Dat daar, de sluitpost van Kopenhagen?

Als we het klimaatprobleem binnen enige perken willen houden, moeten we in Kopenhagen met een gigantische koevoet een trendbreuk zien te forceren in de tot op de dag van vandaag versneld stijgende uitstoot van broeikasgassen. In het afgelopen jaar is daarom het getal 40 (emissiereductie voor alle industrielanden tussen 1990 en 2020) uitgegroeid tot de absolute succesfactor voor de klimaattop en het nieuwe klimaatverdrag.

Maar dat neemt niet weg dat de opvolger van Kyoto, volgens Yvo de Boer ‘het meest complexe verdrag ooit’, ook over zaken gaat die ver weg staan van onze kolencentrales, permanent verlichte badkamers en volgepakte snelwegen:

Het stoppen van ontbossing. Het vinden van een financieringsstructuur die structurele investeringen in koolstofarme economische groei mogelijk moet moet mogelijk maken.

Last Post
En dan is er de sluitpost. Voor ons althans. Want voor miljoenen mensen is het adaptatiefonds straks het enige beetje compensatie dat ze krijgen voor een vernietigd land – een vernietiging waar zij niet verantwoordelijk voor waren.

Als na rijst ook tarwe het niet meer doet in grote delen van India, zullen nieuw gekweekte droogtebestendige gewassen beschikbaar moeten zijn, zodat boeren nog ergens op kunnen overstappen. Wanneer de Kalahari zich uitbreidt over zuidelijk Afrika kunnen de kusten bewoonbaar blijven met onziltinsinstallaties, net als de Peruviaanse miljoenenstad Lima, dat straks geen zoet water meer heeft, want geen gletsjer bovenop de berg. Hollanse dijken zullen er wellicht wel altijd te duur blijven, maar als Bangladesh nog vaker onderloopt, moeten er tenminste vluchtheuvels kunnen worden gebouwd, voor de mensen en hun vee.

Minder dan één procent
Er zal tot 62 miljard euro per jaar nodig zijn, zegt de Wereldbank, voor de helft van de wereldbevolking. Om het in verhouding te plaatsen tot de morele component: de 50 armste landen veroorzaken tezamen minder dan 1 procent van de mondiale uitstoot.

Het gebruik van fossiele brandstoffen en de uitstoot van broeikasgassen die dat veroorzaakt is bij een gemiddelde Ethiopiër meer dan 100 keer zo klein als de hoeveelheid die een gemiddelde Nederlander jaarlijks in de atmosfeer brengt. Toch zullen wij in de periode tot 2020 waarschijnlijk weinig merken in onze levens, van klimaatverandering. Groenland is aan een onherroepelijke smelt begonnen, maar hé, après nous le déluge. Een paar keer extra natregenen in de winter, tijdens die eindeloze saaie, zachte zuidwestenwinden, wellicht een keertje de ziekte van Lyme pakken doordat de teken niet meer doodvriezen, maar verder merken we er de komende jaren helemaal niks van, klimaatverandering, in Nederland.

En zeespiegelstijging is inderdaad de minste van de zorgen, mondiaal. Andere schade diende zich gisteren al aan en andere mensen moeten zich vandaag al reële zorgen maken over de dag van morgen, als direct gevolg van de huidige klimaatverandering.

Voelbaar
Want klimaatverandering is nu al voelbaar in het dagelijks leven van de oorspronkelijke bewoners in gebieden die buiten de randen van de westerse wereld liggen. Inuït op de toendra, afgesneden van zee-ijs om op te jagen. Indianen in de verdrogende Amazone, opgejaagd door bosbranden. Polynesiërs op zinkende koraaleilanden, oplossend in steeds zuurder water. Nomaden op de Ethiopische hoogvlakte, steeds verder sjokkend voor water. Klimaatverandering gaat niet meer zomaar om de ijsbeer, over massale uitroeiing van biodiversiteit. Het gaat uiteindelijk ook om mensen.

Kijk maar
Luister daarom naar het verhaal van de Ethiopische geitenhoedster Halima, speciaal voor een Nederlands publiek verteld door Kofi Annan: DAAR ben ik. Oók Kopenhagen.