De “2-staten oplossing” – wat houdt het in?

Deze bijdrage aan het open podium is van ETVaak lees ik van mede-Israeliers dat ze voor de 2-staten oplossing zijn. Obama is er ook voor, zowel als vele Europese landen. Aangezien ik het gevoel heb dat dit al lang niks meer dan een slogun is en velen er zich nauwelijks of nooit in verdiept hebben wat het precies inhoudt, hierbij een paar overpijnzingen er over…

Waar komt het idee vandaan-
De so called ‘2-staten-oplossing’ is een uitvinding van (ultra)links-Israel, die in de loop van de jaren door veel anderen over de wereld geaccepteerd is.

Het komt neer op een volledige terugtrekking uit de zogenaamde westbank (plus de gebieden die in 1967 veroverd warden), het oprichten van een Palestijnse staat daar, en op die manier het verzekeren van een Joodse meerderheid in de nieuwe grenzen van de staat Israel.

Wat houdt het in-

Dat varrieert aan wie je het vraagt.

Sommigen willen dat Israel zich volledig terugtrekt uit alle gebieden die ze voor 1967 niet in handen had. Dat zou o.a. Gush Etzion inhouden, wat voor 1948 al gedeeltelijk in Joodse handen was en zodoende als bevrijd werdt beschouwd in 1967, en de Jordaan valley, wat vandaag de dag een soort buffer zone levert tussen Jordanie en de eventuele Palestijnse staat.

Anderen praten over een gedeeltelijke terugtrekking. Het behouden van de grote Joodse centrales in het gebied, etc. Ze praten dan over een compensatie van grond tegen over wat in Israelische handen zal blijven.

Ondanks de indruk die de Israelische media graag geeft, de meeste politieke leiders in Israel praten over het laatste. Kadiema bijvoorbeeld praat over het behouden van de Joodse grote centrales, Gush Etzion, e.d., en ook de Avoda partij is niet bereid veel meer dan dat te geven.

Ook over Jerushalaim kan je over een Israelische concensus praten, terwijl alhoewel sommigen bereid zijn buitenwijken weg te geven, geen leider (van links of rechts) die er aan denkt om het centrum, het gebied van de templemount te verlaten (de “oude stad”).

Wat vinden de Palestijnen er van-

Even afgezien van de Palestijnse verdeelheid onder hun, geen enkele Palestijnse leider die echt wat te zeggen heeft onder zijn volk, heeft ooit de ‘2-staten-oplossing’ geaccepteerd. De Fatach partij (Abbas) heeft als embleem een kaart van het hele land, en leert in de schoolboeken van de PA dat dat het uiteindelijke Palestijnse land zal/moet zijn. De Hamas verklaard gewoon openlijk en eerlijk dat ze voor de ‘2-staten’ bereid zijn voor 10 jaar hun wapens neer te leggen. Geen einde conflict, geen vrede, slechts een tijdelijke wapenstilstand.

Terwijl in de loop van de jaren vrijwel de hele wereld buiten Israel de ‘2-staten’ doctrine als de ultimatieve oplossing voor het conflict in het midden oosten accepteerd, minstens 1 van de 2 relevante parties accepteerd het niet, en ook de ander accepteerd het slechts gedeeltelijk.

Het gevaar-

Het gevaar voor Israel als zij zich terugtrekt tot de ’67 grenzen zonder een erkend vredesverdag, is bekend en duidelijk. Het laat Israel over met een staat wat op sommige plaatsen slechts 11 kilometer breed is, en aan haar grootste grens een onstabiel en gevaarlijk leger. Dit nog afgezien van andere (sterkere?) legers die in zo’n geval makkelijk door dat land Israel zullen kunnen bereiken.

De vraag of de Arabische landen waar Israel officieel vrede mee heeft deze zullen respecteren als de kans Israel te vernietigen weer reeel lijkt, is een vraag die open staat op dit moment. Wat in ieder geval al duidelijk is is dat de landen waar Israel (nog) geen vrede mee heeft het gevaar vergroten, en de kans op een algemene (alle grenzen) oorlog vergroot. Israel heeft vaker zo’n oorlog gewonnen, maar kunnen we op het wonder vertrouwen?

