Met gestegen verbazing en bewondering zit ik naar die tekst van Signed Curtain van Robert Wyatt te kijken. Dit is meta-tekst, dit is meta to the max. Hij zingt wat hij zingt. Geniaal. Hij begint de song en beschrijft waar hij is. Je moet er maar opkomen, je moet het maar durven. En dat doet hij, met zijn wat ijle en klaaglijke stem.
Dit is het eerste couplet. En nu het tweede. Maar. Het zou ook wel ‘ns het laatste couplet kunnen zijn. En dit is het refrein, of wacht, misschien is het gewoon een ander gedeelte van het liedje dat ik aan het zingen ben. Misschien wel het slotvers. Of is het een andere toonsoort nu?
Maar de pijn zit dan in de slotregel, dat hij het geloof en vertrouwen in het liedje heeft verloren, en dat ’t hem niet helpt haar te bereiken.
Maar dat doet geen pijn, zegt hij. Never mind, it doesn’t hurt.
Helemaal geruststellend klinkt dat niet.
Het lied is uit.
Reacties (1)
Ik heb een potje met vet
Al op de tafel gezet