Menigeen zal zijn naam niets zeggen, maar met David Levine is een meester in een genre heengegaan. Misschien sterft het genre wel met hem. Hij stamt namelijk uit een traditie die teruggaat naar de hoogdagen van het karikatuur: de 19de eeuw. Met politiek op z’n neurotischt want vol van wrijving tussen kerk, staat, koningshuizen en burgerij: de gedroomde arena van kranten die hoogdagen beleefden en een bloeddorstig publiek wat smeekte om steeds meer. Levine heeft op zijn beurt een generatie inktkrasselaars beïnvloed, maar weinigen zijn er in geslaagd om zijn plasticiteit te evenaren. In zekere zin is hij de antipode van de hedendaagse populaire tekenaarscultuur, die een afkeer schijnt te hebben van vakmanschap maar des te meer de gewild flauwe grap en grol schetmatig wil weergeven. Het gratuite als doel.
Klik op de prent en verlies u even in een weergaloos gekrasseld tijdsdocument wat 47 jaar overspant. Het is voorbij voor u het weet.
Reacties (3)
Levinefruit is zo toch sprekend S.Freud. +1939
Met een bedoeling, of knipoog @Crachat ?
De slinger. Een “moderne” Robert Crumb had vooral heel veel (te veel) uit te beelden.
Verder is in MAD in de jaren 70 een gezonde schoolstrijd of rivaliteit aan de gang geweest. Misschien nu nog wel. Ik vond dat wel prettig qua algemeen niet-kiezen, non-conformisme, veel inhoud.
knipoog, mesc.
noem het een Freudiaanse onderbroek.
Maar het is zoals het is, sinds de rock’n’roll: Gij Zult Versimpelen, en Blijven Versimpelen, en Blijven Versimpelen, …
Dat heeft z’n charme, ook voor mij.
Maar de universele mierenmensenlijke collectieve schizofrenie, die lost zich niet bepaald op. Wellicht maar goed ook, al is dat een ander onderwerp.
Oei. B.V. (in een geloofskader) is een middeleeuws principe dat ons millennia heeft tenachter gezet.