Zo’n 30 jaar geleden liep ik door de binnenstad van onze provinciestad naar huis en zag ik een onguur type met sikje en tattoos. ’s Avonds ging ik naar het concert van Kristi Rose in het plaatselijke poppodium en bleek het ongure type als gitarist op het podium staan.
Reacties (3)
Ik heb ze in die tijd een of twee keer in Tivoli gezien, die mooie sfeervolle zaal aan de Oudegracht, waarin je overal goed zicht op het podium had. Mijn meissie had die avond bardienst.
Kristi komt op, trekt haar keel open en wij – snotneuzen van achter in de twintig – stonden daar met open mond te kijken. Wàt een wijf! Ze had ons allemaal in haar macht en daarvoor was geen zweepje nodig. Een zeldzaam sterke podiumpersoonlijkheid.
Genoemde gitarist stond de hele tijd met dat verbeten gezicht in een half gehurkte houding, alsof hij niet kon poepen. De rest van de band kan ik me niet herinneren. Kristi zoog ons helemaal op.
Ha, ja! @1
En al denk ik ook dat de gitarist beter eerst was gaan poepen. ;) In veel nummers hoor je haar stem verweven met de gitaar. Ze ondersteunen elkaar wel degelijk.
Mooie herinneringen @1. Kristi in haar Brabant bonte jurkje had de zaal in haar ban met haar dampende voordracht. Later op het Blue Highways festival in Utrecht had ze juist een heel verstilde versie van The Wind and Rain, met alleen de fiddle van Fats Kaplan er bij. Dat nummer staat me nog steeds bij.