OK, gister was de Closing Time misschien wat chaotisch en bij vlagen enigszins atonaal, maar als u dacht dat dat weird was, dan heeft u Philip Gayle nog niet gehoord. De man verblijft al jaren in Japan, en stort vanuit daar af en toe volstrekt bizarre platen over de wereld uit. Op The Mommy Row uit 2005 lijkt het of hij volstrekt willekeurig en compleet atonaal een gitaar op alle manieren zit te bepielen zoals het niet hoort, maar ook hier is niets weer eens minder waar.
Of, zoals het ooit op Dusted omschreven werd: een geluidsuitbarsting waarbij het kind van een of ander buitenaards wezen zich uit de krochten van Gayles gitaar gewerkt heeft, en nu z’n kop tussen de snaren door naar buiten steekt.
Het klinkt allemaal uiterst simplistisch en volslagen at random, maar in werkelijkheid is het zeer detaillistisch samengebalde muziek waar de man naar het schijnt enkele jaren aan gewerkt heeft, gebruik makend van talloze overdubs om het juiste effect te krijgen. En alle conventies worden natuurlijk overboord gegooid. Toonladders en toonsoorten? Waar is dat nou goed voor?
Reacties (9)
Zo jaren 70.
En ruim déjà vu.
Echte bagger dus wat voor verhaal je er ook aan hangt.
Jan Heijboer.
Raaazende Raaaaazernij.
Zielige zonnestralen stijgende stenen.
Stenen stegen stijgen spiraliseren somberte.
Virtuele valuta. Virale venerische vrome vakantievierders.
Vroom vragende viriele vakkenvullers. KUNST. KAN.
@Quitini: het inspireert je wel
@1
Of iets typerend is voor een bepaald tijdperk kan ik met de beste wil van de wereld niet zien als een indicatie voor (gebrek aan) kwaliteit.
Als het al duizenden keren eerder gedaan is en slechts een variatie op een al lang uitgemolken thema zou natuurlijk wel een argument zijn. Ik ben dan ook benieuwd naar je jaren 70 referenties die dat argument kracht bij zetten. Plaats hier eens wat linkjes waaruit dat blijkt?
@8: het is ook geen indicatie van (gebrek aan) kwaliteit. Het is een indicatie van een periode waarin ik, op basis van een (redelijk) aantal concerten die ik hoorde, een walging voor dit soort muziek ontwikkelde. Geen linkjes dus: een individuele expressie van individuele ervaring en (negatieve) emotie.