ACHTERGROND - In het gaswinningsgebied in Groningen leven nog altijd vele Groningers in onzekerheid. Een jaar na de aardbeving in Zeerijp wachten nog altijd vele Groningers op een oplossing voor de schade aan hun huis. In de serie Ik wacht portretteert het Dagblad van het Noorden die Groningers. Elke dag eentje. Ze vertellen over het gesteggel met de instanties, over hun angsten, over hun teleurstellingen. Vanaf vandaag op Sargasso met regelmaat links naar en quotes uit deze verhalen. Maximaal zeven per keer.
Ik Wacht (1): Dominee Huisman
Aflevering 1 van de serie ging over Dominee Tjalling Huisman uit Zeerijp. De schade aan de pastorie, die dateert van 1861, valt volgens de Dominee mee. Er zitten wat scheuren in het houtwerk. Maar anders dan de meeste andere panden in Zeerijp is zijn huis nog steeds niet geïnspecteerd, ‘waarschijnlijk omdat het een monument is’.
De schade aan de kerk is volgens mij erger. In de toren zat al een scheur, maar die is groter geworden. Bij zo’n kerkgebouw uit veertiende eeuw is dat doodzonde.
Huisman heeft na een jaar wachten weinig vertrouwen meer in Wiebes. In de uitzending van Zomergasten beweerde Wiebes dat hij het voor Groningen zou regelen. Maar het gemeentebestuur en de Nationaal Coördinator Groningen (NCG) zitten volgens hem met de handen in het haar.
Ik wacht (2): mevrouw Bastiaans uit Zeerijp
Nienke Bastiaans wacht sinds mei 2018. Ze heeft het gevoel alsof ze in een foute film is beland. Als ze door haar dorp loopt ziet ze de enorme scheur in de kerk. Het verlaten huis omgeven door bouwhekken. Gesloopte panden. De wapperende linten rond de speeltuin die is afgebroken om plaats te maken voor de bouw van de aardbevingsbestendige school – wat weer is vertraagd door asbest in de grond. In december was Bastiaans bij de ‘beroemde’ bijeenkomst over de aardbevingsproblematiek van de gemeente Loppersum in Zeerijp.
Niets was meer duidelijk. Niemand kreeg antwoord. De chaos was compleet. Toch bleef iedereen heel redelijk. Deze regio blijft zo lang aardig. En dan loop je naar buiten en zie je van die beveiligingsmannen staan. Dat voelt zo beroerd.
Ik wacht (3): Itamar Kool uit Westerwijtwerd
Itamar Kool wacht sinds 2016. Al begon het al in 2012, toen hij dacht dat er een vrachtwagen tegen zijn huis reed en het een aardbeving bij Huizinge bleek te zijn. Zelf behoort hij inmiddels tot de Groningers die opgelucht kunnen ademhalen: het huis in Westerwijtwerd dat hij samen met zijn partner bewoont, wordt gesloopt en herbouwd. Tenminste. Als alles doorgaat. Want nog is het wachten niet voorbij:
We weten nog steeds niet hoeveel het ons gaat kosten en of we dat wel kunnen bijbetalen. Wat niet vaststaat, staat niet vast. ‘
Ik wacht (4): Hans Sauerborn uit Zeerijp
Net als veel bewoners van het Groninger gasgebied zag Hans Sauerborn de afgelopen jaren een stoet experts, bouwkundigen, begeleiders en taxateurs komen en gaan. Enkele malen meldde hij schade, de eerste keer na de zware beving bij Huizinge in augustus 2012.
Toch is het de vraag of zijn stulpje er over een paar jaar nog staat. De inwoner van Zeerijp doet sinds medio 2017 mee aan een programma waarbij een kleine groep huiseigenaren zelf de regie mag voeren over de versterking van hun woning. Hij verwacht dat het huis, dat hij in 2001 kocht en zeer grondig opknapte, uiteindelijk tegen de vlakte gaat omdat de versterking te kostbaar wordt.
Inmiddels is de woning van Sauerborn geïnspecteerd, getaxeerd en is een constructeur aan de slag. ,,Er zijn drie opties: versterken, sloop en nieuwbouw of verkoop aan de NAM. We gaan uit van de tweede optie. Maar zekerheid hebben we niet en dat gaat nog wel even duren.’’
Om hem heen ziet hij mensen afhaken. ,,Velen zijn murw. Geen wonder, ze voelen zich belazerd. Alle huizen hier zijn al geïnspecteerd, maar nog niemand heeft bericht gehad. Dat duurt nog een jaar.’’
Ik wacht (5): Marleen Samplonius-Ottens uit Appingedam
Zoals heel het aardbevingsgebied wonen de Samploniusjes in een huis dat onveilig is verklaard maar dat mogelijk toch niet is volgens de nieuwste inzichten over de Groninger bodem die wel of niet tot rust komt door Wiebes aanvankelijk zo feestelijk onthaalde gasbesluit.
Ik wacht (6): Gepke van der Leest uit Spijk
Ik durf het bedrag voor de versterkingsoperatie niet eens te noemen.’
Waar wacht u op?
Op de NAM, die de vaststellingsovereenkomst moet tekenen.
Hoe lang wacht u al?
Sinds 2016.
Wat betekent dit in uw leven?
Ik heb er veel verdriet van gehad. Ik heb mijn studie psycho-oncologie moeten afbreken. En je thuis moet veilig zijn. Dat gevoel is er niet.
Ik wacht (7): Ger Warink uit Loppersum
In 2006 heeft Ger Warink de eerste schade gemeld. Hij was naar eigen zeggen een van de eersten die ermee naar buiten trad. Reparatie volgde op reparatie. Maar die konden niet voorkomen dat het verval van zijn karakteristieke pand, van oorsprong een koperslagerij, onverminderd doorgaat. Hij is geen onbekende aan het aardbevingsfront. Hij is een spreekbuis van de gedupeerden, die talrijke keren in de media en in de politiek zijn zegje heeft gedaan. Tijdens het interview laat hij een koffer zien vol documenten over schades die hij heeft gehad. Daarin past ook nog net een ordner met het versterkingsadvies van 376 pagina’s die hij vorig jaar kreeg.
Waar wacht u op:
Ik wacht op de versterking van het huis op grond van het versterkingsrapport, waarin is uitgegaan van de richtlijn van 2015.
Wat betekent dit voor uw leven?
Het heeft mijn leven in de war geschopt, ongevraagd. Het is zonde van je energie, die je ook in andere zaken had kunnen stoppen.’
De hele serie Ik Wacht is te vinden bij Dagblad van het Noorden.
Reacties (1)
Het is een serie indrukwekkend trieste verhalen, die goed weergeeft hoe de problemen worden “aangepakt”:
Tot nu toe hoofdzakelijk eindeloze ambtelijke bureaucratie, die bakken vol met geld kost en waar nog slechts een handje vol gedupeerden baat bij heeft gehad.