Closing Time | Leighton Meester feat. Scott Grimes – That’s all I’ve got to say

Als rechtgeaard Trekkie ben ik ook groot fan van The Orville. Sterker nog, stiekem vind ik die leuker dan alle Star Trek-series die nu draaien; Discovery, Picard, Lower Decks en Prodigy (die laatste 2 zijn animaties en ook aanraders als je géén Trekkie bent, vooral Lower Decks is erg lollig. Prodigy richt zich wat meer op de kiddies). Of nou, het ik word er in elk geval net zo enthousiast van. Jammer genoeg is het laatste seizoen alweer een tijdje geleden, en ik geloof dat het nog niet zeker is of er een nieuwe komt. Al vermoed ik van wel, want de fan-talk is immens.

Een van de leukere dingen aan The Orville is dat, jawel, er wordt in gezongen! Nee, geen musical-shit, maar 1 van de acteurs is gewoon een hele goede zanger en als het in het verhaal zo uitkomt mag hij een nummer doen. Het gaat om Scott Grimes die de rol van Gordon Malloy speelt. In seizoen 2, aflevering 11 opent de crew een tijdcapsule uit 2015 (het is de 25^e eeuw). Fun fact; Tim Russ, die commander Tuvak speelt in Star Trek Voyager, speelt een bijrol als Dr. Sherman, historicus. Wat je gerust als een blijk van respect kan zien.

Anyway, ze vinden onder andere een oude smartphone   waarop Laura Huggins (Leighton Meester) een videoboodschap heeft opgenomen. Gordon is smitten. Dr. Sherman is dolblij met die vondst:  “Ancient media records tell us what the world wanted us to see, but finds like this can help tell us who the people were. […] Look at this. She’s clearly asking her friend where to find the nearest repair service for her device. But instead of writing “wireless telecommunications facility”, she just wrote “WTF”. Now, we can decode things like this by applying historical context.”

Gordon is zo gefascineerd dat hij alle content van de telefoon uploadt naar de simulator (Orville-variant van de holodeck) en zo virtueel het leven van Laura binnenstapt. Ze geeft een feestje thuis en Gordon krijgt het voor elkaar met haar aan de praat te raken. Ze vertelt dat ze sales manager is maar – here comes the big cliché –  het liefst de muziek in zou gaan, en nodigt hem uit voor een optreden in een café. En dan gebeurt er dit: