Gedurende de jaren negentig werden Noord-Ierland en diverse Britse steden opgeschrikt door terreur- en moordcampagnes van de IRA en de Irish National Liberation Army (INLA).
De protestantse Ieren (nazaten van Britse kolonisten) hadden op hun beurt hun eigen paramilitaire groepen, zoals de Ulster Defense Association (UDA) en het Ulster Volunteer Army (UVA) die eveneens moordaanslagen pleegden. Interne onenigheid en weerstand tegen verzoeningspogingen met de Britse overheid leidden afsplitsingen als de Loyalist Volunteer Force (LVF) en een paar jaar later de ‘Real IRA’.
Het geweld richtte zich niet enkel tegen het publiek of militair personeel, maar ook tegen elkaar. Zo wordt LVF-leider Billy Wright in 1997 door drie leden van de INLA doodgeschoten in de gevangenis, ter vergelding van alle moorden op katholieken en Ierse verzetsstrijders die hij liet uitvoeren.
Een kruitvat, kortom. Toch zouden in 1998 de Goede Vrijdagakkoorden worden getekend, die een officieel begin maakten met een langdurige vredestoestand in Noord-Ierland.