Als Israel zich tot zo’n grens zou terugtrekken met een vredesverdrag, heb je op papier vrede, maar nog altijd de vraag hoe de realiteit er uit zal zien. De ervaring van de afgelopen 20 jaar, plus het non-erkennen van zo’n optie door de Palestijnen vandaag de dag, leert ons dat we op zo’n verdrag niet echt kunnen vertrouwen.

Dit zou op zich misschien een aanvaardbaar risico zijn, als het gevaar in geval dat het toevallig niet goed afloopt niet zo groot zou zijn.

Afgezien van het gevaar wat algemene oorlog met zich mee zou brengen, zijn er natuurlijk de interim situaties. Al zouden de verschillende branches van de Palestijnse leiderschap nu bereid zijn echte eerlijke vrede met Israel te tekenen, niks garandeerd ons dat alle terreurorganisaties dat zullen accepteren. Vanaf de grens waar ze dan zullen zitten, kunnen ze met een half raketje het leven in Israel volledig verstoren. Van die grens tot Tel Aviv bijvoorbeeld, praat je over niet meer dan 10 kilometer, het internationale vliegveld van Israel ligt minder dan 4 kilometer van die eventuele grens af, etc. Als vandaag de dag een terreur organisatie deze locaties wil aanvallen kan hij dat ook, maar het Israelische leger opereert in het gebied en weet dat te vermijden. Zodra er sprake is van een souvereinische staat ligt dat natuurlijk heel anders. In zo’n geval, kan het heel snel op een 2e (zuid) Libanon gaan lijken, met als verschil dat de Palestijnse staat ook een effectief leger zal hebben (minstens 1) waarmee ze zal reageren op acties tegen terreur organisaties in haar gebied.

De demografie-

Unlike wat sommige Israelische politici graag vertellen, zal er demografisch bekeken niet veel veranderen in Israel. De Palestijnen stemmen ook vandaag niet voor het Israelische parlament, en de Arabieren die in het nieuwe Israel zullen wonen (ca. 20% van de populatie) doen dat nu ook al.

De prijs-

De interne prijs die de Israelische maatschappij voor zo’n stap zal betalen, is zo hoog dat de vraag of het land er over heen zal kunnen komen een ernstige vraag is.

Met alle moeilijkheden dat de Israelische maatschappij zowiezo al te kampen heeft, en ondanks de onderlinge verdeelheid op veel punten, kon zij altijd terug vallen dat in geval van nood de hele maatschappij als 1 tegen over de externe gevaren staan, hetzij op militair gebied, of op sociaal niveau.

Wie aan het hele gebied zit te denken voor de ‘2-staten oplossing’, denkt aan ca. 600,000 Joden die hun huizen uitgezet moeten worden hier voor (de helft op de so called westbank, en de helft in de wijken van Jerushalaim). Als je bedenkt dat de wonden van de deportatie van ca. 8,000 Joden enkele jaren geleden tot op vandaag niet geheeld zijn, zowel op prive terein als in het algemeen, is het niet moelijk in te zien dat hoe leuk het idée ook mag lijken, de uitvoering er van is vele malen gevaarlijker voor de Israelische maatschappij dan welke andere oplossing dan ook.

Als je hier nog bij rekent dat ‘alles’ ook de meest heilige plaatsen voor het Jodendom inhoudt waar ook links/seculair Israel van vind dat ze op een of andere manier in Israelische handen moeten blijven, denk ik dat je hier over niks minder dan een catastrofy praat.

Bottom line;

Voor zover mogelijk, heb ik hier boven niet mijn prive mening geplaatst, maar een zo objectief mogelijk eerlijke analyse.

Zoals ik in het begin schreef, het lijkt mij dat de meeste mensen (Israeliers) die over de ‘2-staten oplossing’ praten, het niet echt goed doordacht hebben.

Persoonlijk vind ik dat Israel volgens geen enkele maatstaf (juridisch/moreel/historisch) verplicht is zich terug te trekken uit het gebied, maar ook al sla ik dat allemaal de wind in, en bekijk ik het netto volgens een ‘kunnen we het aan’ maatstaf, zie ik geen verschil tussen deze stap en het springen van het hele Israelische volk van de 40ste verdieping in de hoop dat G-d ons opvangt.