Kyu Sakamoto is geboren in Kawasaki. Bij een Nederlandse artiest zou zo’n zin, in de Nederlandse variant dan natuurlijk, al een stuk lastiger zijn. Ik heb er een tijdje over zitten denken, maar kwam niet verder dan: Mona Keijzer, geboren in Edam.
Sukiyaki kende ik helemaal niet, totdat ik het een keer tegen kwam op een cassettebandje van mijn vrouw. En ik dacht dat de uitvoerende artiest een vrouw was. Wist ik veel. Ik wist niet eens dat het Japans was wat ik hoorde. Maar ik wist wel dat ik het gelijk mooi vond. En dat ik het fonetisch kon meezingen op de fiets, met niemand in de buurt.
Het is ook een heerlijk nummer, qua muziek dan. Alsof er van tevoren bedacht is, dit moet optimisme uitstralen, opgewektheid. En alles draagt daaraan bij, de lichte drums, de blazers, de violen, de xylofoon, het nette pak van Kyu Sakamoto met das en pochet.
Maar ondertussen verhaalt de zanger over dat hij alleen is, en dat hij huilt en dat zijn hart vervuld is met treurnis en dat het geluk voor hem op een onbereikbare plek, hoog in de lucht, bij de sterren ligt.
Fluit maar, Kyu Sakamoto, fluit maar.