Ooit, lang voordat Peter Gabriel bekend werd met nummers als ‘Sledgehammer’ en ‘Solsbury Hill’ en Genesis pophits scoorde met ‘Land of Confusion’ en ‘I Can’t Dance’, was Genesis een progressieve rockband met Gabriel als frontman en Phil Collins op drum.
De sets waren net zo magisch en sprookjesachtig als de nummers, en Gabriel verkleedde zich tijdens optredens in een aantal buitenissige figuren, die ongetwijfeld op symbolische wijze karakters uit de liedjes of iets anders geheimzinnigs moesten verbeelden.
De teksten waren even pretentieus als de composities veelvormig. Voor wie zin heeft in een LSD-trip down memory lane staat het avondeten in ieder geval klaar.
Reacties (8)
YES
@1 Dat is weer een andere progressieve rockband.
@0: drugs are bad, m’kay?
@2: Haha… got the message !
(natuurlijk ook de bevestigende, instemmende uitroep, pun intended zeggen ze dan)
Ik verwacht eigenlijk vandaag een closing time met YES en hintte daarnaar. Ik kan die twee gevoelsmatig niet meer scheiden. Zelfde tijd, zelfde grootheid. Zo lang geleden, belangrijke tijden (popmuziektechnisch iig).
Nou, nu Pink Floyd, King Crimson, Rush, en inderdaad Yes nog, en dan hebben we de belangrijkste wel zo’n beetje gehad. Dus we weten al waar de komende afleveringen over gaan :-)
@5: geen Soft Machine? Steven Wilson? Tool?
@5: Steve Wilson en Tool waren veel later, dus passen niet in dat rijtje. Soft Machine was toch net iets minder bekend, maar zou er wel in passen.
Uh, Gentle Giant en Gong…