegd systematisch worden genegeerd. Ons antwoord aan deze hypocrisie is voortdurend de waarheid vertellen, ons niet aflatende gevecht tegen terrorisme en het opbouwen van onze kracht.’

Netanhyahu stond met deze snelle analyse overigens niet alleen. Ook minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman schreef de aanval in Brussel meteen toe aan opruiing en ‘oproepen tot een boycot van Israël en boycots van Israëlische producten, tegen Israël gerichte acties in internationale fora en een automatische eenzijdige standpuntbepaling tegenover Israel.’ ‘Antisemitisme,’ voegde Lieberman daaraan toe, ‘heeft vele veranderingen ondergaan in de loop van de geschiedenis, maar de basis is altijd haat jegens Joden geweest alleen omdat ze Joden waren, waar ze ook leefden, of ze nu wonen in Jeruzalem, Tel Aviv, in (de nederzetting) Ariël, of in Hebron, Brussel of op Mars.’

En een andere Israëlische leider van dit moment, de minister van Economie en leider van de partij Habayit HaYehudi, Naftali Bennett, zette op zijn Facebookpagina de van diep inzicht getuigende zin dat antisemitisme ‘zichzelf in deze generatie vermomt als anti-Israël of anti-zionistisch.’ Hij voegde eraan toe dat ‘sommige Israëli’s geloven dat als Israël aardig en verlicht genoeg is en wij onszelf bevrijden van ons nationalisme, de haat jegens Israël dan zal verdwijnen. Maar het is in feite andersom. Dus wat moeten we doen? Onszelf zijn en wonen in ons land met grote Joodse trots.’ (Waarbij Bennett met ‘wonen in ons land’, natuurlijk heel Eretz Israel bedoelde, inclusief de bezette gebieden).

Wat leren we van deze reacties? Ten eerste dat dat Israël wordt geleid door mensen die menen dat Israël niet mag worden bekritiseerd, omdat dit het eeuwenoude antisemitisme zou losmaken. Netanyahu, Lieberman, Bennett en diegenen die hen hebben gekozen, menen zodoende dat zij boven elke kritiek verheven zijn en zich niet aan internationale wetten en regels hoeven te houden, omdat mensen die zich daarop beroepen alleen maar antisemitische drijfveren hebben. Palestijnen die niet vrijwillig vertrekken als Joden hun huis in Jeruzalem of Hebron willen hebben of hun grond bij Ariël, zijn antisemiet. En de mensen die het voor hen opnemen zijn dat eveneens.

En ten tweede dat westerse politici grosso modo nog zozeer zijn verlamd door de angst voor antisemiet te worden uitgemaakt, dat ze dit min of meer voetstoots aannemen. Is er iemand die Netanyahu op het ongepaste karakter van zijn opmerkingen wijst? Waarom vertelt niemand Lieberman en Bennett dat het gedrag van Israël er in grote delen van de wereld wel degelijk toe bijdraagt dat Israël wordt gezien als een pariastaat en dat dat helemaal niets te maken hoeft te hebben met ‘eeuwenoude gevoelens van antisemitisme’?

En tenslotte: in welke verhouding staat de – overigens terechte – opwinding over het incident in Brussel tot de vrijwel totale afwezigheid van westerse afkeuring over de zich opstapelende bewijzen van het willekeurig doodschieten van Palestijnse burgers door Israëlische soldaten, zoals de twee jongens op 15 mei in Beitunia? Of – om maar twee gevallen te nemen die de linkse Israëlische politicus Yossi Sarid eergisteren in een artikel oprakelde – over de dood van de 14-jarige Youssef Shawamreh, die in maart gundelia ging zoeken, een plant die de Palestijnen graag eten, en van een afstand werd doodgeschoten, en de Palestijns-Jordaanse rechter Raed Zuayter, die in maart bij de Allenby brug zonder enige reden met drie schoten werd afgemaakt?

En dan zwijg ik nog over de talloze gevallen van landroof, mishandeling, en alle andere verkrachtingen van de mensenrechten in Gaza en op de Westoever. Het wordt tijd dat westerse politici de durf krijgen om mensen als Netanyahu en de zijnen in hun gezicht te zeggen dat kritiek op Israël en antisemitisme niet één en hetzelfde zijn en dat hun opmerkingen – ook op een moment als nu met die aanslag in Brussel – niet alleen ongepast zijn, maar ook getuigen van een totaal gebrek aan besef van in welke mate Israël in internationaal-juridisch opzicht alle perken te buiten gaat.

Natuurlijk was die aanslag in Brussel afschuwelijk en vanzelfsprekend met er gekeken worden wat daarachter zat en of preventieve maatregelen nodig zijn, maar dat laat onverlet dat pogingen om in Jeruzalem de gebeurtenis aan te grijpen als een soort rechtvaardiging van Israëls beleid, met kracht de kop in moet worden gedrukt. Zo komt er nooit een eind aan het drama dat zich daar afspeelt.